خانواده در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

# آموزش احکام [[الهی]]: {{متن حدیث|لِلْمَرْأَةِ عَلَى زَوْجِهَا أَنْ يُشْبِعَ بَطْنَهَا وَ يَكْسُوَ ظَهْرَهَا وَ يُعَلِّمَهَا الصَّلَاةَ وَ الصَّوْمَ وَ الزَّكَاةَ إِنْ كَانَ فِي مَالِهَا حَقٌّ وَ لَا تُخَالِفْهُ فِي ذَلِكَ}}<ref>«حق زن بر مرد این است که خرجی او را بدهد، لباس بپوشاند، نماز و روزه و زکات را ـ اگر در مال زن حق زکاتی است ـ به او یاد دهد و زن نیز در این کارها با او مخالفت نورزد». مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۲۳۸، ح۲.</ref>.

# پرهیز از توهین: {{متن حدیث|أَخْبَرَنِي أَخِي جَبْرَئِيلُ وَ لَمْ يَزَلْ يُوصِينِي بِالنِّسَاءِ حَتَّى ظَنَنْتُ أَنْ لَا يَحِلَّ لِزَوْجِهَا أَنْ يَقُولَ لَهَا أُفٍّ}}<ref>«برادرم، جبرئیل به من خبر می‌داد و همواره سفارش زنان را می‌کرد تا آنجا که گمان کردم برای شوهر جایز نیست به زنش حتی «اُفّ» هم بگوید». مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۲۵۲، ح۲.</ref>.

# تحمل [[اخلاق ناپسند]]: هر مردی که [[بداخلاقی]] زنش را تحمل کند، [[خداوند]] به او همان پاداشی را می‌دهد که به [[حضرت داوود]] برای صبرش بر [[بلا]] عطا فرمود. و هر زنی که بداخلاقی مردش را تحمل کند، خداوند به او [[ثواب]] [[آسیه]] (دختر مزاحم و [[همسر فرعون]]) را عطا می‌فرماید<ref>بحارالانوار، ج۱۰۳، ص۲۴۷، ح۳۰.</ref>.

# خدمت به [[خانواده]]: {{متن حدیث|مَنْ لَمْ يَأْنَفْ مِنْ خِدْمَةِ الْعِيَالِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لِلْكَبَائِرِ وَ يُطْفِي غَضَبَ الرَّبِّ وَ مُهُورُ الْحُورِ الْعِينِ وَ تَزِيدُ فِي الْحَسَنَاتِ وَ الدَّرَجَاتِ}}<ref>«هر کس از خدمت به خانواده‌اش روی برنتابد و شکایت نکند، این کار کفاره گناهان بزرگ و خاموش کننده خشم الهی و مهریه حورالعین و زیادکننده حسنات و درجات اوست». بحارالانوار، ج۱۰۴، ص۱۳۲، ح۱.</ref>.

# هماهنگی با شوهر:

# پرهیز از [[منت نهادن]]: {{متن حدیث|أَيُّمَا امْرَأَةٍ مَنَّتْ عَلَى زَوْجِهَا بِمَالِهَا فَتَقُولُ إِنَّمَا تَأْكُلُ أَنْتَ مِنْ مَالِي لَوْ أَنَّهَا تَصَدَّقَتْ بِذَلِكَ الْمَالِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ مِنْهَا إِلَّا أَنْ يَرْضَى عَنْهَا زَوْجُهَا}}<ref>«هر زنی که با ثروتش بر شوهرش منت گذارد و به او بگوید: «تو از ثروت من می‌خوری»، اگر این ثروت را در راه خدا صدقه بدهد، خدا از او نمی‌پذیرد تا آنکه شوهرش از او راضی شود». مکارم الاخلاق، باب ۸، فصل ۲، ص۲۰۲.</ref>.

# تأمین امنیت روانی همسر: [[وظیفه]] [[زن]] نسبت به شوهرش این است که چراغ [[خانه]] را روشن کند. غذای مطبوع و [[نیکو]] بپزد و تا در خانه به پیشواز شوهرش برود و به او خوش آمد بگوید. سپس آب و حوله و تشت فراهم کند و دست‌های او را بشوید و...<ref>مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۲۵۴، ح۲.</ref>.

# پرهیز از [[لباس]] و [[زیور]] نامناسب در بیرون از [[خانه]]: {{متن حدیث|وَ نَهَى أَنْ تَلْبَسَ الْمَرْأَةُ إِذَا خَرَجَتْ ثَوْباً مَشْهُوراً أَوْ تَتَحَلَّى بِمَا لَهُ صَوْتٌ يُسْمَعُ}}<ref>«نهی شده است که زنان هنگامی که از خانه بیرون می‌روند، لباس شهرت و انگشت‌نما بپوشند یا زینت صدادار داشته باشند». مستدرک الوسائل، ج۱۴، ص۲۸۰، ح۵.</ref>.

[[پیامبر خاتم]] {{صل}} در خانواده [[مهربان]] بود. نسبت به [[همسران]] خود هیچ‌گونه خشونتی نمی‌کرد و این برخلاف [[خلق و خوی]] مکّیان بود. بدزبانی برخی از همسران خویش را تحمل می‌کرد تا آنجا که دیگران از این همه تحمل، [[رنج]] می‌بردند. او به [[حسن معاشرت]] با [[زنان]] توصیه و تأکید می‌کرد و می‌گفت: همه [[مردم]] دارای خصلت‌های [[نیک]] و بد هستند. فرد نباید تنها جنبه‌های ناپسند [[همسر]] خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند؛ زیرا هرگاه از یک خصلت او ناراحت شود، خصلت دیگرش مایه [[خشنودی]] اوست و این دو را باید با هم به حساب آورد.

او با [[فرزندان]] و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود و به آنها [[محبت]] می‌کرد. آنها را روی دامن خویش می‌نشاند، بر دوش خویش سوار می‌کرد و می‌بوسید و اینها هم برخلاف خلق و خوی رایج آن [[زمان]] بود. روزی در حضور یکی از اشراف یکی از فرزندزادگان خویش ([[حضرت مجتبی]] {{ع}}) را می‌بوسید. آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتی یک بار هیچ کدام از آنها را نبوسیده ام. [[پیامبر]] فرمود: {{متن حدیث|مَنْ لا یَرْحَمْ لا یُرْحَمْ}}؛ کسی که مهربانی نکند، [[رحمت خدا]] شامل حالش نمی‌شود<ref>مرتضی مطهری، مقدمه‌ای بر جهان‌بینی اسلامی، ص۲۳۶ و ۲۳۷.</ref>.<ref>[[حسن اردشیری لاجیمی|اردشیری لاجیمی، حسن]]، [[سیره نبوی از نگاه استاد مطهری (کتاب)|سیره نبوی از نگاه استاد مطهری]] ص ۴۱.</ref>