امدادهای غیبی امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::#'''رعب وترس، سلاح [[امام]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "قائم ما [[اهل بیت]] با ترس و رعب یاری می‌شود"<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۳۳۵ وج ۱۴، ص ۳۵۴</ref>. نیز می‌فرماید: "خداوند، [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} را با سه لشکر یاری می‌دهد: فرشتگان، مؤمنان و رعب (ترس انداختن در دل دشمن)"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۶</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در این زمینه می‌فرماید: "ترس ووحشت - از قدرت [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} - پیشاپیش سپاهیانش به فاصله یک ماه واز پشت سر آنها به فاصله یک ماه درحرکت است"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۳</ref>. هم چنین آن حضرت می‌فرماید: "ترس ورعب در پیشاپیش پرچم [[حضرت مهدی]]{{ع}} به فاصله یک ماه واز پشت سر نیز به فاصله یک ماه واز سمت راست به فاصله یک ماه واز سمت چپ نیز به فاصله یک ماه در حرکت است"<ref>نعمانی، غیبة، ص ۳۰۸؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۱</ref>. از این روایات استفاده می‌شود که وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} جایی را قصد کند، دشمن پیشاپیش دچار ترس ووحشت شده، توان رویارویی وایستادگی در برابر سپاهیان حضرت را از دست می‌دهد. هم چنین وقتی لشکریان از جایی حرکت می‌کنند، کسی جرأت شورش ندارد؛ زیرا دشمن از لشکریان حضرت دچار وحشت می‌شود. این تفسیر وتوجیه با ظاهر بعضی از روایاتی که پیش تر گفته شد، منافات دارد.

::::#'''فرشتگان و جنّیان:''' [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} می‌فرماید: "... خداوند، [[حضرت مهدی]]{{ع}} را با فرشتگان، جن و شیعیان مخلص یاری می‌کند"<ref>حصینی، الهدایه، ص ۳۱؛ ارشاد القلوب، ص ۲۸۶</ref> [[ابان بن تغلب]] می‌گوید: [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "گویا هم اکنون، [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} را در پشت شهر [[نجف]] می‌بینم؛ هنگامی‌که بر آن نقطه از جهان دست یافته است. او بر اسبی سیاه که خال‌های سفیدی دارد ومیان چشمانش پاره‌ای سفیدی می‌درخشد، سوار می‌شود (وشهرهای جهان را می‌گشاید). هیچ شهری در جهان بر جای نمی‌ماند، جز آن که مردمش می‌پندارند، [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در میان آنان ودر شهرشان می‌باشد. آن گاه که او پرچم [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} را به اهتزاز درآورد، سیزده هزار وسیزده فرشته - که سال‌ها منتظر ظهورش بوده اند - به زیر پرچمش گرد می‌آیند (وآماده نبرد می‌شوند). همان فرشتگانی که با نوح پیامبر در کشتی، با ابراهیم خلیل در آتش وبا عیسی هنگام عروج به آسمان، همراه بودند. هم چنین چهار هزار فرشته به یاری حضرت می‌شتابند؛ آن فرشتگانی که بر سرزمین کربلا فرود آمده بودند تا در رکاب [[امام حسین|حسین]]{{ع}} بجنگند؛ ولی اذن این کار را نیافتند وبه آسمان رفتند وچون با اذن جهاد بازگشتند، [[امام حسین]]{{ع}} را شهید یافتند ودر اندوه از دست دادن این فیض بزرگ، همواره ناراحت واندوهگینند وتا روز رستاخیز، گرداگرد ضریح [[امام حسین]]{{ع}} می‌چرخند واشک می‌ریزند"<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۶۷۲؛ نعمانی، غیبة، ص ۳۰۹؛ کامل الزیارات، ص ۱۲۰؛ العدد القویه، ص ۷۴؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۰، ص ۲۴۵</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "گویا هم اکنون [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} و یارانش را می‌بینم... که فرشته جبرئیل در سمت راست [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} و میکائیل در سمت چپ آن حضرت حرکت می‌کنند وترس ووحشت، پیشاپیش سپاهیانش وپشت سر آنان به فاصله یک ماه در حرکت است وخداوند، او را با پنج هزار فرشته آسمانی یاری می‌رساند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۳؛ نورالثقلین، ج ۱، ص ۳۸۸؛ القول المختصر، ص ۲۱</ref>. نیز آن حضرت می‌فرماید: "فرشتگانی که در جنگ بدر به [[پیامبر]]{{صل}} یاری دادند، هنوز به آسمان بازنگشته اند تا این که [[امام مهدی|حضرت صاحب الامر]]{{ع}} را یاری رسانند وتعدادشان پنج هزار فرشته می‌باشد"<ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹؛ نورالثقلین، ج ۱۲، ص ۳۸۸؛ مستدرک الوسائل، ج ۲، ص ۴۴۸</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "برای [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} نُه هزار وسی صد وسیزده فرشته فرود می‌آید؛ آنان همان فرشتگانی هستند که همراه [[حضرت عیسی]]{{ع}} بوده‌اند؛ هنگامی‌ که خداوند او را به آسمان برد"<ref>بحارالانوار، ج ۱۴، ص ۳۳۹؛ ر</ref> ک: نعمانی، غیبة، ص ۳۱۱</ref>. [[امام علی|علی]]{{ع}} می‌فرماید: "[[حضرت مهدی]]{{ع}} با سه هزار فرشته یاری می‌شود؛ آنان بر چهره وپشت دشمنان می‌کوبند"<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۱۰۱؛ شافعی، بیان، ص ۵۱۵؛ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۷۳؛ الصواعق المحرقه، ص ۱۶۷؛ کنزالعمّال، ج ۴، ص ۵۸۹؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۷۳؛ احقاق الحق، ج ۱۹، ص ۶۵۲</ref>. در تفسیر آیه شریفه {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| أَتَى أَمْرُ اللَّهِ فَلاَ تَسْتَعْجِلُوهُ }}﴾}}<ref> امر خدا فرا رسید، پس درباره آن شتاب نکنید؛ سوره نحل، آیه:۱.</ref>؛ [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "این أمرالله، امر ماست؛ یعنی خداوند برای قیام مهدی فرمان داده است که برای آن شتاب نکنیم؛ زیرا خداوند، صاحب امر ما را با سه لشکر از فرشتگان، مؤمنان ورعب پشتیبانی می‌کند وما به حقمان می‌رسیم"<ref>تأویل الآیات الظاهرة، ج ۱، ص ۲۵۲؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۶۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۶</ref>. [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} قیام کند، خداوند به فرشتگان دستور می‌دهد تا بر مؤمنان سلام دهند ودر مجالس آنان شرکت کنند واگر یکی از مؤمنان با حضرت کاری داشت، [[امام]]{{ع}} برخی از فرشتگان را مأمور می‌کند که آن شخص را به دوش گیرند ونزدش بیاورند وهرگاه نیازش برطرف شد، او را به جایگاه نخستینش بازگردانند. برخی از مؤمنان بر روی ابرها حرکت می‌کنند وبرخی دیگر به همراه فرشتگان در آسمان پرواز می‌کنند وگروهی دیگر به همراه فرشتگان راه می‌روند وگروهی نیز بر فرشتگان سبقت می‌گیرند. برخی از مؤمنان را فرشتگان به عنوان قاضی قرار می‌دهند ومؤمن نزد خداوند با ارزش تر از فرشته است؛ به گونه‌ای که برخی از مؤمنان را حضرت بر صد هزار فرشته به عنوان قاضی می‌گمارد"<ref>دلائل الامامه، ص ۲۴۱؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۷۳</ref>. شاید قضاوت این مؤمنان در میان فرشتگان برای رفع اختلاف آنان در مسائل علمی‌ و موضوعات باشد و این گونه اختلافات با [[عصمت]] فرشتگان منافاتی ندارد.

::::#'''فرشتگان زمین:''' [[محمد بن مسلم]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} درباره میراث علم واندازه آن پرسیدم؟ حضرت در پاسخ فرمود: "خداوند، دو شهر یکی در شرق زمین ودیگری در غرب آن دارد، در آن دو شهر گروهی سکونت دارند که نه ابلیس را می‌شناسند ونه از آفرینش او آگاهی دارند. هر چند مدّت یک بار با آنان دیدار می‌کنم. آنان درباره مسائل مورد نیاز خود وچگونگی دعا از ما می‌پرسند وما به آنان می‌آموزیم. هم چنین آنان درباره زمان ظهور [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} می‌پرسند. آنان عبادت وکوشش بسیاری در پرستش خداوند دارند. آن شهر درهایی دارد که بین هر یک از لنگه‌های آن صد فرسنگ فاصله است. آنان پرستش، تمجید، دعا وکوشش بسیاری دارند. اگر آنان را ببینید، کردار ورفتار خود را دربرابر آنان کوچک می‌شمارید. وقتی برخی از آنان به نماز می‌ایستند، یک ماه در حال سجده هستند. خوراک آنان ستایش خداست ولباسشان برگ ورخسارشان از نور می‌درخشد. اگر با یکی از ما ([[امامان]]) رو به رو شوند، گرداگرد او را می‌گیرند وخاک جای پای او را برمی‌دارند وبه آن تبرّک می‌جویند. در هنگام نماز، زاری وناله‌ای دارند که از صدای طوفان سهمگین تر است. گروهی از آنان - از روزی که به [[انتظار]] [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} بوده‌اند - هرگز سلاح خود را بر زمین نگذاشته اند ووضع آنان همین گونه بوده است. آنان همواره از خدا می‌خواهند که [[امام مهدی|صاحب الامر]]{{ع}} را به آنان بنمایاند. هر یک از آنان، هزار سال زندگانی می‌کند وآثار فروتنی و پرستش وتقرّب به خداوند عزّوجل، در رخسار آنان آشکار است. وقتی نزد آنان نمی‌رویم، می‌پندارند ما از ایشان خشنود نیستیم وزمانی را که ما به دیدارشان می‌رویم، در نظر می‌گیرند ودر همان زمان به [[انتظار]] ما می‌نشینند و هرگز از کار خسته نمی‌شوند. همان گونه که به آنان آموختیم، [[قرآن]] می‌خوانند وپاره‌ای از قرائت‌ها که به آنان آموخته‌ایم، اگر بر مردم خوانده شود، آن را نمی‌پذیرند. مطالبی را که از [[قرآن]] می‌پرسند، وقتی پاسخ می‌دهیم، سینه‌ها (وفکر واندیشه) را برای گرفتن آن چه می‌شنوند، باز می‌کنند. برای ما از خداوند، طول عمر می‌خواهند تا ما را از دست ندهند. آنان می‌دانند، آن چه را از ما می‌آموزند، منّتی از خداوند بر آنان است. هنگامی‌که [[امام مهدی|حضرت قائم]] قیام کند، آنان به همراه حضرت خواهند بود واز دیگر سپاهیان [[امام]]{{ع}} پیشی می‌گیرند واز خداوند می‌خواهند دینش را به وسیله آنان یاری نماید. اجتماع آنان متشکل از پیر وجوان است. اگر یک جوان، پیری را ببیند، به احترام او همانند غلام می‌نشیند وبدون اجازه اش ازجا برنمی‌خیزد. از راهی که خودشان بهتر می‌دانند، بر اندیشه‌های [[امام]]{{ع}} آگاه می‌شوند. اگر [[امام]] به آنان دستوری دهد، تا آخر بر آن پابرجا هستند؛ مگر این که حضرت خودش کار دیگری به آنان واگذار کند. اگر به جنگ مردم شرق وغرب روند، همگی را در لحظه‌ای نابود می‌کنند وهرگز اسلحه بر آنان تأثیر نمی‌کند. شمشیرها وسلاح هایی از آهن دارند؛ امّا آلیاژش غیر از آهن است. اگر با شمشیر بر کوهی بزنند، آن را دو نیم می‌کنند و از جا برمی‌دارند. [[امام]]{{ع}} این سپاهیان را به جنگ هند، دیلم، کرد، روم، بربر، فارس، جابرسا وجابلقا - دو شهر در شرق وغرب - می‌فرستد. بر هیچ یک از پیروان ادیان وارد نمی‌شوند، مگر آن که آنان را به [[اسلام]] دعوت می‌کنند وبه یکتاپرستی و [[نبوت]] [[پیامبر]] و [[ولایت]] ما [[اهل بیت]] می‌خوانند. پس هر کس اجابت کرد، او را رها می‌کنند وهر کس نپذیرفت، او را به قتل می‌رسانند؛ به گونه‌ای که در شرق وغرب زمین کسی نمی‌ماند، مگر آن که [[ایمان]] می‌آورد"<ref>بصائر الدرجات، ص ۱۴۴؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۲۳؛ تبصرة الولی، ص ۹۷؛ بحارالانوار، ج ۲۷، ص ۴۱ وج ۵۴، ص ۳۳۴</ref>. از چشم اندازی که درباره این سپاهیان آمده است، چنین فهمیده می‌شود که شاید آنان همان فرشتگانی باشند که در زمین بر جای مانده اند ومنتظر قیام [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}} هستند.

::::#'''تابوت [[حضرت موسی]]{{ع}}''' در کتاب غایة المرام به نقل از [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]]{{صل}} آمده است: "به هنگام ظهور [[امام مهدی|حضرت قائم]]{{ع}}، [[حضرت عیسی]]{{ع}} فرود می‌آید و کتاب‌ها را از انطاکیه گردآوری می‌کند. خداوند برای او، از چهره {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن| إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ}}﴾}}<ref>اشاره به این آیه شریفه است: (إرَم ذاتِ العِماد الَّتی لَمْ یخلَق مثلها فی البِلاد؛ ای رسول خدا! آیا ندیدی که خدای تو مردم شهر ارَم را که صاحب قدرت وعظمت بودند، چگونه کیفر داد؟ در صورتی که مانند آن شهر در استحکام وبزرگی در جهان نبود). سوره فجر، آیه: ۸. مقصود این حدیث آن است که چنین شهر پرشکوه وبا عظمتی برای عیسی {{ع}} دوباره آشکار می شود واین شهر مخفی، پدیدار می‌گردد</ref> پرده بر می‌دارد وکاخی را که [[حضرت سلیمان]] پیش از مرگش ساخت، آشکار می‌سازد. حضرت، دارائی‌های کاخ را گردآوری می‌کند وآن را بین مسلمانان تقسیم می‌نماید وتابوتی را - که خداوند به"ارمیا" دستور انداختن آن را در دریای طبرستان داده بود - خارج می‌سازد. آن چه را که خاندان [[حضرت موسی]] و [[حضرت هارون]] به یادگار گذشته‌اند، در آن تابوت موجود است و نیز الواح و عصای [[حضرت موسی]] و قبای [[حضرت هارون]] وده صاع از غذایی که بر بنی اسرائیل فرودمی‌آمد ومرغ‌های بریانی که بنی اسرائیل، برای آیندگان خود ذخیره کرده‌اند، درآن می‌باشد. آن گاه به کمک آن تابوت شهرها را می‌گشاید؛ همان‌گونه که پیش از او نیز چنین کردند"<ref>غایة المرام، ص ۶۹۷؛ حلیة الابرار، ج ۲، ص ۶۲۰؛ الشیعة والرجعه، ج ۱، ص ۱۳۶؛ ر</ref> ک: ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۶؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۴۸۹، ۵۴۱</ref>. ینابیع المودّه، این مطلب را با اندکی تغییر به [[حضرت مهدی]]{{ع}} نسبت می‌دهد و می‌گوید "[[حضرت مهدی]]{{ع}} از غاری در سرزمین انطاکیه، کتاب‌هایی را بیرون می‌آورد و کتاب زبور داود را از دریاچه طبرستان بیرون می‌آورد. در آن کتاب، یادگارهای خاندان [[حضرت موسی]] و [[حضرت هارون]] موجود است وفرشتگان آن را بر دوش می‌کشند والواح وعصای [[حضرت موسی]]{{ع}} در آن است"<ref>ینابیع المودّه، ص ۴۰۱؛ ابن حمّاد، فتن، ص ۹۸؛ متقی هندی، برهان، ص ۱۵۷؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۷</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی؛ نجم‌الدین]]، [[چشم اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۸۶ -۹۰.</ref>.