روش‌های تربیتی در صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها
←روش توبه
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
# [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای سی و یکم و در عبارت بیست و هشتم آن می‌فرمایند: "بارخدایا اگر [[پشیمانی]] به سوی تو [[توبه]] است پس من پشیمان‌ترین پشیمان‌هایم و اگر به جا نیاوردن [[گناه]] تو، [[توبه]] و بازگشت (به سوی تو) است پس من نخستین [[توبه]] کنندگانم و اگر درخواست [[آمرزش]] سبب ریختن [[گناهان]] است پس من به درگاه تو از درخواست کنندگان آمرزشم"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنْ يَكُنِ النَّدَمُ تَوْبَةً إِلَيْكَ فَأَنَا أَنْدَمُ النَّادِمِينَ، وَ إِنْ يَكُنِ التَّرْكُ لِمَعْصِيَتِكَ إِنَابَةً فَأَنَا أَوَّلُ الْمُنِيبِينَ، وَ إِنْ يَكُنِ الِاسْتِغْفَارُ حِطَّةً لِلذُّنُوبِ فَإِنِّي لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ}}</ref>؛ | # [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای سی و یکم و در عبارت بیست و هشتم آن می‌فرمایند: "بارخدایا اگر [[پشیمانی]] به سوی تو [[توبه]] است پس من پشیمان‌ترین پشیمان‌هایم و اگر به جا نیاوردن [[گناه]] تو، [[توبه]] و بازگشت (به سوی تو) است پس من نخستین [[توبه]] کنندگانم و اگر درخواست [[آمرزش]] سبب ریختن [[گناهان]] است پس من به درگاه تو از درخواست کنندگان آمرزشم"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنْ يَكُنِ النَّدَمُ تَوْبَةً إِلَيْكَ فَأَنَا أَنْدَمُ النَّادِمِينَ، وَ إِنْ يَكُنِ التَّرْكُ لِمَعْصِيَتِكَ إِنَابَةً فَأَنَا أَوَّلُ الْمُنِيبِينَ، وَ إِنْ يَكُنِ الِاسْتِغْفَارُ حِطَّةً لِلذُّنُوبِ فَإِنِّي لَكَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِينَ}}</ref>؛ | ||
# [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای دوازدهم و در عبارت دهم آن می‌فرمایند: "وای آنکه با [[گذشت]] [[نیک]] بر آفریدگانش منت نهاده ([[نعمت]] سزاوار منت داده، چون [[خدای تعالی]] از [[منت نهادن]] "بیان کردن [[نیکی]] خود به دیگری" منزه است) و ای آنکه بندگانش را به توبه‌پذیری عادت داده و ای آنکه [[اصلاح]] تباهی‌های ایشان را به وسیله [[توبه]] خواسته و ای آنکه از [[کردار]] ([[نیک]]) ایشان به اندک [[خشنود]] گشته و ای آنکه (کار) اندک ایشان را [[پاداش]] بسیار داده و ای آنکه روا شدن [[دعا]] را برایشان ضمانت کرده و ای آنکه از روی تفضل پاداش نیک به ایشان را [[وعده]] فرموده است"<ref>{{متن حدیث| وَ يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى خَلْقِهِ بِحُسْنِ التَّجَاوُزِ، وَ يَا مَنْ عَوَّدَ عِبَادَهُ قَبُولَ الْإِنَابَةِ، وَ يَا مَنِ اسْتَصْلَحَ فَاسِدَهُمْ بِالتَّوْبَةِ وَ يَا مَنْ رَضِيَ مِنْ فِعْلِهِمْ بِالْيَسِيرِ، وَ مَنْ كَافَى قَلِيلَهُمْ بِالْكَثِيرِ، وَ يَا مَنْ ضَمِنَ لَهُمْ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ، وَ يَا مَنْ وَعَدَهُمْ عَلَى نَفْسِهِ بِتَفَضُّلِهِ حُسْنَ الْجَزَاءِ}}.</ref> | # [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای دوازدهم و در عبارت دهم آن می‌فرمایند: "وای آنکه با [[گذشت]] [[نیک]] بر آفریدگانش منت نهاده ([[نعمت]] سزاوار منت داده، چون [[خدای تعالی]] از [[منت نهادن]] "بیان کردن [[نیکی]] خود به دیگری" منزه است) و ای آنکه بندگانش را به توبه‌پذیری عادت داده و ای آنکه [[اصلاح]] تباهی‌های ایشان را به وسیله [[توبه]] خواسته و ای آنکه از [[کردار]] ([[نیک]]) ایشان به اندک [[خشنود]] گشته و ای آنکه (کار) اندک ایشان را [[پاداش]] بسیار داده و ای آنکه روا شدن [[دعا]] را برایشان ضمانت کرده و ای آنکه از روی تفضل پاداش نیک به ایشان را [[وعده]] فرموده است"<ref>{{متن حدیث| وَ يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى خَلْقِهِ بِحُسْنِ التَّجَاوُزِ، وَ يَا مَنْ عَوَّدَ عِبَادَهُ قَبُولَ الْإِنَابَةِ، وَ يَا مَنِ اسْتَصْلَحَ فَاسِدَهُمْ بِالتَّوْبَةِ وَ يَا مَنْ رَضِيَ مِنْ فِعْلِهِمْ بِالْيَسِيرِ، وَ مَنْ كَافَى قَلِيلَهُمْ بِالْكَثِيرِ، وَ يَا مَنْ ضَمِنَ لَهُمْ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ، وَ يَا مَنْ وَعَدَهُمْ عَلَى نَفْسِهِ بِتَفَضُّلِهِ حُسْنَ الْجَزَاءِ}}.</ref>. | ||
# [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای سی و یکم و در عبارت بیست و دوم آن می‌فرمایند: "بارخدایا از اندیشه‌های [[دل]] و نگاه‌های زیرچشمی (مانند نگاه به [[حرام]] و اشاره به کسی تا به او بخندند یا [[ستم]] روا دارند) و گفت‌وگوهای (بی‌جای) زبانم که مخالف خواسته ([[رضا]] و [[خشنودی]]) تو یا بیرون از [[دوستی]] ([[پاداش]] دادن) تو باشد. به سوی تو، [[توبه]] می‌کنم، توبه‌ای که با آن هر اندامی جداگانه از کیفرهای تو سالم ماند؛ و از قهرها و سخت‌گیری‌های دردناکت که [[بیدادگران]] می‌ترسند آسوده باشد"<ref>{{متن حدیث| اللَّهُمَّ وَ إِنِّي أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْ كُلِّ مَا خَالَفَ إِرَادَتَكَ، أَوْ زَالَ عَنْ مَحَبَّتِكَ مِنْ خَطَرَاتِ قَلْبِي، وَ لَحَظَاتِ عَيْنِي، وَ حِكَايَاتِ لِسَانِي، تَوْبَةً تَسْلَمُ بِهَا كُلُّ جَارِحَةٍ عَلَى حِيَالِهَا مِنْ تَبِعَاتِكَ، وَ تَأْمَنُ مِمَا يَخَافُ الْمُعْتَدُونَ مِنْ أَلِيمِ سَطَوَاتِكَ}}</ref>.<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۱۰۳ ـ ۱۰۴.</ref> | # [[امام سجاد]] {{ع}} در دعای سی و یکم و در عبارت بیست و دوم آن می‌فرمایند: "بارخدایا از اندیشه‌های [[دل]] و نگاه‌های زیرچشمی (مانند نگاه به [[حرام]] و اشاره به کسی تا به او بخندند یا [[ستم]] روا دارند) و گفت‌وگوهای (بی‌جای) زبانم که مخالف خواسته ([[رضا]] و [[خشنودی]]) تو یا بیرون از [[دوستی]] ([[پاداش]] دادن) تو باشد. به سوی تو، [[توبه]] می‌کنم، توبه‌ای که با آن هر اندامی جداگانه از کیفرهای تو سالم ماند؛ و از قهرها و سخت‌گیری‌های دردناکت که [[بیدادگران]] می‌ترسند آسوده باشد"<ref>{{متن حدیث| اللَّهُمَّ وَ إِنِّي أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْ كُلِّ مَا خَالَفَ إِرَادَتَكَ، أَوْ زَالَ عَنْ مَحَبَّتِكَ مِنْ خَطَرَاتِ قَلْبِي، وَ لَحَظَاتِ عَيْنِي، وَ حِكَايَاتِ لِسَانِي، تَوْبَةً تَسْلَمُ بِهَا كُلُّ جَارِحَةٍ عَلَى حِيَالِهَا مِنْ تَبِعَاتِكَ، وَ تَأْمَنُ مِمَا يَخَافُ الْمُعْتَدُونَ مِنْ أَلِيمِ سَطَوَاتِكَ}}</ref>.<ref>[[فردین احمدوند|احمدوند، فردین]]، [[مکارم اخلاق در صحیفه (کتاب)|مکارم اخلاق در صحیفه]]، ص۱۰۳ ـ ۱۰۴.</ref> | ||