صدق در خانواده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بهشت]] [[خانواده]] با عدم صراحت و بی‌صداقتی به شدت آسیب می‌بیند و همه رفتارها و مناسبات تحت الشعاع آن قرار می‌گیرد. [[زندگی]] سالم نمی‌تواند پذیرای عدم صراحت و بی‌صداقتی باشد، و لازم است [[زن]] و مرد نسبت به یکدیگر از [[رفتار]] دوپهلو و مشکوک، پنهانکاری و سرپوش‌گذاری، فریبکاری و نیرنگ‌ورزی، [[دروغگویی]] و ناراستی با تمام وجود بپرهیزند، و بدانند که با این ویژگی‌ها و چنین رفتارهایی نمی‌توانند در [[قلب]] یکدیگر نفوذ کنند و [[دوستی]] را بارور کنند و فضایی [[امن]] و [[آرامش‌بخش]] برای هم [[تدارک]] نمایند. بنابراین باید [[ساحت]] خانواده را از این امور [[پاک]] نگاه داشت و راه چنین مسائلی را بر خود و [[فرزندان]] هموار نساخت. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نسبت به این امور سخت حساس بود و از کنار آنها عبور نمی‌نمود. [[عبد الله بن عامر بن ربیعه]]<ref>وی در عصر پیامبر {{صل}} احتمالاً در سال ششم هجری به دنیا آمد و از اصحاب پیامبر {{صل}} محسوب شده است و او را ثقه شمرده‌اند. بخاری، مسلم، ابو داود، ترمذی، نسائی و ابن ماجه از او نقل کرده‌اند. ر. ک: الجرح و التعدیل، ج۵، ص۱۲۲؛ الاستیعاب، ج۲، ص۳۴۹-۳۵۱؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۸۲-۱۸۳؛ میزان الاعتدال، ج۲، ص۴۴۹؛ الاصابة، ج۲، ص۳۲۱.</ref> گوید: وقتی کودک بودم، [[رسول خدا]] {{صل}} به [[خانه]] ما آمد. درحالی‌که برای [[بازی]] از [[منزل]] خارج شده بودم، مادرم مرا صدا زد و گفت: بیا تا چیزی به تو بدهم (اگر در خانه بمانی، چیزی به تو می‌دهم). [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: چه می‌خواهی به او بدهی؟ مادرم گفت: خرما. پیامبر {{صل}} فرمود: بدان که اگر آنچه را گفتی به او ندهی دروغی برایت نوشته می‌شود<ref>الطبقات الکبری، ج۵، ص۹؛ مسند احمد بن حنبل، ج۳، ص۴۴۷؛ المحلی، ج۸، ص۲۹؛ الاستیعاب، ج۲، ص۳۵۱؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۸۳-۱۸۴؛ الاصابة، ج۲، ص۳۲۱.</ref>.

سلامت و [[ارجمندی]] [[خانواده]] تابع راستی و درستی و [[سقوط]] و [[خواری]] آن معلول ناراستی و فریبکاری است. زن و مرد در زندگی مشترک، نزدیک‌ترین کسان به هم و [[بهترین]] معاشران برای یکدیگرند، و لازم است با راستگویی و امانتداری کامل تعامل نمایند، که این، [[حق]] زندگی مشترک آنان است. در [[رساله حقوق]] [[امام سجاد]] {{ع}} آمده است: {{متن حدیث|وَ أَمَّا حَقُّ الْخَلِيطِ فَأَنْ لَا تَغُرَّهُ وَ لَا تَغُشَّهُ‏ وَ لَا تَكْذِبَهُ‏ وَ لَا تُغْفِلَهُ وَ لَا تَخْدَعَهُ وَ لَا تَعْمَلَ فِي انْتِقَاضِهِ عَمَلَ الْعَدُوِّ الَّذِي لَا يَبْقَى عَلَى صَاحِبِهِ وَ إِنِ اطْمَأَنَّ إِلَيْكَ اسْتَقْصَيْتَ لَهُ عَلَى نَفْسِكَ وَ عَلِمْتَ أَنَّ غَبْنَ الْمُسْتَرْسِلِ رِبًا}}<ref>«و اما حقّ معاشر و ندیم و شریک تو این است که او را نفریبی، و با وی دغلی در کار نیاری، و به او دروغ نگویی، و غافلش نسازی، و نیرنگش نزنی، و چون دشمنی که ملاحظه طرف خود را نمی‌کند به کارشکنی او نپردازی، و اگر به تو اطمینان کرد تا آنجا که توانی برایش بکوشی و بدانی که مغبون کردن کسی که به تو اعتماد کرده مانند ربا خوردن است؛ رهاورد خرد، ص۲۷۲» تحف العقول، ص۱۹۲؛ بحارالانوار، ج۷۳، ص۱۸؛ مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۱۶۴.</ref>.<ref>[[م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌|دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌، م‍ص‍طف‍ی‌]]، [[سیره نبوی ج۴ (کتاب)|سیره نبوی]]، ج۴ ص ۴۳۹.</ref>