پرش به محتوا

آیه اولی الامر از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۳۱۸: خط ۳۱۸:
==== نقد و بررسی اشکال سوم ====
==== نقد و بررسی اشکال سوم ====
این اشکال [[مفسر]] [[اهل سنت]] از سه زاویه می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد:
این اشکال [[مفسر]] [[اهل سنت]] از سه زاویه می‌تواند مورد ارزیابی قرار گیرد:
# اینکه گفته شود اگر در ادامه لفظ «اولی الامر»، عبارت «الامام» در آیه کریمه نیامده و تکرار نشده است در برابر می‌گوییم: الفاظی مانند ([[اهل]] الحل والعقد) يا (الحكام) يا (العلماء) يا (الخلفاء) و... نیز به کار برده نشده است. برای نمونه در [[آیه شریفه]]: خدای متعال نفرموده است {{متن عربی|ان تنازعتم فى شى فردوه إلى الله والرسول و اهل الحل و العقد}} در حالی که شما «اولی الامر» را به یکی از این مصداق‌ها دانسته‌اید. پس اشکال شما قابل نقض است.
# اینکه گفته شود اگر در ادامه لفظ «اولی الامر»، عبارت «الامام» در آیه کریمه نیامده و تکرار نشده است در برابر می‌گوییم: الفاظی مانند ([[اهل]] الحل والعقد) يا (الحكام) يا (العلماء) يا (الخلفاء) و... نیز به کار برده نشده است. برای نمونه در [[آیه شریفه]]: خدای متعال نفرموده است {{عربی|ان تنازعتم فى شى فردوه إلى الله والرسول و اهل الحل و العقد}} در حالی که شما «اولی الامر» را به یکی از این مصداق‌ها دانسته‌اید. پس اشکال شما قابل نقض است.
# دوم اینکه گفته شود با توجه به اینکه [[قانون‌گذار]] [[احکام شرعی]] تنها [[خدای متعال]] است و [[پیامبر گرامی]] نیز از ناحیه [[وحی]] به لحاظ نوع [[مأموریت]] و [[مسئولیت الهی]] خویش [[احکام]] و [[قوانین]] را تبیین و [[تفسیر]] کرده و بر آن پایه می‌تواند [[قانون]] وضع کند، می‌توان گفت: تمام [[مسلمانان]][[ احکام]] و [[تکالیف]] را بر اساس [[کتاب و سنت]] اخذ می‌کنند، اما [[امام]] [[معصوم]]{{ع}}ا علاوه بر تبیین و تفسیر قانون و [[حکم الهی]] [[وظیفه]] [[اجرای قانون]] و [[حدود الهی]] را بر عهده دارد. از این رو [[امامان حق]] [[قانون‌گذاری]] و نقض و فسخ [[احکام الهی]] را همانند [[خدا]] و [[رسول]] بر عهده ندارد و [[آیه شریفه]] مورد استناد در صدد بیان این نکته است که [[مردم]] در صورت [[اختلاف]][[ حکم]] و قانونی از [[شریعت]] برای بر طرف ساختن اختلاف باید به [[کتاب الهی]]-[[قرآن]]- و [[سنت]] پیامبر گرامی مراجعه نمایند و این نکته در [[روایات]] حضرات [[معصومین]] به پیروانشان سفارش شده است، آنجا که فرموده‌اند اگر سخنی از ما به شما رسید آن را وارسی و بررسی کنید هرگاه این سخن با [[کتاب خداوند]] سازگار بود به آن چنگ زنید و اگر ناسازگار بود آن را رها سازید. چنانچه [[امام صادق]] د{{ع}} در این باره فرموده است: «هرگاه [[حدیث]] با قرآن سازگار نباشد آن را رها سازید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح۱۲</ref> و در جای دیگر آن حضرت فرموده‌اند: «هر سخنی به [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] برگشت داده می‌شود و هر [[حدیثی]] موافق با کتاب خدا نباشد آن را رها سازید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح14</ref> و دیگر بار فرموده‌اند: «هرگاه بر شما دو [[حدیث مختلف]] گفته شد آن دو را بر کتاب خدا عرضه نمائید. هر کدام که موافق کتاب خدا باشد به آن [[تمسک]] جویید و اگر مخالف باشد رها نمائید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح29</ref>. در نتیجه آنچه از [[آیه کریمه]] به روشنی استفاده می‌شود،این است که [[امام]] [[معصوم]] وظیفه‌اش در تبیین و تفصیل [[احکام]] و [[قوانین]] [[شرعی]] مانند [[وظیفه]] و [[مسئولیت پیامبر]] [[اسلام]]{{صل}} تلقی می‌شود و بدین لحاظ [[خدای متعال]] در ادامه آیه کریمه[[ اطاعت]]، لفظ «[[اولی الامر]]» را بیان و تکرار نکرده است؛ چراکه [[مسئولیت]] «اولی الامر و [[رسول]] [[الهی]] در این باره یکسان است.
# دوم اینکه گفته شود با توجه به اینکه قانون‌گذار [[احکام شرعی]] تنها [[خدای متعال]] است و [[پیامبر گرامی]] نیز از ناحیه [[وحی]] به لحاظ نوع مأموریت و [[مسئولیت الهی]] خویش [[احکام]] و [[قوانین]] را تبیین و [[تفسیر]] کرده و بر آن پایه می‌تواند [[قانون]] وضع کند، می‌توان گفت: تمام [[مسلمانان]][[ احکام]] و [[تکالیف]] را بر اساس [[کتاب و سنت]] اخذ می‌کنند، اما [[امام]] [[معصوم]]{{ع}}ا علاوه بر تبیین و تفسیر قانون و [[حکم الهی]] [[وظیفه]] [[اجرای قانون]] و [[حدود الهی]] را بر عهده دارد. از این رو [[امامان حق]] [[قانون‌گذاری]] و نقض و فسخ [[احکام الهی]] را همانند [[خدا]] و [[رسول]] بر عهده ندارد و [[آیه شریفه]] مورد استناد در صدد بیان این نکته است که [[مردم]] در صورت [[اختلاف]][[ حکم]] و قانونی از [[شریعت]] برای بر طرف ساختن اختلاف باید به [[کتاب الهی]]-[[قرآن]]- و [[سنت]] پیامبر گرامی مراجعه نمایند و این نکته در [[روایات]] حضرات [[معصومین]] به پیروانشان سفارش شده است، آنجا که فرموده‌اند اگر سخنی از ما به شما رسید آن را وارسی و بررسی کنید هرگاه این سخن با [[کتاب خداوند]] سازگار بود به آن چنگ زنید و اگر ناسازگار بود آن را رها سازید. چنانچه [[امام صادق]] د{{ع}} در این باره فرموده است: «هرگاه [[حدیث]] با قرآن سازگار نباشد آن را رها سازید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح۱۲</ref> و در جای دیگر آن حضرت فرموده‌اند: «هر سخنی به [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] برگشت داده می‌شود و هر [[حدیثی]] موافق با کتاب خدا نباشد آن را رها سازید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح14</ref> و دیگر بار فرموده‌اند: «هرگاه بر شما دو [[حدیث مختلف]] گفته شد آن دو را بر کتاب خدا عرضه نمائید. هر کدام که موافق کتاب خدا باشد به آن [[تمسک]] جویید و اگر مخالف باشد رها نمائید». <ref>نک: حر عاملی، وسائل الشيعه، ج۱۸، باب ۹، ح29</ref>. در نتیجه آنچه از [[آیه کریمه]] به روشنی استفاده می‌شود،این است که [[امام]] [[معصوم]] وظیفه‌اش در تبیین و تفصیل [[احکام]] و [[قوانین]] [[شرعی]] مانند [[وظیفه]] و [[مسئولیت پیامبر]] [[اسلام]]{{صل}} تلقی می‌شود و بدین لحاظ [[خدای متعال]] در ادامه آیه کریمه[[ اطاعت]]، لفظ «[[اولی الامر]]» را بیان و تکرار نکرده است؛ چراکه [[مسئولیت]] «اولی الامر و [[رسول]] [[الهی]] در این باره یکسان است.
#از بیان گذشته روشن گردید که [[امام]] معصوما برخلاف [[خدای متعال]] و [[رسول گرامی اسلام]] [[وظیفه]] [[قانون‌گذاری]] و فسخ آن را بر عهده ندارد، از این رو در [[آیه]] مورد بحث و گفت و گو لفظ امام به کار برده نشده است؛ زیرا آیه بیانگر وظیفه افراد [[قانونگذار]] و کسانی است که می‌توانند [[قانون]] [[شریعت]] را فسخ نمایند و چون امام [[معصوم]] الان چنین وظیفه‌ای ندارد، از وی نام برده نشده است؛ لكن امام معصوم می‌تواند همانند [[پیامبر گرامی]] به [[داوری]] و صدور رای اقدام کند و بر [[مردم]] در این صورت [[واجب]] است تا از [[حکم]] و رای صادره از ناحیه امام [[تبعیت]] و [[پیروی]] نمایند. بدین لحاظ می‌بینیم همین موضوع در یکی از [[آیات قرآن کریم]] به صراحت بیان شده است، آنجا که خدای متعال فرموده است: {{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ}}<ref>«و هنگامی که خبری از ایمنی یا بیم به ایشان برسد آن را فاش می‌کنند و اگر آن را به پیامبر یا پیشوایانشان باز می‌بردند کسانی از ایشان که آن را در می‌یافتند به آن پی می‌بردند و اگر بخشش و بخشایش خداوند بر شما نمی‌بود (همه) جز اندکی، از شیطان پیروی می‌کردید» سوره نساء، آیه 83.</ref>. در این آیه خدای متعال به مردم سفارش می‌کند تا در امور جزئی مورد [[اختلاف]] با مراجعه به [[پیامبر]] و اولى الامر که همان امام [[معصومان]]{{عم}} هستند، [[دعاوی]] و [[منازعات]] میان خود را حل و فصل کنند. همان [[طور]] که ملاحظه گردید از هم ردیف و هم رتبه آمدن لفظ «الرسول» و «[[اولی الامر]]» در [[آیه شریفه]]، می‌توان چنین استفاده کرد که در پاره‌ای از امور مردم وظیفه پیامب گرامی{{صل}} و «اولی الامر» (یعنی امام عصوم) یکی است. در نتیجه اگر در ادامه بیان و [[پیام]] آیه،[[ اطاعت]] لفظ اولی الامر تکرار نشده است، به دلیل دو سنخ بودن [[وظایف]] و مسئولیت‌های [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امام]] [[معصوم]] در رابطه با وضع [[قانون]] و [[تشریع حکم]] [[دینی]] بوده است. <ref>عظیمی فر، علیرضا، قرآن و عصمت اهل بیت{{ع}}، ص457-460.</ref>.
#از بیان گذشته روشن گردید که [[امام]] معصوما برخلاف [[خدای متعال]] و [[رسول گرامی اسلام]] [[وظیفه]] [[قانون‌گذاری]] و فسخ آن را بر عهده ندارد، از این رو در [[آیه]] مورد بحث و گفت و گو لفظ امام به کار برده نشده است؛ زیرا آیه بیانگر وظیفه افراد [[قانونگذار]] و کسانی است که می‌توانند [[قانون]] [[شریعت]] را فسخ نمایند و چون امام [[معصوم]] الان چنین وظیفه‌ای ندارد، از وی نام برده نشده است؛ لكن امام معصوم می‌تواند همانند [[پیامبر گرامی]] به [[داوری]] و صدور رای اقدام کند و بر [[مردم]] در این صورت [[واجب]] است تا از [[حکم]] و رای صادره از ناحیه امام [[تبعیت]] و [[پیروی]] نمایند. بدین لحاظ می‌بینیم همین موضوع در یکی از [[آیات قرآن کریم]] به صراحت بیان شده است، آنجا که خدای متعال فرموده است: {{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ}}<ref>«و هنگامی که خبری از ایمنی یا بیم به ایشان برسد آن را فاش می‌کنند و اگر آن را به پیامبر یا پیشوایانشان باز می‌بردند کسانی از ایشان که آن را در می‌یافتند به آن پی می‌بردند و اگر بخشش و بخشایش خداوند بر شما نمی‌بود (همه) جز اندکی، از شیطان پیروی می‌کردید» سوره نساء، آیه 83.</ref>. در این آیه خدای متعال به مردم سفارش می‌کند تا در امور جزئی مورد [[اختلاف]] با مراجعه به [[پیامبر]] و اولى الامر که همان امام [[معصومان]]{{عم}} هستند، [[دعاوی]] و [[منازعات]] میان خود را حل و فصل کنند. همان [[طور]] که ملاحظه گردید از هم ردیف و هم رتبه آمدن لفظ «الرسول» و «[[اولی الامر]]» در [[آیه شریفه]]، می‌توان چنین استفاده کرد که در پاره‌ای از امور مردم وظیفه پیامب گرامی{{صل}} و «اولی الامر» (یعنی امام عصوم) یکی است. در نتیجه اگر در ادامه بیان و [[پیام]] آیه،[[ اطاعت]] لفظ اولی الامر تکرار نشده است، به دلیل دو سنخ بودن [[وظایف]] و مسئولیت‌های [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امام]] [[معصوم]] در رابطه با وضع [[قانون]] و [[تشریع حکم]] [[دینی]] بوده است. <ref>عظیمی فر، علیرضا، قرآن و عصمت اهل بیت{{ع}}، ص457-460.</ref>.


۱۱۳٬۱۶۴

ویرایش