وصیت‌های امام حسن مجتبی: تفاوت میان نسخه‌ها

مرا در کنار جدم [[رسول خدا]]{{صل}} به خاک بسپار، که از هرکس دیگر به رسول خدا نزدیکتر و برای [[دفن]] در خانه‌اش به وی سزاوارترم، اگر [[دشمنان]] از این کار جلوگیری کردند، تو را به [[خدا]] و به مقامی که در نزد او داری و به [[خویشاوندی]] نزدیکت به رسول خدا{{صل}} [[سوگند]] می‌دهم [[اجازه]] ندهی قطره خونی در این راه ریخته شود، تا خود به دیدار [[پیامبر]] بروی و از آنان [[شکایت]] کنی و او را از آن‌چه [[مردم]] با ما انجام دادند، [[آگاه]] سازی.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۲۵۴.</ref>

[[امام حسن]]{{ع}} به قنبر ([[غلام]] خود) فرمان داد برادرش [[محمد حنفیه]] را به حضورش فراخواند، قنبر به سرعت خود را به وی رساند. محمد با [[مشاهده]] قنبر وحشت‌زده شد و اظهار داشت: خیر باشد.

قنبر به آرامی به او گفت: «[[ابو محمد]]! (امام حسن) را دریاب».