رفتار با اسیران: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِمَنْ فِي أَيْدِيكُمْ مِنَ الْأَسْرَى إِنْ يَعْلَمِ اللَّهُ فِي قُلُوبِكُمْ خَيْرًا يُؤْتِكُمْ خَيْرًا مِمَّا أُخِذَ مِنْكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای پیامبر! به اسیرانی که در دست دارید بگو: اگر خداوند در دل‌هایتان خیری ببیند به شما بهتر از آنچه از شما ستانده‌اند خواهد رساند و شما را می‌آمرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره انفال، آیه ۷۰.</ref>.

چگونگی رفتار با اسیران و [[مجرمان]] [[جنگی]]، نشان‌دهنده خوبی [[انسان]] است. اگر بخواهیم برخورد [[مسلمانان]] را با [[اسیران]] ارزیابی کنیم، باید نخست از چگونگی برخورد [[عرب جاهلی]] با اسیران [[آگاه]] شویم. «در [[قوانین]] نظامی [[عرب]] [[دوران جاهلیت]]، جنگ‌جویی را که در میانه [[نبرد]] به دست [[دشمنان]] می‌افتاد، «أسیس» می‌نامیدند و چنانچه پس از پایان نبرد و [[مقاومت]] شدید به چنگ دشمنان می‌افتاد، سبیم یا [[سبی]] (یعنی [[زندانی جنگی]]) می‌گفتند.... پس از [[دستگیری]]، دستان و پاهای آنان را با زنجیر و سپس اسیران را [به یکدیگر] با طناب‌های محکم می‌بستند تا [[فرار]] نکنند»<ref>المفصل فی تاریخ العرب، ج۵، ص۴۶۴.</ref>.