بنی هاشم در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فرزندان]] [[هاشم بن عبد مناف]]، جدّ [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}}. [[بنی هاشم]] در میان [[عرب]]، به [[پاکی]] و [[نجابت]] و آقایی معروف بودند و [[اهل بیت]] [[عصمت]] از این [[نسل]] و تبار و [[وارث]] مکارم این خاندانند و پیوسته به "[[آل]] [[هاشم]]" بودن خود [[افتخار]] می‌کردند.

[[پیامبر]] فرمود: "[[دشمنی]] با [[بنی هاشم]] [[نفاق]] است"<ref>{{متن حدیث|بُغْضُ بَنِي هَاشِمٍ نِفَاقٌ}}؛ بحار الأنوار، ج ۹۳ ص ۲۲۱</ref>، [[پیامبر]]، [[امامان]] را که از قریش‌اند، از تیرۀ [[هاشم]] می‌داند.<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۴</ref>. [[حضرت امیر]] نیز [[تقابل]] [[بنی امیه]] با [[بنی هاشم]] را دیرین شمرده و از [[نابرابری]] [[هاشم]] و [[امیّه]] [[سخن]] می‌گوید: {{متن حدیث|لَيْسَ أُمَيَّةُ كَهَاشِمٍ وَ لَا حَرْبٌ كَعَبْدِ الْمُطَّلِبِ }}<ref>نهج البلاغه، نامه۱۷</ref>. [[شجاعت]] هاشمیان در [[نبرد]] با [[دشمن]] نیز مشهور است. [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} در یکی از نامه‌هایش به [[معاویه]]، [[سپاه]] خویش را که از [[مهاجرین]] و [[انصار]] است و شمشیرهای [[هاشمی]] <ref>{{متن حدیث|وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ }}</ref> را به رخ او می‌کشد<ref>{{متن حدیث|"أَنَا مُرْقِلٌ نَحْوَكَ فِي جَحْفَلٍ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ وَ التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ، شَدِيدٍ زِحَامُهُمْ سَاطِعٍ قَتَامُهُمْ مُتَسَرْبِلِينَ سَرَابِيلَ الْمَوْتِ، أَحَبُّ اللِّقَاءِ إِلَيْهِمْ لِقَاءُ رَبِّهِمْ؛ وَ قَدْ صَحِبَتْهُمْ ذُرِّيَّةٌ بَدْرِيَّةٌ وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ، قَدْ عَرَفْتَ مَوَاقِعَ نِصَالِهَا فِي أَخِيكَ وَ خَالِكَ وَ جَدِّكَ وَ أَهْلِكَ، "وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ"}}؛ نهج البلاغه، نامه۲۸. دربارۀ بنی هاشم از جمله ر.ک: دائرة المعارف تشیّع، ج ۳ ص ۴۹۵</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۲۹.</ref>.

[[فرزندان]] [[هاشم بن عبد مناف]]، جد اعلای [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}}. [[امام حسین]] {{ع}} نیز در یکی از رجزهای خویش در روز [[عاشورا]]، به این [[نسب]] [[شریف]] اشاره کرده و به آن [[افتخار]] می‌کند. [[بنی امیه]]، از آغاز با [[بنی هاشم]]، [[مخالفت]] و [[دشمنی]] داشتند و این [[بغض]] و [[عداوت]]، در دوران [[ائمه]] نیز ادامه داشت. حادثه [[کربلا]] اوج [[عداوت]] و [[کینه]] [[امویان]] با [[بنی هاشم]] بود. [[پیامبر خاتم|پیامبر اسلام]] {{صل}} فرموده است: "[[دشمنی]] با [[بنی هاشم]] [[نفاق]] است"<ref>{{عربی|بُغْضُ بَنِي هَاشِمٍ نِفَاقٌ}}؛ بحار الأنوار، ج ۹۳ ص ۲۲۱</ref>. [[یزید]]، چون [[امام حسین|حسین بن علی]] {{ع}} را به [[شهادت]] رساند و [[اهل بیت]] او را به [[اسارت]] گرفت، در مجلس [[جشن]]، با چوب خیزران بر لب‌های [[حسین]] می‌زد و این اشعار را می‌خواند: [[بنی هاشم]] با [[ملک]] و [[سلطنت]] [[بازی]] کردند، نه خبری آمده و نه وحیی نازل شده است. اگر از [[فرزندان]] [[احمد]] [[انتقام]] نگیرم، از [[نسل]] خندف نیستم<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص ۴۶۲ در زمینه رابطه عداوت آمیز آل امیه با خاندان رسالت، ر.ک: دایرة المعارف تشیع، ج ۳، ص ۳۹۸</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۸۶.</ref>.