صفا و مروه در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بیشتر فقهای اهل سنت نیز، سعی را رکن حج می‌دانند: سعی نزد [[شافعی‌ها]] رکنی از ارکان حج است و مشهور در [[مذهب مالکی]] نیز این چنین است و بسیاری از حنابله نیز بر همین [[حج]] عقیده‌اند. لیکن [[حنفی‌ها]] سعی را رکن ندانسته، بلکه آن را [[واجب]] می‌دانند و معتقدند اگر کسی تمامی یا بیشتر اشواط سعی را بدون عذر ترک نموده به [[شهر]] خود مراجعت نماید، باید [[قربانی]] کند، لیکن حج او صحیح است و اگر تعداد کمی از اشواط سعی را ترک کرده، باید برای هر شوط، نصف صاع از گندم یا یک صاع از جو و یا خرما را [[کفاره]] بدهد، اما اگر سعی را به خاطر عذری ترک کند، چیزی بر او نیست.

[[مستکبران]] و زورمندان را رسم بر این است که در روی [[زمین]]، متکبرانه گام برداشته، هنگام راه رفتن به دیگران [[فخر فروشی]] می‌کنند. این کسان هنگام انجام [[اعمال]] و [[مناسک حج]]، آن‌گاه که به [[مسعی]] گام نهاده، گاهی آرام و گاهی نیز هروله کنان فاصله میان صفا و مروه را طی می‌کنند، حالت نخوت و غرورشان شکسته شده، در درون [[احساس]] [[حقارت]] و [[زبونی]] می‌کنند. [[ابابصیر]] گفته است از [[امام صادق]]{{ع}} شنیدم که فرمود: «هیچ قطعه زمینی نزد [[خداوند]] از محل سعی [[دوست]] داشتنی‌تر نیست؛ زیرا خداوند هر [[سلطه‌گر]] ستیزه‌جوئی را در آن، [[خوار]] و [[ذلیل]] می‌نماید»<ref>بحارالانوار، ج۹۶، ص۲۳۵.</ref>. [[معاویه بن عمار]] نیز گفته است: امام صادق{{ع}} فرمود: «هیچ پرستشگاهی نزد [[خداوند تبارک و تعالی]]، محبوب‌تر از مکان سعی نیست؛ زیرا که خداوند در این مکان هر [[ستمکار]] [[گردن‌کشی]] را حقیر و زبون می‌کند»<ref>بحارالانوار، ج۹۶، ص۲۳۴.</ref>.