صفا و مروه: تفاوت میان نسخه‌ها
←معناشناسی
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== معناشناسی == | == معناشناسی == | ||
«صفا» در لغت به معنای سنگ سخت و صافی است که با خاک و شن مخلوط نباشد. مبرد گفته است: صفا سنگی را گویند که گل و خاک در آن نباشد<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۴۳۸.</ref> و طریحی در مجمع [[البحرین]] گوید: صفا اگر مفرد آورده شود به معنای سنگ و اگر به صورت جمع استعمال شود به معنای نرم است. صاحب [[تفسیر کشف الاسرار]] نیز می‌نویسد: صفا سنگ سپید سخت باشد؛ یعنی صافی که در آن هیچ خلطی از خاک و گل و غیر آن نباشد و [[مروه]] سنگی باشد سیاه و [[سست]] و نرم که زود شکسته شود. | |||
طریحی درباره مروه نیز گفته است: «المَرو»، سنگ سفید برق دار<ref>تفسیر کشف الاسرار، ج۱، ص۴۲۵.</ref> را گویند که با آن [[آتش]] روشن می‌کنند. مفرد آن «مروه» است و بدین‌سان «مروه» را در [[مکه]]، مروه نامیده‌اند<ref>مجمع البحرین، ج۲، ص۱۹۴.</ref>. | طریحی درباره مروه نیز گفته است: «المَرو»، سنگ سفید برق دار<ref>تفسیر کشف الاسرار، ج۱، ص۴۲۵.</ref> را گویند که با آن [[آتش]] روشن می‌کنند. مفرد آن «مروه» است و بدین‌سان «مروه» را در [[مکه]]، مروه نامیده‌اند<ref>مجمع البحرین، ج۲، ص۱۹۴.</ref>. | ||