پرش به محتوا

کسب و کار در معارف و سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی
خط ۹۴: خط ۹۴:
در این تقسیم‌بندی افرادی که [[حرص]] [[دنیا]] دارند معرفی شده‌اند و از کسانی که به‌ظاهر قناعت می‌ورزند نیز یاد شده و ذکر شده که قناعت و [[زهد]] آنان ارزشی ندارد.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۳.</ref>.
در این تقسیم‌بندی افرادی که [[حرص]] [[دنیا]] دارند معرفی شده‌اند و از کسانی که به‌ظاهر قناعت می‌ورزند نیز یاد شده و ذکر شده که قناعت و [[زهد]] آنان ارزشی ندارد.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۵۳.</ref>.


===زهد صحیح، وابسته‌نبودن به [[مال]]===
===[[زهد]]===
زهد یکی از مواردی است که ممکن است رهزن [[کار و تلاش]] باشد، زهد یعنی بی‌علاقگی به دنیا و مال دنیا. بسیاری از بزرگان ما [[زاهد]] بودند و از زهد و [[ساده‌زیستی]] آنان یاد و [[تجلیل]] کرده‌اند؛ بنابراین چرا ما باید کار کنیم؟ بهتر نیست [[زندگی زاهدانه]] داشته باشیم؟ نقل شده است هنگامی که [[رسول خدا]]{{صل}} متوجه شد فردی مانند [[عثمان بن مظعون]] به [[عبادت]] مشغول شده، روزها [[روزه]] می‌گیرد و شب‌ها مشغول عبادت است و کار و [[زن]] و [[زندگی]] را رها کرده است، او را خواست و از این کار بازداشت و به او فرمود: {{متن حدیث|يَا عُثْمَانُ لَمْ يُرْسِلْنِي اللَّهُ تَعَالَى بِالرَّهْبَانِيَّةِ وَ لَكِنْ بَعَثَنِي بِالْحَنِيفِيَّةِ السَّهْلَةِ السَّمْحَةِ أَصُومُ وَ أُصَلِّي وَ أَلْمِسُ أَهْلِي}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۴۹۴.</ref>: «ای عثمان، [[خداوند]] مرا برای [[رهبانیت]] و [[گوشه‌نشینی]] نفرستاده است؛ بلکه با [[دین حنیف]] آسان [[مبعوث]] کرده. من [[روزه]] می‌گیرم و [[نماز]] می‌خوانم و با زنم ارتباط [[زناشویی]] برقرار می‌کنم».
====زهد صحیح، وابسته‌نبودن به [[مال]]====
«زهد» یکی از مواردی است که ممکن است رهزن [[کار و تلاش]] باشد، زهد یعنی بی‌علاقگی به دنیا و مال دنیا. بسیاری از بزرگان ما [[زاهد]] بودند و از زهد و [[ساده‌زیستی]] آنان یاد و [[تجلیل]] کرده‌اند؛ بنابراین چرا ما باید کار کنیم؟ بهتر نیست [[زندگی زاهدانه]] داشته باشیم؟ نقل شده است هنگامی که [[رسول خدا]]{{صل}} متوجه شد فردی مانند [[عثمان بن مظعون]] به [[عبادت]] مشغول شده، روزها [[روزه]] می‌گیرد و شب‌ها مشغول عبادت است و کار و [[زن]] و [[زندگی]] را رها کرده است، او را خواست و از این کار بازداشت و به او فرمود: {{متن حدیث|يَا عُثْمَانُ لَمْ يُرْسِلْنِي اللَّهُ تَعَالَى بِالرَّهْبَانِيَّةِ وَ لَكِنْ بَعَثَنِي بِالْحَنِيفِيَّةِ السَّهْلَةِ السَّمْحَةِ أَصُومُ وَ أُصَلِّي وَ أَلْمِسُ أَهْلِي}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۴۹۴.</ref>: «ای عثمان، [[خداوند]] مرا برای [[رهبانیت]] و [[گوشه‌نشینی]] نفرستاده است؛ بلکه با [[دین حنیف]] آسان [[مبعوث]] کرده. من [[روزه]] می‌گیرم و [[نماز]] می‌خوانم و با زنم ارتباط [[زناشویی]] برقرار می‌کنم».
اصل رهبانیت از «رهبه» به معنای [[ترس]] است. [[راهبان]] [[زهد]] می‌ورزیدند با ترک کارهای [[دنیوی]] و ترک [[لذت‌ها]] و دوری از آن و [[کناره‌گیری]] از [[خانواده]] خود<ref>محمدمحسن فیض کاشانی، الوافی، ج۲۲، ص۷۰۴؛ ابن‌اثیر جزری (مبارک)، النهایة فی غریب الأثر، ج۲، ص‌۲۸۰.</ref>.
اصل رهبانیت از «رهبه» به معنای [[ترس]] است. [[راهبان]] [[زهد]] می‌ورزیدند با ترک کارهای [[دنیوی]] و ترک [[لذت‌ها]] و دوری از آن و [[کناره‌گیری]] از [[خانواده]] خود<ref>محمدمحسن فیض کاشانی، الوافی، ج۲۲، ص۷۰۴؛ ابن‌اثیر جزری (مبارک)، النهایة فی غریب الأثر، ج۲، ص‌۲۸۰.</ref>.


۲۱۸٬۰۹۰

ویرایش