درختکاری: تفاوت میان نسخه‌ها

عجوه نوعی از بهترین خرماهای [[مدینه]] است که گفته شده مادر خرماهاست<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۳۴۷؛ احمد بن محمد برقی، المحاسن، ج۲، ص‌۵۳۰.</ref> و میوه [[بهشتی]] است<ref>عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۱۵۲.</ref> که با [[آدم]] از [[بهشت]] آمده<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۶، ص۳۴۷.</ref> و سموم بدن را دفع می‌کند<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص‌۷۵؛ عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۱۵۲.</ref>. این نوع خرما را [[رسول خدا]]{{صل}} کاشته است<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۱۸۳؛ ابن‌اثیر جزری (مبارک)، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، ج۳، ص۱۸۸؛ محمدباقر مجلسی، مرآة العقول، ج۴، ص۳۱۱.</ref>؛ به همین جهت امروز خرمای عجوه جزو گران‌ترین خرماهای [[شهر مدینه]] است و قیمت یک کیلوی آن بالای سی ریال [[سعودی]] است. در روایتی می‌خوانیم غلۀ [[اموال]] علی{{ع}} از [[ینبع]] می‌آمد و از آن غذا درست می‌کرد و در روغن [[زیتون]]، نان و خرمای عجوه ترید می‌کرد و آن را می‌خورد و به [[مردم]] نان و گوشت می‌داد. گاهی هم خودش گوشت می‌خورد<ref>ابوالعباس عبدالله بن جعفر حمیری، قرب الإسناد، ص۱۱۳.</ref>. به نظر می‌رسد گندم، زیتون و خرما از ینبع بوده که خود استفاده می‌کرده؛ ولی به مردم گوشت می‌داده است. از آنچه بیان شد استفاده می‌شود که رسول خدا{{صل}} [[درختکاری]] داشته و به کار [[کشاورزی]] می‌پرداخته است.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۰.</ref>.

==[[سیره امیرالمؤمنین]]{{ع}}==

[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} جزو کسانی است که بیشترین تلاش را در میان [[معصومان]] در کاشتن درخت و ایجاد نخلستان داشته است. امیرالمؤمنین{{ع}} در منطقه ینبع نخلستان بزرگی ایجاد کرد و درخت‌ها‌ی خرمای زیادی کاشت. در روایتی در کافی می‌خوانیم. مردی با امیرالمؤمنین{{ع}} مواجه شد، درحالی‌که سوار بر مرکب روی جوالی پر از هستۀ خرما نشسته بود. مرد گفت: یا اباالحسن، در این جوال چه داری؟ [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} گفت: صدهزار نهال خرما، ان‌شاءاللّه. امیرالمؤمنین{{ع}} دانه‌ها را کاشت و تمام هسته‌های خرما سبز شد؛ حتی یک هستۀ آن [[خطا]] نکرد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۷۴: {{متن حدیث|فَقَالَ لَهُ: مَا هَذَا يَا أَبَا الْحَسَنِ تَحْتَكَ؟ فَقَالَ: مِائَةُ أَلْفِ عَذْقٍ إِنْ شَاءَ اللَّهُ. قَالَ: فَغَرَسَهُ فَلَمْ يُغَادَرْ مِنْهُ نَوَاةٌ وَاحِدَةٌ}}.</ref>.

مضمون این [[روایت]] معتبر بدین معناست که حضرت صدهزار [[نخل]] خرما کاشته است. به نظر می‌رسد این نخل‌ها در منطقه [[ینبع]] بوده است؛ منطقه‌ای که حضرت آن را [[وقف]] کرد و در وقفنامه تمام بردگانی را که روی [[زمین]] کار می‌کردند، [[آزاد]] کرد، به جز چهار نفر که [[آزادی]] آنان را بعد از پنج سال قرار داد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۷، ص۴۹؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۹، ص۱۴۶؛ قاضی نعمان، دعائم الإسلام، ج۲، ص۳۴۱؛ عبدالرزاق ابوبکر صنعانی، المصنف، ج۱۰، ص‌۳۷۵؛ ابن‌شبّه، تاریخ المدینة المنوره، ج۱، ص۲۲۵.</ref>. با توجه به اینکه در همین [[وصیت‌نامه امیرالمؤمنین]]{{ع}} [[مسئول]] این [[اوقاف]] را بعد از خود [[امام حسن]]{{ع}} و بعد از او [[امام حسین]]{{ع}} قرار داده است، مشخص می‌شود که این دو [[معصوم]] نیز درگیر کار [[کشاورزی]] بودند و بر نخلستان‌ها‌ی ینبع [[نظارت]] مستمر داشته و در آن به کار می‌پرداختند. [[امام صادق]]{{ع}} از پدرش نقل کرده که {{متن حدیث|كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} يَقُولُ: مَنْ وَجَدَ مَاءً وَ تُرَاباً ثُمَّ افْتَقَرَ فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ}}<ref>ابوالعباس عبدالله بن جعفر حمیری، قرب الإسناد، ص۱۱۵؛ محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج‌۱۷، ص۴۰؛ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج‌۱۰۰، ص۶۵.</ref>: «[[امیر مؤمنان]]{{ع}} همیشه می‌فرمود: هر کس که آب و خاکی بیابد، آن‌گاه [[فقیر]] شود، [[خداوند]] او را از [[رحمت]] خود دور نماید».<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره اقتصادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۱۲.</ref>.