آیه تبلیغ در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

آیه تبلیغ در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۲

۳٬۴۶۳ بایت اضافه‌شده ، ۱۸ نوامبر

←‏نزول آیه درباره رجم و قصاص

دیداریویکی‌متن

فرقانی

مدیران

۱۱٬۱۵۲

ویرایش

@@ خط ۵۸: / خط ۵۸: @@
 # اوّلاً: این قول بدون دلیل و مخالف با اقوال تمام [[صحابه]] است.
 # ثانیاً: متن این آیات در رد این قول کافی است، چون یهود در [[زمان]] [[نزول]] این [[سوره]] در اواخر [[بعثت]] تار و مار شده و سر جایشان نشسته بودند و در موقعیتی قرار نداشتند که بتوانند به حضرت زیانی برسانند تا خداوند وعدۀ [[حفظ]] به آن حضرت دهد.
+==== [[نزول آیه]] درباره [[مکر]] [[یهود]] ====
+اولین کسی که [[آیه تبلیغ]] را در قضیه مکر یهود [[تفسیر]] کرد، [[مقاتل]] بن سلیمان است. <ref>تفسير مقاتل بن سلیمان، ج۱، ص۴۹۱ و ۴۹۲</ref> و پس از وی [[طبری]] و [[بغوی]] و [[محمد بن ابی بکر]] رازی این قول و تفسیر را [[اختیار]] کرده‌اند. <ref>طبری، جامع البیان، ج۴، ص۳۰۷؛ بغوی، تفسير معالم التنزيل، ج۲، ص۵۱؛ رازی، تفسير اسألة القرآن المجيد و اجوبتها، ص۷۴</ref>. [[فخر رازی]] نیز پس از احتمالات فراوان در مورد نزول آیه مورد بحث، همین قول را برگزیده و تنها دلیل آن را نیز [[سیاق]] یا تناسب [[آیات]] قبل و بعد دانسته که جملگی دربارهٔ [[یهودیان]] است. <ref>رازی، مفاتيح الغيب، ج ۱۲، ص۵۰.</ref>.
+'''پاسخ:'''
+# اولاً: [[سوره مائده]] آخرین سوره‌ای است که بر [[پیامبر]] در [[حجة الوداع]] نازل شده است و در آن موقع یهود شوکتی نداشته‌اند تا پیامبر از آنها [[خوف]] داشته باشد و احتیاج به [[محافظت]] و [[عصمت]] و [[نگهبانی]] از آنها داشته باشد.
+# ثانياً: [[قرآن]] موجود بر اساس [[ترتیب نزول]] آن نبوده تا بتوان به [[سیاق آیات]] آن بر ظهور یک معنا [[تمسک]] کرد.
+# ثالثاً: سیاق بر فرض ظهور داشتن قرینۀ مقامی است و در برابر [[نص]] [[روایات]] و قرینه‌های دیگر، ظهوری نخواهد داشت.
+# رابعاً: بنا بر گفته فخر رازی، حکمی که [[خداوند]] دربارهٔ یهود نازل کرد و به قدری بر آنان گران تمام شد که موجب تأخیر در [[ابلاغ]] آن از سوی [[رسول خدا]]{{صل}} گردید، این بود:{{متن قرآن|ْ يَا أَهْلَ الْكِتَابِ لَسْتُمْ عَلَى شَيْءٍ}}<ref>«بگو: ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید، بر حق نیستید..». سوره مائده، آیه 68.</ref>. در حالی که قرآن پیش از این [[آیه]] در آیه ۶۴ همین [[سوره]] خطاب تندتری به يهود دارد: {{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا}}<ref>«و یهودیان گفتند که دست خداوند بسته است، دستشان بسته باد و بر آنچه گفته‌اند لعنت بر ایشان باد..». سوره مائده، آیه 64.</ref>.
+# خامساً: وجود این [[آیه]] در بین [[آیات]] [[یهود]]، ممکن است اشاره به این نکته باشد که منافقانی که [[پیامبر]]{{صل}} از آنها [[خوف]] داشت، به منزلهٔ یهود و از سنخ آنان در [[کفر]]
+و ضلالتند. <ref>علی اصغر رضوانی، امامت در قرآن، ص258-262.</ref>.
 == مفردات آیه ==