آبادانی در جامعه‌شناسی اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ظاهراً مقصود آیه این است که [[خداوند]]، هر آنچه [[بشر]] نیاز دارد، به صورت بالقوه در [[زمین]] ذخیره و تعبیه کرده است. تبدیل این ظرفیت‌های بالقوه، به لوازم و امکانات مورد نیاز بالفعل، با [[تقدیر الهی]] و [[اراده]] و [[همت]] [[انسان]]، به تدریج، و متناسب با [[رشد]] [[دانش]]، [[تجربه]] و امکانات او و در راستای تأمین نیازهای متنوع وی صورت می‌پذیرد. از این فرایند پیچیده و چند لایه به «[[عمران]] زمین” تعبیر شده است.

گفتنی است عمران مورد نظر [[اسلام]] تنها دارای بعد مادی و [[اقتصادی]] نیست، بلکه برای عمران، ابعاد مختلفی در نظر گرفته شده است. بر این اساس، [[زمین]] آنگاه آباد است که رشد و افزایش [[ثروت]] و امکانات رفاهی [[انسان‌ها]] همراه با [[آرامش]] و [[آسایش]] آنان باشد. زمین آنگاه آباد است که [[رفاه]] و آسایش مادی بشر با [[آرامش روحی]] و [[فکری]]، [[وحدت]] و همدلی، روابط سالم [[انسانی]]، [[امنیت جانی]] و [[مالی]] و [[رضایت]] خاطر [[معنوی]] انسان توأم باشد.