انفاق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''[[محرومیت]] از [[شفاعت]]:''' ترک کنندگان [[انفاق]] هنگام گرفتار شدن به [[آتش جهنم]]، [[دوست]] و [[یاوری]] نخواهند داشت تا شفیع آنان باشد<ref>المیزان، ج ۱۹، ص ۴۰۱.</ref>: {{متن قرآن|وَلا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ فَلَيْسَ لَهُ الْيَوْمَ هَاهُنَا حَمِيمٌ }}<ref> و کسی را بر خوراک دادن به یتیمان برنمی‌انگیخت او را امروز در اینجا دوستی نیست؛ سوره حاقه، آیه ۳۴- ۳۵.</ref> و [[شفاعت]] شفاعتگران دیگر نیز به حالشان سودی ندارد: {{متن قرآن|لَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ}}<ref> و به بینوایان خوراک نمی‌دادیم، و با پریشانگویان، پریشانگویی می‌کردیم. و روز جزا را دروغ می‌شمردیم. تا آنکه مرگ به سراغ ما آمد پس دیگر میانجیگری میانجی‌ها برای آنها سودی ندارد؛ سوره مدثر، آیه ۴۴- ۴۸.</ref>.<ref>[[حسین احمدی|احمدی]]، [[سعید بندعلی|بندعلی]]، [[انفاق - احمدی و بندعلی (مقاله)| «انفاق»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴]]، ص۵۵۷ -۵۷۷.</ref>

[[اهل‌ بیت]] {{عم}} از بارزترین مصادیق انفاقگران [[قرآنی]] و در این زمینه [[الگو]] و نمونه بودند. آنان حتی در هنگام احتیاج، از کمک کردن به تهیدستان دریغ نمی‌کردند، به‌گونه‌ای که [[آیات]] متعددی در مورد [[انفاق]] آنان نازل شده است؛ از جمله بخش مهمی از [[آیات]] [[سوره انسان]]: {{متن قرآن|إِنَّ الأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا }}<ref> نیکان از پیاله‌ای می‌نوشند که آمیخته به بوی خوش است از چشمه‌ای که بندگان خداوند از آن می‌آشامند آن را به خواست خود روان می‌سازند. به پیمان خود وفا می‌کنند و از روزی می‌هراسند که شرّ آن همه‌گیر است. و خوراک را با دوست داشتنش به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند؛ سوره انسان، آیه ۵- ۸.</ref> بر طبق نظر [[مفسران]] [[شیعه]]<ref>التبیان، ج ۱۰، ص ۲۱۱؛ المیزان، ج ۲۰، ص ۱۳۲.</ref> و بسیاری از [[اهل سنت]]<ref>الکشاف، ج۴، ص۶۷۰؛ الدرالمنثور، ج۸، ص۳۷۱.</ref> درباره آنان نازل شده است. [[شأن نزول]] این [[آیات]] چنین بود که [[امام حسن]] {{ع}} و [[امام حسین]] {{ع}} [[بیمار]] شدند و [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} و [[فاطمه زهرا|فاطمه]] {{س}} [[نذر]] کردند که اگر فرزندانشان بهبود یابند، آنان سه روز [[روزه]] بگیرند. پس از بهبودی [[فرزندان]]، آنان به [[نذر]] خود [[وفا]] کردند؛ ولی هنگام [[افطار]] در روز نخست، مسکینی و در روز دوم [[یتیمی]] و در سومین روز اسیری به در [[خانه]] آنان آمد و آنان با وجود نیاز، غذای خود را به آنان دادند و [[آیات]] فوق نازل گردید. در [[آیه]] ۵۵ [[سوره مائده]] نیز [[قرآن]] [[ولیّ]] و [[سرپرست مؤمنان]] را [[خدا]] و [[رسول]] او و کسی دانسته است که در حال [[رکوع]] به [[نیازمندان]] [[انفاق]] می‌کند: {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref> سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند؛ سوره مائده، آیه ۵۵.</ref> این [[آیه]] نیز طبق نظر [[مفسران]] [[شیعه]] و [[اهل سنت]] درباره [[امام علی|علی]] {{ع}} نازل شد که هنگام [[رکوع]] [[انگشتر]] خود را به [[سائل]] بخشید<ref>جامع البیان، مج ۴، ج ۶، ص ۳۸۹؛ الکشاف، ج ۱، ص ۶۴۹؛ مجمع‌البیان، ج ۳، ص ۳۲۴.</ref>. در آیه‌ای دیگر [[قرآن]] آنان را که [[اموال]] خود را در [[شب]] و روز، آشکارا و در [[نهان]] [[انفاق]] می‌کنند ستوده است: {{متن قرآن|الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ}}<ref> آنان که دارایی‌های خود را در شب و روز پنهان و آشکار می‌بخشند پاداششان نزد خداوند است و نه بیمی خواهند داشت و نه اندوهگین می‌گردند؛ سوره بقره، آیه ۲۷۴.</ref> از [[امام باقر]] {{ع}} و [[امام صادق]] {{ع}} در [[شأن نزول]] [[آیه]] [[نقل]] شده که [[امام علی|علی]] {{ع}} ۴ درهم داشت. یک درهم را در [[شب]] و دیگری را در روز و سومی را در [[نهان]] و چهارمی را آشکارا [[انفاق]] کرد و [[آیه]] مذکور نازل شد. [[روایت]] مذکور از [[ابن عباس]] نیز [[نقل]] شده است<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص ۶۶۷؛ تفسیر قرطبی، ج ۴، ص ۲۲۵.</ref>؛ همچنین [[روایت]] شده که جمعی از [[مردم مدینه]] یا برخی [[ثروتمندان]] [[خدمت]] [[پیامبر]] می‌آمدند و با آن [[حضرت]] [[نجوا]] می‌کردند که این کار آثار ناخوشایندی داشت، در نتیجه، [[آیه]] نازل شد که هرکس قصد [[نجوا]] کردن با [[پیامبر]] دارد باید پیش از آن صدقه‌ای بدهد<ref>مجمع البیان، ج ۹، ص ۳۷۹؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۹، ص ۲۷۱.</ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَةً ذَلِكَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَأَطْهَرُ فَإِن لَّمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ}}<ref> ای مؤمنان! چون می‌خواهید با پیامبر رازگویی کنید پیش از رازگویی‌تان صدقه‌ای بپردازید، این برای شما بهتر و پاکیزه‌تر است ولی اگر (چیزی) نیابید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است؛ سوره مجادله، آیه ۱۲.</ref> پس از [[نزول]] [[آیه]] فوق همگان از [[نجوا]] و [[ملاقات]] با [[پیامبر]] [[امتناع]] کردند و تنها [[امیر مؤمنان]]، [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} بدان عمل کرد<ref>مجمع البیان، ج ۹، ص ۳۷۹؛ کشف الاسرار، ج ۱۰، ص ۲۱.</ref>. پس از مدتی [[حکم]] [[آیه نسخ]] شد: {{متن قرآن|أَأَشْفَقْتُمْ أَن تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَاتٍ فَإِذْ لَمْ تَفْعَلُوا وَتَابَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَاللَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ }}<ref> آیا ترسیدید که پیش از رازگویی‌تان صدقه‌هایی بپردازید؟ حال که چنین نکردید و خداوند از شما در گذشت پس نماز را برپا دارید و زکات بپردازید و از خداوند و پیامبرش فرمانبرداری کنید و خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است؛ سوره مجادله، آیه۱۳.</ref> در روایتی [[امام علی|علی]] {{ع}} فرمود: در [[قرآن کریم]] آیه‌ای وجود دارد که تنها من به آن عمل کرده‌ام و آن [[آیه]] نجواست؛ من پس از [[نزول]] آن، دیناری را به ۱۰ درهم فروختم و هرگاه قصد [[ملاقات]] [[پیامبر]] داشتم درهمی از آن را به [[فقیران]] می‌دادم<ref>مجمع البیان، ج ۹، ص ۳۷۹؛ تفسیر قرطبی، ج ۱۷، ص ۱۹۶.</ref>.<ref>[[حسین احمدی|احمدی]]، [[سعید بندعلی|بندعلی]]، [[انفاق - احمدی و بندعلی (مقاله)| «انفاق»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۴]]، ص۵۵۷ -۵۷۷.</ref>