احمد بن شعیب نسائی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نسایی]] در سفر به شام، هنگام مشاهده [[دشمنی]] [[شامیان]] با آن حضرت، کوشید با نوشتن کتابی، نظر آنان را [[تغییر]] دهد؛ اما [[مردم]] شام از او خواستند کتابی نیز در فضایل [[معاویه]] بنویسد. نسایی گفت: فضیلتی نمی‌شناسد؛ جز حدیث {{متن حدیث| اَللَّهُمَّ لاَ تُشْبِعْ بَطْنَهُ}}<ref>وفیات الاعیان، ج۱، ص۷۷؛ شذرات الذهب، ج۲، ص۲۳۹؛ میزان الاعتدال، ج۳، ص۲۴۰؛ تهذیب الکمال، ج۲۲، ص۳۴۴. بر اساس روایات اهل سنت، پیامبر اکرم{{صل}} معاویه را خواست، گفتند: او مشغول خوردن غذا است. آن حضرت برای دومین بار او را طلب کرد. گفتند: در حال خوردن غذا است، سومین بار او را به حضور‌طلبید، گفتند: غذا می‌خورد! پیامبر اکرم{{صل}} فرمودند: اگر در حال خوردن غذا است، هرگز سیر نشود. از آن پس معاویه آن قدر غذا می‌خورد که خسته می‌شد ولی سیر نمی‌شد. شاعری با تمثل به این جریان گفته است: وصاحب لی بطنه کالهاویة کأن فی أحشائه معاویة ر.ک: شرح نهج البلاغه، ج۴، ص۵۵؛ معجم مقاییس اللغة، ج۱، ص۱۳.</ref> سپس او را در وسط [[مسجد جامع اموی]] کتک زدند و کشان کشان از [[مسجد]] بیرون بردند و چنان بر شکمش ضربه وارد کرده و بر خصیتین او فشار آورده بودند که بر اثر همین ضربات [[جان]] سپرد<ref>ر.ک: سیر اعلام النبلاء، ج۱۴، ص۱۳۲؛ وفیات الاعیان، ج۱، ص۷۷؛ در برهه‌ای از زمان، بنی امیه در شام تبلیغات فراوانی داشتند، مخالفان علی الخصوص شیعیان در این دوره رنج فراوانی از سوی حاکمان متحمل می‌شدند، کسی را که نامش علی بود تازیانه می‌زدند و سهم او را از بیت المال قطع می‌کردند و خانه‌اش را بر سرش ویران می‌ساختند. اما به تدریج فشار از مردم برداشته شد و بغض اهل بیت{{عم}} از دل مردم بیرون رفت. در کتاب میزان الاعتدال آمده است که نام‌های حسن، حسین و فاطمه در این کشور شایع شد. هر چند که هم اکنون نیز باقی مانده‌امویان در شام هستند.</ref>. نسایی ناچار به شهر [[رمله]] [[فلسطین]] رفت و سال ۳۰۳ هجری بر اثر آن کتک‌ها از دنیا رفت. برخی درگذشت او را [[مکه]] و خاک سپاری وی را بین [[صفا و مروه]] ذکر کرده‌اند<ref>تاریخ الاسلام، ج ۲۳، ص ۱۰۹.</ref>.

بنابراین، کتاب نسائی هم خالی از [[طعن]] نیست، و خود او هم [[شخصیت]] موجهی ندارد<ref>[[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[جواهر الکلام فی معرفة الامامة و الامام ج۱ (کتاب)|جواهر الکلام فی معرفة الامامة و الامام، ج۱]]، ص ۹۶.</ref>.