تناسخ در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

انتقال نفس ناطقه یا [[روح]]، پس از [[مرگ انسان]] به [[بدنی]] دیگر را "[[نسخ]]" گویند و انتقال آن به بدن [[حیوان]] غیر [[ناطق]] را "[[مسخ]]" نامند و اگر به [[جسم]] نباتی انتقال یابد، آن را "[[فسخ]]" خوانند و اگر به جسم معدنی یا جماد، انتقال یابد، آن را "[[رسخ]]" گویند<ref>گوهر مراد، ۱۷۲.</ref>.

طرفداران تناسخ بر آن‌اند که آنچه موجب تناسخ می‌شود، [[ناپاکی]] و [[گناهکاری]] [[انسان]] است. شخص [[گناهکار]]، پس از [[مرگ]] به جسم موجودی دیگر [[حلول]] می‌کند و بدین وسیله، [[رنج]] و [[سختی]] می‌کشد تا [[پاک]] شود. اگر پاک نشود، باری دیگر، پس از مرگ، به جسمی دیگر می‌رود. این چرخه همچنان پیش می‌رود تا روح شخص گناهکار، از [[گناه]] بازآید. در این صورت، در مرتبه دیگر [[زندگی]] به بدن یا جسمی بهتر و فراتر نسخ می‌کند و همچنان ارتقاء می‌یابد تا به کلی پاک گردد و به عالم [[اعلی]] و [[خداوند]] برسد و از چرخه تناسخ خلاصی یابد. بدین‌سان، [[اهل]] تناسخ، تنها [[راه تکامل]] [[روح انسان]] را حلول در پیکرهای متعدد می‌دانند. روح انسان در این فرآیند، گاه به جسم بیماران‌ منتقل می‌شود و گاه به پیکر بلادیدگان و مصیبت‌زدگان و چه بسا به جسم حیوانی [[پست]] حلول می‌کند و از این گذر [[درد]] و رنج و [[زحمت]] می‌بیند و از گناه و [[زشتی]] می‌پیراید و سرانجام [[شایستگی]] [[تشرف]] به محضر [[خدا]] را پیدا می‌کند. بنابر این آموزه، [[رفتار]] فعلی [[انسان]]، چگونگی زندگی بعدی او را رقم می‌زند. [[جنایتکاران]]، در زندگی بعدی، [[سختی]] و رنج خواهند کشید و اگر در آن زندگی نیز به [[زشتکاری]] خویش ادامه دهند، زندگی سخت‌تر و جانکاه‌تری در پیش خواهند داشت؛ اما اگر متنبه شوند و [[درستی]] و [[راستی]] پیشه کنند، به [[زندگی]] بهتری خواهند رسید<ref>ر. ک: کشاف اصطلاحات الفنون‌، ۱۳۸۰؛ الملل والنحل‌، ۲/ ۵۵.</ref>.<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۹۶-۱۹۷.</ref>.

برخی بر آن رفته‌اند که شیعه به این آموزه [[معتقد]] است<ref>دائرة المعارف الاسلامیة، ۵/ ۴۸۶.</ref>؛ ولی [[علمای شیعه]] در رد [[تناسخ]] سخنان مستدلی دارند.

تناسخ اساساً با اصل [[معاد]] ناسازگار است؛ در حالی که معاد از [[اصول عقاید]] [[دینی]] است و [[پیروان]] همه [[ادیان آسمانی]] به آن معتقدند. بنابر آموزه تناسخ، [[روح انسان]] در این [[دنیا]] [[کیفر]] می‌بیند و [[پاک]] می‌شود و آن‌گاه به سرای دیگر می‌رود. اگر چنین باشد، دیگر [[کیفر اخروی]] معنا نخواهد یافت؛ حال آنکه بیش از هزار [[آیه]] به گونه مستقیم و نامستقیم به [[اثبات]] و وصف [[قیامت]] و کیفرهای [[اخروی]] پرداخته‌اند.

[[خداوند]] در [[قرآن]] به صراحت فرموده است که [[گناهکاران]] و [[خطاکاران]] هرگز به دنیا بازنمی‌گردند تا بتوانند کار [[نیکو]] کنند و خویشتن را شایسته سازند<ref>{{متن قرآن|فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلا يَتَسَاءَلُونَ}}؛ سوره مؤمنون، آیه ۱۰۱.</ref>. به عبارت دیگر، در قیامت است که هر کسی به [[پاداش]] و کیفر [[کردار]] [[دنیایی]] خویش می‌رسد. در [[روایات]] بزرگان [[معصوم]]{{ع}} نیز رد تناسخ را می‌توان بازیافت. بنابر این روایات، تناسخ با [[ایمان به خدا]] و [[بهشت و دوزخ]] سازگار نیست<ref>عیون اخبار الرضا، ۲/ ۲۰۲.</ref>.

افزون بر [[دلایل نقلی]] شیعه در رد تناسخ، [[دانشمندان شیعه]] به اقامه [[دلایل عقلی]] نیز پرداخته‌اند. از آن جمله است دو دلیلی که بدین شرح‌اند:  

# بنابر [[نظریه]] [[حرکت جوهری]]، [[روح]] و بدن، نخست در مرحله [[قوه]] و استعدادند و آن‌گاه به تدریج به مرحله فعلیت و [[تکامل]] می‌رسند و ممکن نیست که باری دیگر به مرحله قوه بازگردند. همان سان که‌ ممکن نیست [[جسم]] کهنسالان به [[روزگار]] [[جوانی]] و خردسالی بازگردد، روح نیز پس از فعلیت و تکامل، ممکن نیست به مرحله قوه بازآید. حال، اگر [[روح]] کسی به [[بدنی]] انتقال یابد که در مرحله جنینی است، ناگزیر یکی از دو فرض پیش می‌آید: اول، [[روح]] با همان حالت [[تکامل]] یافته به جنین [[حلول]] می‌کند؛ دوم، روح از کمال خویش باز آید و آن‌گاه به جنین حلول کند. هر دو فرض مستلزم محال است. در فرض نخست، [[اتحاد]] روح تکامل یافته با جنینی لازم می‌آید که در مرحله [[استعداد]] و [[قوه]] است و این مستلزم [[اتحاد]] دو امر متضاد- یعنی قوه و فعل- است. در فرض دوم، روح [[کمالات]] خویش را از کف می‌دهد و از فعلیت به قوه بازمی‌آید و این، با [[حرکت جوهری]] ناسازگار است<ref>اسفار، ۹/ ۲۰۵ و ۲۰۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۹۸.</ref>.

# وقتی [[روح]] به [[بدنی]] دیگر حلول می‌کند، برای خاطرات [[آدمی]] یکی از دو حالت پیش می‌آید: یا همچنان همراه اویند و یا به [[فراموشی]] رفته‌اند. اگر بپذیریم که [[انسان]] در [[جسم]] بعدی نیز خاطرات پیشین را با خود دارد، در [[جهان]] واقع مصداقی برای آن نمی‌توانیم یافت؛ زیرا تا کنون کسی به صورت [[یقینی]] مدعی نشده است که پیش‌تر در جسمی دیگر [[زندگی]] کرده است. اگر بپذیریم که [[روح آدمی]] در جسم بعدی خاطرات خویش را از کف می‌دهد، دچار [[نقض غرض]] می‌شویم؛ زیرا چنان که گذشت، غرض از [[تناسخ]] این است که آدمی [[کیفر]] و [[سختی]] و [[تنبیه]] بیند و به خود آید و خود را [[پاک]] کند. روشن است که این غرض برای کسی که گذشته خویش را فراموش کرده است، حاصل نمی‌آید. چگونه ممکن است کسی که خاطره‌ای از گذشته ندارد، متنبه شود؟!<ref>گوهر مراد، ۱۷۵.</ref>.<ref>فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه، ص۱۹۷ ـ ۱۹۸.</ref>