بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهشت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۷

۵٬۴۲۵ بایت اضافه‌شده ، پنج‌شنبهٔ ‏۱۰:۱۷

←‏معناشناسی

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۴٬۴۱۷

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 == معناشناسی ==
 بهشت واژه فارسی اوستایی به معنای [[جهان]] [[برتر]] , عالم نیکوتر است. بهشت در لغت [[عرب]] با واژه‌‌هایی گوناگون به کار رفته که مهم‌‌ترین آنها «جَنّت» است. [[جنت]] از ریشه (ج ـ ن ـ ن) گرفته شده است. معنای محوری همه مشتقات این ریشه پوشیدگی است<ref>التحقیق، ج ۲، ص۱۲۳؛ مقاییس اللغه، ج ۱، ص۴۲۱، «جن».</ref> , سِر نامگذاری بهشت به جنت آن است که شاخساران درختانش درهم فرو رفته و برگ‌های فراوان آنها مانند سقفی سبز رنگ [[زمین]] بهشت را می‌‌پوشاند<ref>تسنیم، ج ۲، ص۴۶۸؛ انوار درخشان، ج ۱، ص۲۲۵.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[بهشت - گرامی (مقاله)|مقاله «بهشت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۶]]، ص۳۶۰.</ref>
+== بهشت در [[ادیان]] ==
+بدون تردید در همه ادیان، [[مذاهب]] و مسالک [[اعتقاد]] به جهانی بهتر و مطلوب‌‌تر وجود داشته و همه آنها رسیدن به آن را به [[پیروان]] خویش [[وعده]] داده‌‌اند<ref>مباحث بنیادین، ج ۱، ص۵۱۹.</ref>:
+# در اوستا برای هر یک از [[تعالیم]] سه گانه عالیه «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک» در بهشت مقام و مرتبه‌‌ای ویژه معین شده است؛ اولی که جای [[اندیشه]] است در کره [[ستارگان]]، دومی در فلک ماه و سومی در فضای بلندترین [[روشنایی]] واقع است<ref> ر.ک: اوستا، ص۵۴۶ ـ ۵۵۰؛ مباحث بنیادین، ج ۱، ص۱۸۵.</ref>.
+# در عهدین نیز با عبارت‌هایی گوناگون [[بشارت]] به بهشت [[موعود]] داده شده است. بنی‌‌اسرائیل در عصر [[موسی]]{{ع}} قومی مادی بودند، چنان‌‌که بسیاری از بشارت‌های عهد قدیم به نعمت‌های [[دنیوی]]، [[زمین]] و [[حکومت]] و [[سلطنت]] اشاره دارد، حتی آنها مسئله جاودانگی روح را نمی‌‌دانستند و منکر [[روحی]] در بدن بودند که بعد از [[مرگ]] [[جاودانه]] بماند؛ ولی نمونه‌‌هایی وجود دارد که آنان نیز بهشت را قبول داشته‌‌اند<ref> دائرة معارف القرن العشرین، ج ۳، ص۱۹۲؛ مباحث بنیادین، ج‌‌۱، ص۱۸۵ ـ ۱۹۰.</ref> در عهد جدید نیز با اوصافی گوناگون نظیر [[حیات]] جاودانه از بهشتسخن به میان آمده است. حتی در برخی موارد اوصافی را شبیه اوصاف بهشتی که در [[قرآن]] آمده است بیان می‌‌کند.
+# از نظر [[مسیحیان]]، بهشت آسمانی است محل [[سعادت]] که از هرگونه کدورت تهی و شامل همه [[لذات]] [[نفسانی]] است. البته نعمت‌های این بهشت از قبیل لذات و شادی‌های آسمانی و تنها مفاهیمی [[روحی]] و [[عقلی]] است؛ زیرا به [[اعتقاد]] آنها بهشت جایگاهی [[روحانی]] است که نفسِ [[انسان]] پس از جدا شدن از بدن و صعود به [[آسمان]] از حالتی [[حسی]] و طبیعی به حالت روحانی آسمانی تبدیل شده، در آن قرار می‌‌گیرد.<ref>دائرة‌‌المعارف بستانی، ج ۶، ص۵۵۹.</ref>.
+# [[هندوها]] نیز بهشت را [[باور]] داشتند و کسانی که با انواع عذاب‌های دنیوی مانند [[قتل]]، سوختن و غیره خود را نابود می‌‌کردند می‌‌پنداشتند که قبل از بیرون رفتن جان‌هایشان [[همسایگان]] بهشت به سرعت آن را می‌‌گیرند<ref> البدء والتاریخ، ج ۱، ص۱۸۶.</ref>.<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[بهشت - گرامی (مقاله)|مقاله «بهشت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۶]]، ص۳۶۱.</ref>
+== بهشت در قرآن کریم ==
+{{اصلی|بهشت در قرآن}}
+قرآن‌‌ کریم که بر همه [[کتاب‌های آسمانی]] مُهَیْمِن است، افزون بر اینکه وعده‌‌های موجود در [[تورات]] و [[انجیل]] درباره بهشت را نقل کرده<ref>سوره توبه، آیه ۱۱۱.</ref>، به تفصیل درباره بهشت [[سخن]] رانده و آن را آخرین مرحله مدار عمومی [[خلقت]] برای [[برگزیدگان]] و نزدیک‌‌ترین جایگاه به [[خداوند]] معرفی می‌‌کند<ref>سوره ص، آیه ۲۵.</ref>. اولین [[اختلاف]] بهشت [[قرآن]] با بهشت دیگران در [[میزان]] کوشش و تلاش لازم و در مدت وصول آن است؛ قرآن راه بهشت را طولانی و پرمشقت<ref>سوره انشقاق، آیه ۶.</ref> و آن را محصول اکتساب خود [[انسان]] معرفی می‌‌کند<ref>سوره بقره، آیه ۲۸۶.</ref>.<ref>مباحث بنیادین، ج ۱، ص۵۲۴ ـ ۵۲۵.</ref>
+افزون بر واژه‌‌های «[[جنت]]»<ref>سوره بقره، آیه ۳۵.</ref> و «جنات»<ref>سوره بقره، آیه ۲۵.</ref> در [[آیات]] فراوانی از بهشت با واژه‌هایی نظیر [[فردوس]]<ref>سوره مؤمنون، آیه ۱۱.</ref>، [[دارالسلام]]<ref>سوره انعام، آیه ۱۲۷.</ref>، دارالقرار<ref>سوره غافر، آیه ۳۹.</ref>، دارالمقامه<ref>سوره فاطر، آیه ۳۵.</ref>، [[جنة الماوی]]<ref>سوره نجم، آیه ۱۳.</ref> و... یاد شده است<ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[بهشت - گرامی (مقاله)|مقاله «بهشت»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم ج۶]]، ص۳۶۲.</ref>.
 == اوصاف بهشت ==