پرش به محتوا

محمد (امام مهدی): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=150%|' به '{{عربی|'
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|' به '{{عربی|')
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=150%|' به '{{عربی|')
خط ۲۲: خط ۲۲:
#'''نام بردن حضرت با نام مخصوص برابر کفر است:''' [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "صاحب این امر، کسی است که جز کافر، نام او را به اسم خودش نبرد"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" صَاحِبُ‏ هذَا الْأَمْرِ لَايُسَمِّيهِ‏ بِاسْمِهِ‏ إِلَّا كَافِر‏ ‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۳، ح ۴</ref> این حدیث را [[شیخ صدوق]]<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۴۸، ح ۱</ref> و [[مسعودی]]<ref>  مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۸۰</ref> نیز نقل کرده‏‌اند و اگر در منابع بعدی نیز ذکر شده، به طور عمده از این منابع است. این روایت صریح در حرمت است؛ اگرچه عده‌‏ای آن را حمل بر مبالغه کرده‌‏اند. برخی از شارحان کافی، درباره این حدیث گفته‌‏اند: شاید مراد از کافر در این روایت، کسی باشد که اوامر الهی را ترک و نواهی او را انجام می‌‏دهد؛ نه کسی که منکر پروردگار یا مشرک به او است. همچنین شاید این، مختص به زمان تقیه باشد؛ چرا که روایات فراوانی، به نام آن حضرت تصریح کرده است<ref> ر.ک: مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۶، ص ۲۲۴</ref>. برخی دیگر از شارحان، همچنان بر استفاده حرمت از این‏گونه روایات پافشاری کرده‏‌اند<ref> ر.ک: محمد باقر مجلسی، مرآة العقول، ج ۴، صص ۱۸- ۱۶</ref>.  
#'''نام بردن حضرت با نام مخصوص برابر کفر است:''' [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "صاحب این امر، کسی است که جز کافر، نام او را به اسم خودش نبرد"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" صَاحِبُ‏ هذَا الْأَمْرِ لَايُسَمِّيهِ‏ بِاسْمِهِ‏ إِلَّا كَافِر‏ ‏‏"}}، محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۳۳، ح ۴</ref> این حدیث را [[شیخ صدوق]]<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۴۸، ح ۱</ref> و [[مسعودی]]<ref>  مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۸۰</ref> نیز نقل کرده‏‌اند و اگر در منابع بعدی نیز ذکر شده، به طور عمده از این منابع است. این روایت صریح در حرمت است؛ اگرچه عده‌‏ای آن را حمل بر مبالغه کرده‌‏اند. برخی از شارحان کافی، درباره این حدیث گفته‌‏اند: شاید مراد از کافر در این روایت، کسی باشد که اوامر الهی را ترک و نواهی او را انجام می‌‏دهد؛ نه کسی که منکر پروردگار یا مشرک به او است. همچنین شاید این، مختص به زمان تقیه باشد؛ چرا که روایات فراوانی، به نام آن حضرت تصریح کرده است<ref> ر.ک: مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۶، ص ۲۲۴</ref>. برخی دیگر از شارحان، همچنان بر استفاده حرمت از این‏گونه روایات پافشاری کرده‏‌اند<ref> ر.ک: محمد باقر مجلسی، مرآة العقول، ج ۴، صص ۱۸- ۱۶</ref>.  
#'''نام بردن آن حضرت جایز نیست؛ همان‏گونه که ولادت او، مخفی است:''' [[امام کاظم]]{{ع}} فرمود: "او، فرزند سرور کنیزان است؛ کسی که ولادتش بر مردمان پوشیده و ذکر نامش بر آن‏ها روا نیست ...."<ref>{{عربی|اندازه=120%|" ذَلِكَ‏ ابْنُ‏ سَيِّدَةِ الْإِمَاءِ الَّذِي‏ تَخْفَى‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ وِلَادَتُهُ‏ وَ لَا يَحِلُ‏ لَهُمْ‏ تَسْمِيَتُهُ‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۶۸، ح ۶</ref>.
#'''نام بردن آن حضرت جایز نیست؛ همان‏گونه که ولادت او، مخفی است:''' [[امام کاظم]]{{ع}} فرمود: "او، فرزند سرور کنیزان است؛ کسی که ولادتش بر مردمان پوشیده و ذکر نامش بر آن‏ها روا نیست ...."<ref>{{عربی|اندازه=120%|" ذَلِكَ‏ ابْنُ‏ سَيِّدَةِ الْإِمَاءِ الَّذِي‏ تَخْفَى‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ وِلَادَتُهُ‏ وَ لَا يَحِلُ‏ لَهُمْ‏ تَسْمِيَتُهُ‏‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۶۸، ح ۶</ref>.
#'''نام بردن آن حضرت، جایز نیست؛ همان‏گونه که جسم او دیدنی نیست:''' [[داود بن قاسم جعفری]] گوید: از [[امام هادی]]{{ع}} شنیدم که فرمود: "جانشین پس از من فرزندم حسن است و شما با جانشین پس از جانشین من چگونه خواهید بود؟ گفتم: فدای شما شوم! چرا؟ فرمود: زیرا شما شخص او را نمی‌‏بینید و بردن نام او به اسمش بر شما روا نباشد. گفتم: پس چگونه او را یاد کنم؟» فرمود: بگویید: حجّت از آل محمد{{صل}}"<ref> {{عربی|اندازه=120%|" الْخَلَفُ‏ مِنْ‏ بَعْدِيَ‏ ابْنِيَ‏ الْحَسَنُ‏ فَكَيْفَ‏ لَكُمْ‏ بِالْخَلَفِ‏ مِنْ‏ بَعْدِ الْخَلَفِ‏ فَقُلْتُ وَ لِمَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَقَالَ لِأَنَّكُمْ لَا تَرَوْنَ شَخْصَهُ وَ لَا يَحِلُّ لَكُمْ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ قُلْتُ وَ كَيْفَ نَذْكُرُهُ قَالَ قُولُوا الْحُجَّةُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ {{صل}} ‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۸۱، ح ۵؛ کتاب الغیبة، ص ۲۰۲، ح ۱۶۹؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۷۸؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۲؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۲۸، ح ۱۳</ref> در این دسته از روایات نیز به سبب وجود ضمایر مخاطب در {{عربی|اندازه=150%|" يَغِيبُ‏ عَنْكُمْ‏ ‏‏"}} و {{عربی|اندازه=150%|" لَا يَحِلُ‏ لَكُمْ ‏‏"}}، ممکن است گفته شود: حرمت، فقط متوجه مخاطبان آن حضرت بود و این، به دلیل فشارهایی است که ظالمان به سبب نام بردن حضرت بر شیعیان وارد می‏‌کردند<ref> ر. ک: مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۶، ص ۲۲۴</ref>. از این دسته روایات، به دلیل وجود احتمالات، نمی‌‏توان حرمت را برای همگان به طور قطعی استفاده کرد.
#'''نام بردن آن حضرت، جایز نیست؛ همان‏گونه که جسم او دیدنی نیست:''' [[داود بن قاسم جعفری]] گوید: از [[امام هادی]]{{ع}} شنیدم که فرمود: "جانشین پس از من فرزندم حسن است و شما با جانشین پس از جانشین من چگونه خواهید بود؟ گفتم: فدای شما شوم! چرا؟ فرمود: زیرا شما شخص او را نمی‌‏بینید و بردن نام او به اسمش بر شما روا نباشد. گفتم: پس چگونه او را یاد کنم؟» فرمود: بگویید: حجّت از آل محمد{{صل}}"<ref> {{عربی|اندازه=120%|" الْخَلَفُ‏ مِنْ‏ بَعْدِيَ‏ ابْنِيَ‏ الْحَسَنُ‏ فَكَيْفَ‏ لَكُمْ‏ بِالْخَلَفِ‏ مِنْ‏ بَعْدِ الْخَلَفِ‏ فَقُلْتُ وَ لِمَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَقَالَ لِأَنَّكُمْ لَا تَرَوْنَ شَخْصَهُ وَ لَا يَحِلُّ لَكُمْ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ قُلْتُ وَ كَيْفَ نَذْكُرُهُ قَالَ قُولُوا الْحُجَّةُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ {{صل}} ‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۸۱، ح ۵؛ کتاب الغیبة، ص ۲۰۲، ح ۱۶۹؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۷۸؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۲؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۳۲۸، ح ۱۳</ref> در این دسته از روایات نیز به سبب وجود ضمایر مخاطب در {{عربی|" يَغِيبُ‏ عَنْكُمْ‏ ‏‏"}} و {{عربی|" لَا يَحِلُ‏ لَكُمْ ‏‏"}}، ممکن است گفته شود: حرمت، فقط متوجه مخاطبان آن حضرت بود و این، به دلیل فشارهایی است که ظالمان به سبب نام بردن حضرت بر شیعیان وارد می‏‌کردند<ref> ر. ک: مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۶، ص ۲۲۴</ref>. از این دسته روایات، به دلیل وجود احتمالات، نمی‌‏توان حرمت را برای همگان به طور قطعی استفاده کرد.
#'''کسی که آن حضرت را بین مردم نام ببرد، ملعون است:''' با این مضمون، توقیعی از [[امام عصر]]{{ع}} صادر شده است که می‏‌فرماید: "لعنت خدا بر کسی که مرا در میان جمعی از مردم نام برد!"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" مَنْ‏ سَمَّانِي‏ فِي‏ مَجْمَعٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏ فَعَلَيْهِ‏ لَعْنَةُ اللَّهِ‏ ‏‏"}}، مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۲، ص ۴۸۳، ح ۳</ref> در این روایت نیز احتمالاتی وجود دارد. ممکن است مقصود روایت، دوران غیبت صغرا باشد؛ یعنی، زمانی که آن حضرت میان جمعی حضور می‏‌یافتند و اگر کسی نام او را افشا می‌‏کرد، موجب فاش شدن اسرار می‌‏شد و خطری متوجه آن حضرت می‌‏گردید؛ وگرنه صرف نام بردن- بدون اشاره به وجود ظاهری آن حضرت ایشان- مایه ضرر و زیانی نخواهد شد. احتمال دیگر این‏که مقصود از {{عربی|اندازه=150%|" فِي‏ مَجْمَعٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏‏ ‏‏"}} مخالفان و [[اهل سنت]] باشد.
#'''کسی که آن حضرت را بین مردم نام ببرد، ملعون است:''' با این مضمون، توقیعی از [[امام عصر]]{{ع}} صادر شده است که می‏‌فرماید: "لعنت خدا بر کسی که مرا در میان جمعی از مردم نام برد!"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" مَنْ‏ سَمَّانِي‏ فِي‏ مَجْمَعٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏ فَعَلَيْهِ‏ لَعْنَةُ اللَّهِ‏ ‏‏"}}، مولی صالح مازندرانی، شرح اصول الکافی، ج ۲، ص ۴۸۳، ح ۳</ref> در این روایت نیز احتمالاتی وجود دارد. ممکن است مقصود روایت، دوران غیبت صغرا باشد؛ یعنی، زمانی که آن حضرت میان جمعی حضور می‏‌یافتند و اگر کسی نام او را افشا می‌‏کرد، موجب فاش شدن اسرار می‌‏شد و خطری متوجه آن حضرت می‌‏گردید؛ وگرنه صرف نام بردن- بدون اشاره به وجود ظاهری آن حضرت ایشان- مایه ضرر و زیانی نخواهد شد. احتمال دیگر این‏که مقصود از {{عربی|" فِي‏ مَجْمَعٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏‏ ‏‏"}} مخالفان و [[اهل سنت]] باشد.
===روایات عدم جواز تا هنگام ظهور===
===روایات عدم جواز تا هنگام ظهور===
*[[محمد بن زیاد ازدی]] از [[امام موسی بن جعفر]]{{ع}} درباره [[امام مهدی|امام غایب]]{{ع}} نقل کرده است: " کسی که ولادتش بر مردمان پوشیده و ذکر نامش بر آن‏ها روا نیست، تا آن‏گاه که خدای تعالی او را ظاهر ساخته و زمین را از عدل و داد آکنده سازد؛ همان‏گونه که پر از ظلم و جور شده باشد"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" تَخْفَى‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ وِلَادَتُهُ‏ وَ لَا تَحِلُ‏ لَهُمْ‏ تَسْمِيَتُهُ‏ حَتَّى‏ يُظْهِرَهُ‏ اللَّهُ‏ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ‏ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ‏ جَوْراً وَ ظُلْماً‏ ‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۶۸، ح ۶.</ref>.
*[[محمد بن زیاد ازدی]] از [[امام موسی بن جعفر]]{{ع}} درباره [[امام مهدی|امام غایب]]{{ع}} نقل کرده است: " کسی که ولادتش بر مردمان پوشیده و ذکر نامش بر آن‏ها روا نیست، تا آن‏گاه که خدای تعالی او را ظاهر ساخته و زمین را از عدل و داد آکنده سازد؛ همان‏گونه که پر از ظلم و جور شده باشد"<ref>{{عربی|اندازه=120%|" تَخْفَى‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ وِلَادَتُهُ‏ وَ لَا تَحِلُ‏ لَهُمْ‏ تَسْمِيَتُهُ‏ حَتَّى‏ يُظْهِرَهُ‏ اللَّهُ‏ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ‏ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ‏ جَوْراً وَ ظُلْماً‏ ‏‏"}}، شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۶۸، ح ۶.</ref>.