فضائل نیمه شعبان چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
←پاسخهای دیگر
(←پانویس) |
|||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
:::::*'''ویژگی هفتم: شبِ استجابت [[دعا]] و پذیرش حوائج'''؛ بی شک طبق این [[روایت]]، استجابت [[دعا]] و نتیجهگیری از آن، تنها یکی از برکات و ثمرات بیشمار احیاء شب [[نیمه شعبان]] است؛ چنانکه [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در این [[حدیث شریف]] پس از [[ذکر]] [[مقام]] و [[منزلت]] احیا این شب و درک [[حقیقت]] آن توسط [[فرشتگان]]، به استجابت [[دعا]] در این شب بزرگ اشاره کرده و فرمودهاند: ای [[محمد]] من در حالی نزدت آمدم که تمام فرشتهها در آسمان پاهایشان را در این شب جفت کردهاند[کنایه از آمادگی کامل است] عدهای [[تسبیح]] میکنند، عدهای در رکوع، عدهای در سجود، عدهای در [[استغفار]] و گروهی [[ذکر]] میگویند. ای [[محمد]]، [[خدا]] امشب نگاه میکند هر مؤمنی که [[ایستاده]] و [[نماز]] میخواند، او را مورد غفران و بخشش خود قرار میدهد؛ هر کسی که نشسته و سبحان الله میگوید و هر کسی که در حال رکوع و سجده است، هر کسی که [[ذکر]] [[خدا]] میگوید، همه را مورد بخشش خود قرار میدهد و این شب، شبی است که کسی [[دعا]] نمیکند مگر این که مستجاب میشود، کسی چیزی نمیخواهد مگر این که به او داده میشود، کسی درخواست مغفرت و بخشش نمیکند، مگر این که بخشیده میشود، کسی [[توبه]] نمیکند مگر این که توبهاش پذیرفته میشود. کسی که از [[خیر]] این شب محروم شود، از [[خیر]] بزرگی محروم شده است<ref>{{عربی|وَ لَقَدْ أَتَیْتُکَ یَا مُحَمدُ وَ مَا فِی السمَاءِ مَلَکٌ إِلا وَ قَدْ صَف قَدَمَیْهِ فِی هَذِهِ اللیْلَةِ بَیْنَ یَدَیِ اللهِ تَعَالَی قَالَ فَهُمْ بَیْنَ رَاکِعٍ وَ قَائِمٍ وَ سَاجِدٍ وَ دَاعٍ وَ مُکَبرٍ وَ مُسْتَغْفِرٍ وَ مُسَبحٍ یَا مُحَمدُ إِن اللهَ تَعَالَی یَطلِعُ فِی هَذِهِ اللیْلَةِ فَیَغْفِرُ لِکُل مُؤْمِنٍ قَائِمٍ یُصَلی وَ قَاعِدٍ یُسَبحُ وَ رَاکِعٍ وَ سَاجِدٍ وَ ذَاکِرٍ وَ هِیَ لَیْلَةٌ- لَا یَدْعُو فِیهَا دَاعٍ إِلا اسْتُجِیبَ لَهُ وَ لَا سَائِلٌ إِلا أُعْطِیَ وَ لَا مُسْتَغْفِرٌ إِلا غُفِرَ لَهُ وَ لَا تَائِبٌ إِلا تِیبَ عَلَیْهِ مَنْ حُرِمَ خَیْرَهَا یَا مُحَمدُ فَقَدْ حُرِمَ"}}؛ اقبال الاعمال، سید بن طاووس، ج۳، ص۳۲۰؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۹۵، ص۴۱.</ref>. | :::::*'''ویژگی هفتم: شبِ استجابت [[دعا]] و پذیرش حوائج'''؛ بی شک طبق این [[روایت]]، استجابت [[دعا]] و نتیجهگیری از آن، تنها یکی از برکات و ثمرات بیشمار احیاء شب [[نیمه شعبان]] است؛ چنانکه [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در این [[حدیث شریف]] پس از [[ذکر]] [[مقام]] و [[منزلت]] احیا این شب و درک [[حقیقت]] آن توسط [[فرشتگان]]، به استجابت [[دعا]] در این شب بزرگ اشاره کرده و فرمودهاند: ای [[محمد]] من در حالی نزدت آمدم که تمام فرشتهها در آسمان پاهایشان را در این شب جفت کردهاند[کنایه از آمادگی کامل است] عدهای [[تسبیح]] میکنند، عدهای در رکوع، عدهای در سجود، عدهای در [[استغفار]] و گروهی [[ذکر]] میگویند. ای [[محمد]]، [[خدا]] امشب نگاه میکند هر مؤمنی که [[ایستاده]] و [[نماز]] میخواند، او را مورد غفران و بخشش خود قرار میدهد؛ هر کسی که نشسته و سبحان الله میگوید و هر کسی که در حال رکوع و سجده است، هر کسی که [[ذکر]] [[خدا]] میگوید، همه را مورد بخشش خود قرار میدهد و این شب، شبی است که کسی [[دعا]] نمیکند مگر این که مستجاب میشود، کسی چیزی نمیخواهد مگر این که به او داده میشود، کسی درخواست مغفرت و بخشش نمیکند، مگر این که بخشیده میشود، کسی [[توبه]] نمیکند مگر این که توبهاش پذیرفته میشود. کسی که از [[خیر]] این شب محروم شود، از [[خیر]] بزرگی محروم شده است<ref>{{عربی|وَ لَقَدْ أَتَیْتُکَ یَا مُحَمدُ وَ مَا فِی السمَاءِ مَلَکٌ إِلا وَ قَدْ صَف قَدَمَیْهِ فِی هَذِهِ اللیْلَةِ بَیْنَ یَدَیِ اللهِ تَعَالَی قَالَ فَهُمْ بَیْنَ رَاکِعٍ وَ قَائِمٍ وَ سَاجِدٍ وَ دَاعٍ وَ مُکَبرٍ وَ مُسْتَغْفِرٍ وَ مُسَبحٍ یَا مُحَمدُ إِن اللهَ تَعَالَی یَطلِعُ فِی هَذِهِ اللیْلَةِ فَیَغْفِرُ لِکُل مُؤْمِنٍ قَائِمٍ یُصَلی وَ قَاعِدٍ یُسَبحُ وَ رَاکِعٍ وَ سَاجِدٍ وَ ذَاکِرٍ وَ هِیَ لَیْلَةٌ- لَا یَدْعُو فِیهَا دَاعٍ إِلا اسْتُجِیبَ لَهُ وَ لَا سَائِلٌ إِلا أُعْطِیَ وَ لَا مُسْتَغْفِرٌ إِلا غُفِرَ لَهُ وَ لَا تَائِبٌ إِلا تِیبَ عَلَیْهِ مَنْ حُرِمَ خَیْرَهَا یَا مُحَمدُ فَقَدْ حُرِمَ"}}؛ اقبال الاعمال، سید بن طاووس، ج۳، ص۳۲۰؛ بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج۹۵، ص۴۱.</ref>. | ||
::::::آری شب [[نیمه شعبان]]، از شبهای با [[فضیلت]] سال است که با ولادت [[امام زمان]] {{ع}} بر [[فضائل]] و برکات آن افزوده شده است و استجابت [[دعا]] یکی از این برکات است. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره از قول پدر بزرگوارشان {{ع}} میفرمایند: {{عربی|فَإِنهَا لَیلَةٌ آلَی اللهُ عَلَی نَفْسِهِ أَنْ لَا یرُد سَائِلًا لَهُ فِیهَا مَا لَمْ یسْأَلْ مَعْصِیةً}}<ref>«و این شبی است که [[خداوند]] بر خود فرض کرده که [[دعا]] کنندهای را نا امید برنگرداند مادامی که [[معصیت]] و [[گناه]] طلب نکند.» وسائلالشیعة، شیخ حر عاملی، ج۸، ص۱۰۶.</ref> | ::::::آری شب [[نیمه شعبان]]، از شبهای با [[فضیلت]] سال است که با ولادت [[امام زمان]] {{ع}} بر [[فضائل]] و برکات آن افزوده شده است و استجابت [[دعا]] یکی از این برکات است. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره از قول پدر بزرگوارشان {{ع}} میفرمایند: {{عربی|فَإِنهَا لَیلَةٌ آلَی اللهُ عَلَی نَفْسِهِ أَنْ لَا یرُد سَائِلًا لَهُ فِیهَا مَا لَمْ یسْأَلْ مَعْصِیةً}}<ref>«و این شبی است که [[خداوند]] بر خود فرض کرده که [[دعا]] کنندهای را نا امید برنگرداند مادامی که [[معصیت]] و [[گناه]] طلب نکند.» وسائلالشیعة، شیخ حر عاملی، ج۸، ص۱۰۶.</ref> | ||
:::::*'''ویژگی هشتم: شبِ دعای مخصوص [[پیامبر]] {{صل}} به درگاه ربوبی'''؛ به [[یقین]] [[بهترین]] [[دعا]] در میان ادعیه، دعای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[اهل بیت]] طاهرین ایشان {{عم}} و در [[مرتبه]] بعد، دعای [[پیمبران]] پیشین است که نزد [[خدا]] وجیه بودند و هستند. حال در ذیل این [[روایت]]، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} دعای مخصوصی را برای شب [[نیمه شعبان]] بیان فرمودند که حاوی مضامین عالی و [[معارف]] بلند است و بی تردید خواندن آن و [[عمل]] کردن به [[پیام]] آن، باعث جلاء [[قلب]]، افزایش [[نور]] دیده و زنده شدن [[قلب]] [[انسان]] میشود. این [[دعا]] عبارتست از: خدایا بهره ما کن از [[ترس]] خود بدان اندازه که حائل شود میان ما و نافرمانیت و از [[اطاعت]] خویش بدان مقدار که ما را به خوشنودی و [[رضوان]] تو برساند و از [[یقین]] بدان حد که به وسیله آن ناگواریهای [[دنیا]] بر ما آسان گردد. خدایا ما را به گوشهایمان و دیدههایمان و نیرویمان تا زندهایم بهرهمند ساز و آن را [[وارث]] ما گردان و خون ما را به گردن کسی انداز که بر ما [[ستم]] کرده و [[یاری]] ده ما را بر کسی که با ما دشمنی کند و مصیبت ما را در دینمان قرار مده و [[دنیا]] را بزرگترین اندوه ما قرار مده و نیز [[[دنیا]] را] آخرین حد [[دانش]] ما قرار مده و مسلط مکن بر ما کسی را که بر ما رحم نکند به رحمتت ای مهربانترین مهربانان<ref>{{عربی|اللهُم اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْیَتِکَ مَا یَحُولُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مَعْصِیَتِکَ وَ مِنْ طَاعَتِکَ مَا تُبَلغُنَا بِهِ رِضْوَانَکَ وَ مِنَ الْیَقِینِ مَا یَهُونُ عَلَیْنَا بِهِ مُصِیبَاتُ الدنْیَا. اللهُم أَمْتِعْنَا بِأَسْمَاعِنَا وَ أَبْصَارِنَا وَ قُوتِنَا مَا أَحْیَیْتَنَا وَ اجْعَلْهُ الْوَارِثَ مِنا وَ اجْعَلْ ثَارَنَا عَلَی مَنْ ظَلَمَنَا وَ انْصُرْنَا عَلَی مَنْ عَادَانَا وَ لَا تَجْعَلْ مُصِیبَتَنَا فِی دِینِنَا وَ لَا تَجْعَلِ الدنْیَا أَکْبَرَ هَمنَا وَ لَا مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَ لَا تُسَلطْ عَلَیْنَا مَنْ لَا یَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الراحِمِینَ}}</ref>.»<ref>[[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۲۷، ۱۲۸.</ref>. | :::::*'''ویژگی هشتم: شبِ دعای مخصوص [[پیامبر]] {{صل}} به درگاه ربوبی'''؛ به [[یقین]] [[بهترین]] [[دعا]] در میان ادعیه، دعای [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[اهل بیت]] طاهرین ایشان {{عم}} و در [[مرتبه]] بعد، دعای [[پیمبران]] پیشین است که نزد [[خدا]] وجیه بودند و هستند. حال در ذیل این [[روایت]]، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} دعای مخصوصی را برای شب [[نیمه شعبان]] بیان فرمودند که حاوی مضامین عالی و [[معارف]] بلند است و بی تردید خواندن آن و [[عمل]] کردن به [[پیام]] آن، باعث جلاء [[قلب]]، افزایش [[نور]] دیده و زنده شدن [[قلب]] [[انسان]] میشود. این [[دعا]] عبارتست از: خدایا بهره ما کن از [[ترس]] خود بدان اندازه که حائل شود میان ما و نافرمانیت و از [[اطاعت]] خویش بدان مقدار که ما را به خوشنودی و [[رضوان]] تو برساند و از [[یقین]] بدان حد که به وسیله آن ناگواریهای [[دنیا]] بر ما آسان گردد. خدایا ما را به گوشهایمان و دیدههایمان و نیرویمان تا زندهایم بهرهمند ساز و آن را [[وارث]] ما گردان و خون ما را به گردن کسی انداز که بر ما [[ستم]] کرده و [[یاری]] ده ما را بر کسی که با ما دشمنی کند و مصیبت ما را در دینمان قرار مده و [[دنیا]] را بزرگترین اندوه ما قرار مده و نیز [[[دنیا]] را] آخرین حد [[دانش]] ما قرار مده و مسلط مکن بر ما کسی را که بر ما رحم نکند به رحمتت ای مهربانترین مهربانان<ref>{{عربی|اللهُم اقْسِمْ لَنَا مِنْ خَشْیَتِکَ مَا یَحُولُ بَیْنَنَا وَ بَیْنَ مَعْصِیَتِکَ وَ مِنْ طَاعَتِکَ مَا تُبَلغُنَا بِهِ رِضْوَانَکَ وَ مِنَ الْیَقِینِ مَا یَهُونُ عَلَیْنَا بِهِ مُصِیبَاتُ الدنْیَا. اللهُم أَمْتِعْنَا بِأَسْمَاعِنَا وَ أَبْصَارِنَا وَ قُوتِنَا مَا أَحْیَیْتَنَا وَ اجْعَلْهُ الْوَارِثَ مِنا وَ اجْعَلْ ثَارَنَا عَلَی مَنْ ظَلَمَنَا وَ انْصُرْنَا عَلَی مَنْ عَادَانَا وَ لَا تَجْعَلْ مُصِیبَتَنَا فِی دِینِنَا وَ لَا تَجْعَلِ الدنْیَا أَکْبَرَ هَمنَا وَ لَا مَبْلَغَ عِلْمِنَا وَ لَا تُسَلطْ عَلَیْنَا مَنْ لَا یَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الراحِمِینَ}}</ref>(...)»<ref>[[محمد جواد فاضل لنکرانی|فاضل لنکرانی، محمد جواد]]، [[گفتارهای مهدوی (کتاب)|گفتارهای مهدوی]]، ص ۱۲۷، ۱۲۸.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||