شیوه قیام امام مهدی چگونه است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::*'''آغاز [[قیام]]''': [[علامه]] در [[تفسیر]] [[المیزان]]، روایتی را [[نقل]] می‌‌کند که فضای اولین مراحل [[ظهور]] را ترسیم می‌نماید<ref>المیزان، جلد ۱۶، صفحه ۳۹۳.</ref>. ایشان از [[تفسیر]] [[علی بن ابراهیم]] قمی [[نقل]] می‌‌کند که وی در ذیل [[آیه]] {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ}}<ref>«و اگر ببینی، هنگامی که کفار به فزع می‌‌افتند، پس هیچ راه فراری ندارند». سبأ:۵۱.</ref> گفته است: پدرم از ابن ابی عمیر، از [[منصور]] بن یونس، از ابن خالد کابلی، برایم [[حدیث]] کرد که [[امام]] ابی [[جعفر]] {{ع}} فرمود: به [[خدا]] سوگند گویا همین الان می‌‌بینم [[قائم]] {{ع}} را که به هجر تکیه داده است، آن‌‌گاه [[مردم]] را در رعایت حقش به [[خدا]] سوگند می‌‌دهد و می‌‌فرماید: ایهالناس! هرکس با من درباره [[خدا]] مهاجه کند، من اولی به [[خدا]] هستم. ایهاالناس! هر کس با من درباره [[آدم]] {{ع}} محاجه کند، من اولی و نزدیک‌‌تر از سایرین به [[آدم]] {{ع}} هستم. ایهالناس! هرکس با من درباره [[نوح]] {{ع}} محاجه کند، من از هر کس دیگر اولی به [[نوح]] {{ع}} می‌‌باشم. ایهاالناس! هر کس با من درباره [[ابراهیم]] {{ع}} سخن بگوید و [[احتجاج]] کند، من خود از هر کس دیگر نزدیک‌‌تر به [[ابراهیم]] {{ع}} هستم. ایهاالناس! هرکس با من درباره [[موسی]] علیه [[سلام]] محاجه کند، من خود اولی به [[موسی]] {{ع}} هستم. ایهاالناس! هرکس با من در خصوص [[عیسی]] {{ع}} محاجه کند و آن جناب را به رخ من بکشد، من خود از هر کس دیگر نزدیک‌‌تر به [[عیسی]] {{ع}} هستم. ایهاالناس! هر کس با من در خصوص [[محمد]] {{صل}} محاجه کند، من خود از هر کس دیگر به [[محمد]] نزدیک‌‌تر و اولایم. ایهاالناس! هر کس با من در خصوص [[کتاب خدا]] محاجه کند، من از هر کس دیگر به [[کتاب خدا]] نزدیک‌‌ترم. آنگاه به [[مقام ابراهیم]] {{ع}} می‌‌آید و دو رکعت [[نماز]] می‌‌خواند و با سوگند به [[خدا]] [[حق]] خود را بیان می‌‌کند. [[امام]] ابی [[جعفر]] {{ع}} سپس فرمود: به [[خدا]] سوگند او مظطری است که در [[آیه شریفه]] {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الأَرْضِ}}<ref>«یا آن که درمانده را وقتی که او را بخواند، اجابت کند و محنت از او بردارد و شما را جانشینان این سرزمین کند، چگونه با این خدا، خدایی هست؟ چه کم متذکر می‌‌شوید؟». نمل:۶۲.</ref> آمده است. اولین کسی که با او [[بیعت]] کند [[جبرئیل]] و سپس [[سیصد و سیزده]] نفر از [[یاران]] او می‌‌باشند.  

::::::همچنین در جای دیگری از [[تفسیر قمی]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده که فرمود: [[آیه]] {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ...}} درباره [[قائم آل محمد]] {{ع}} نازل شده، به [[خدا]] سوگند [[مضطر]] او است، که در [[مقام ابراهیم]] دو رکعت [[نماز]] می‌‌خواند و [[خدای عزوجل]] را می‌خواند و او اجابتش می‌‌فرماید و وی را [[خلیفه]] در زمینش می‌سازد<ref>تفسیر قمی، جلد ۲، صفحه ۱۲۹؛ المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۳۹۱.</ref>.  

::::::[[علامه]] در پاسخ به [[کلام]] مذکور می‌‌گوید: این حرف با جمله {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن| لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ}} در [[آیه]] {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا}}<ref>«خدا به کسانی که از شما ایمان آورده و عمل‌‌های صالح کرده‌اند، وعده داده است که به طور قطع ایشان را خلیفه در زمین می‌‌کند، همانطور که نیاکان ایشان را کرد، و به طور قطع دینی را که برایشان پسندیده در دسترس شان قرار می‌دهد، تا کسی جلوگیرشان نباشد و به طور یقین بدانند که بعد از دوران وحشت دوران امنیتی برایشان پدید می‌آورد، تا مرا بپرستند و چیزی شریکم نسازند». نور: ۵۵.</ref> منافات دارد، زیرا [[استخلاف]] وقتی تحقق می‌‌یابد، که عده‌ای از بین بروند و عده‌ای دیگر جای آنان را بگیرند؛ پس در این جمله مسئله قتال نهفته است. علاوه بر اینکه [[آیه]] ۵۴ سوره [[مائده]] که می‌‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ}}<ref>«هان‌ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید هر کس از شما مرتد از دین خود شود، بداند که خدای تعالی به زودی قومی را جایگزین ایشان می‌‌کند که دوستشان دارد و آنان نیز خدا را دوست می‌‌دارند، نسبت به مومنین متواضع و افتاده حال، و نسبت به کفار متکبر و قاهرند، در راه خدا جهاد می‌‌کنند، بدون اینکه از ملامت سرزنش کنندگان باکی داشته باشند».</ref> به وضوح اشاره دارد که به زودی به امر [[خدا]] [[دعوت]] [[حق]] و [[نهضت]] دینی به پا خواهد شد و معلوم است که چنین [[دعوت]] و نهضتی بدون [[جهاد]] و خونریزی تصور ندارد، به خصوص که در آن از تعبیر {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ}} استفاده شده است که [[ظهور]] در [[جنگ]] و [[جهاد]] دارد<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۶۷ و جلد ۵، صفحه ۳۸۴ و ۳۸۱.</ref>.

::::::از دیدگاه این [[مفسر]] بزرگ، در کنار [[لزوم]] رعایت [[موازین شرعی]] و اخلاقی در [[جنگ]] و [[جهاد]]، بر اساس [[قرآن]] و به [[حکم]] [[فطرت]]، بر [[جامعه اسلامی]] [[واجب]] است که همیشه و در هر حال، تا آنجا که می‌تواند و به همان مقداری که احتمال می‌دهد دشمنش مجهز باشد، مجتمع صالحش را به انواع ابزارآلات جنگی مناسب مجهز کند<ref>این وجوب از عمومیت امر در آیه {{عربی|اندازه=100%| {{متن قرآن|وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ}} انفال: ۶۰ که ناظر به امری طبیعی و فطری، که همان قانون دفاع می‌باشد، نشأت گرفته است. المیزان، جلد ۹، صفحه ۱۱۴.</ref>.