نهاد وکالت: تفاوت میان نسخه‌ها

*بنابراین، سیاست تعیین وکیل برای اداره امور نواحی گوناگون و برقراری ارتباط میان شیعیان و [[امامان]]، از دوران‌‏های [[امامان]] پیشین وجود داشت. در عصر غیبت، این تماس با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}}، قطع شد و محور ارتباط وکیلان با [[امام]]، نایبی بود که [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} تعیین می‌‏کرد. مناطق [[شیعه]]‏نشین تقریباً مشخص بود و بنا به ضرورت در هر منطقه، وکیلی‏ تعیین می‌‏شد. گاهی چند وکیل در مناطق کوچک‌‏تر، تحت سرپرستی وکیلی بودند که [[امام]] یا نایب خاص برای آن‏ها تعیین می‌‏کرد. این وکلا، اموالی را که بابت وجوهات می‌‏گرفتند، به شیوه‏‌های گوناگونی به بغداد، نزد نوّاب می‏‌فرستادند و آنان نیز طبق دستور [[امام]]، در موارد بایسته به کار می‏‌گرفتند.

*در مواردی ممکن بود برخی از وکیلان برای یک بار [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} را ملاقات کنند؛ چنان‏که "[[محمد بن احمد قطّان]]" "از وکیلان [[ابو جعفر]]، نایب دوم" به ملاقات [[امام]] نایل شد<ref>  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۴۴۲</ref>؛ اما به طور معمول، آنان تحت نظر نایب خاص [[امام]]، انجام وظیفه می‏‌کردند. بنابر نقل [[احمد بن متیل قمی]]، [[ابو جعفر]]، ده وکیل در بغداد داشت که نزدیک‏ترین آنان به وی، [[حسین بن روح]] بود<ref>  نعمانی، الغیبة، ص ۲۲۵</ref> که پس از او نایب سوم شد؛ از دیگر نزدیکان وی، [[جعفر بن احمد بن متیل]] بود که از دید بسیاری، وی جانشین [[ابو جعفر]] خواهد بود. از روایتی دیگر، دانسته می‌‏شود در قبال اموال داده شده به وکیلان، قبض‌‏هایی از آنان دریافت می‌‏شد؛ امّا از نایب خاص، چنین قبض‌‏هایی دریافت نمی‏‌کردند. زمانی که [[ابو القاسم]]، [[حسین بن روح]] را به جانشینی برگزید، دستور داد از وی قبض‌‏هایی نخواهند<ref>  علی غفارزاده، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان علیه السّلام، ص ۸۵</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۲۵۷ - ۲۵۸.</ref>.

== جستارهای وابسته ==

{{پرسش‌های وابسته}}