شیوه قیام امام مهدی چگونه است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::همچنین در جای دیگری از [[تفسیر قمی]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده که فرمود: [[آیه]] {{متن قرآن|أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ...}} درباره [[قائم آل محمد]] {{ع}} نازل شده، به [[خدا]] سوگند [[مضطر]] او است، که در [[مقام ابراهیم]] دو رکعت [[نماز]] می‌‌خواند و [[خدای عزوجل]] را می‌خواند و او اجابتش می‌‌فرماید و وی را [[خلیفه]] در زمینش می‌سازد<ref>تفسیر قمی، جلد ۲، صفحه ۱۲۹؛ المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۳۹۱.</ref>.  

::::::ایشان در جای دیگری درباره شروع [[قیام]] [[امام زمان]] {{ع}} می‌‌گوید: در [[روایت]] است که چون [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کنند، اول [[دعوت]] خود را از [[مکه]] آغاز می‌‌کنند؛ به این طریق که بین [[رکن و مقام]] پشت به [[کعبه]] نموده، و اعلان می‌‌فرمایند؛ و از [[خواص]] آن حضرت سیصد و شصت نفر در حضور آن حضرت مجتمع می‌‌گردند<ref>مهرتابان (طبع قدیم)، صفحه ۲۲۶.</ref>.

::::::از طرفی، در کتابها و مقالات به ظاهر علمی بر استفاده [[امام]] {{ع}} از [[شمشیر]] و اسب تأکید می‌‌شود و به ویژه در فضای رسانه و در قالب فیلم تصویری قرون وسطایی از [[امام]] به نمایش گذاشته می‌شود و چنین القا می‌کند که [[منجی]] مورد نظر [[اسلام]]، در عصر [[تمدن]] و [[پیشرفت]] با شیوه‌‌های جنگی هزار و چهارصد سال پیش، و با گرز و [[شمشیر]] و اسب با [[دشمنان]] خود می‌‌جنگد و با این شیوه می‌خواهد بر تمام [[زمین]] نیز تسلط پیدا کند.  

::::::از سوی دیگر چنین القا می‌کنند که [[امام]] {{ع}} با جنگ‌های گسترده و خانمان سوز همراه است و در نتیجه بسیاری از انسان‌‌ها [[جان]] خود را از دست می‌دهند، و جوی [[خون]] به راه می‌افتد و فقط تعداد اندکی از [[یاران]] و [[پیروان]] حقیقی او از این خونریزی‌ها و فضای وحشتناک [[نجات]] پیدا کرده و در [[زمین]] باقی می‌مانند.  

::::::با توجه به این فضای تهاجمی و خطرناک، لازم است به صورت علمی به این موضوع پرداخته شود تا تصویر حقیقی و صحیحی از [[قیام حضرت مهدی]] {{ع}} ارائه گردد.  گرچه [[مرحوم علامه]] در هیچ کجا به صورت مستقیم به بررسی این موضوع نپرداخته و بحثی با این عنوان را مطرح نکرده است ولی مباحث و مبانی ارائه شده از طرف ایشان درباره دوره [[آخرالزمان]]، کمک شایانی در [[فهم]] درست و دقیق این موضوع می‌‌کند. اینک با توجه به این مبانی که در فصلهای مختلف این نوشته مورد بررسی قرار گرفته است، به [[تبیین]] ابزار [[قیام]] و پاسخگویی به پرسشهای مطرح شده می‌پردازیم.  

::::::[[علامه]] [[معتقد]] است اصل [[جهاد]] به عنوان یک اصل اسلامی و تاکتیک اساسی در پیشبرد [[اهداف الهی]] و [[هدایت]] [[جامعه بشری]]، قابل [[انکار]] نیست؛ و [[آیات قرآن]] [[وجوب]] [[جهاد]] و [[مبارزه]] عملی با مستکبرین و سرکشان را در هر زمان [[واجب]] و لازم می‌داند. روشن است که روی آوردن [[اسلام]] به [[جهاد]] به عنوان اصل دومی و از روی ناچاری است، و قبل از هر چیز تلاش می‌کند تا با ارائه راهکارهای علمی و فرهنگی، موانع [[هدایت]] انسانها را برطرف کند و همگان را به راه راست [[هدایت]] نماید؛ ولی در صورت [[مقاومت]] و ممانعت افراد سرکش و لجوج که علاوه بر خود، دیگران را نیز از [[معارف الهی]] و دستیابی به [[کمالات انسانی]] محروم می‌کنند - به عنوان [[ضرورت]] و با توجه به شرایط مناسب، [[دستور]] واکنش عملی و [[جنگ]] و [[جهاد]] را صادر می‌‌کند<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۶۶ و جلد ۴، صفحه ۱۶۴.</ref>.  

::::::علاوه بر این، [[مرحوم علامه]] ضمن اشاره به وعده‌های مکرر الهی در [[قرآن]] مبنی بر سیطره [[اسلام]]، به عنوان [[دین حق]] در سراسر [[زمین]] در آینده تصریح می‌کند، که تحقق این وعده جز در پرتوی [[جهاد]] فراگیر و گسترده ممکن نیست؛ جهادی که شالوده [[شرک]] و [[نفاق]] را برمی‌‌چیند<ref>{{عربی|القرآن یبوح بالوعد بیوم للمومنین علی اعدائهم لا یتم امره الا بانجاز الامر بهذه المرتبه من القتال، و هو القتال قامه اخلاص فی التوحید}}. المیزان، جلد ۲، صفحه ۶۶.</ref>.

::::::ایشان پس از بیان این مطلب، به اشکال عده‌ای که [[پیروزی]] نهایی [[اسلام]] را در قالب [[جهاد]] نمی‌دانند اشاره و بیان می‌‌کند، که بعضی توهم کرده‌اند که این وعده الهی مستلزم [[تشریع]] [[حکم]] [[جهاد]] نیست، چون ممکن است این [[وعده خداوند]] به وسیله مصلحی غیبی و بدون [[توسل]] به [[جهاد]] و دیگر اسباب ظاهری محقق، و غرض حاصل گردد<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۶۷.</ref>.  

::::::[[علامه]] در پاسخ به [[کلام]] مذکور می‌‌گوید: این حرف با جمله {{متن قرآن| لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ}} در [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا}}<ref>«خدا به کسانی که از شما ایمان آورده و عمل‌‌های صالح کرده‌اند، وعده داده است که به طور قطع ایشان را خلیفه در زمین می‌‌کند، همانطور که نیاکان ایشان را کرد، و به طور قطع دینی را که برایشان پسندیده در دسترس شان قرار می‌دهد، تا کسی جلوگیرشان نباشد و به طور یقین بدانند که بعد از دوران وحشت دوران امنیتی برایشان پدید می‌آورد، تا مرا بپرستند و چیزی شریکم نسازند». نور: ۵۵.</ref> منافات دارد، زیرا [[استخلاف]] وقتی تحقق می‌‌یابد، که عده‌ای از بین بروند و عده‌ای دیگر جای آنان را بگیرند؛ پس در این جمله مسئله قتال نهفته است. علاوه بر اینکه [[آیه]] ۵۴ سوره [[مائده]] که می‌‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ}}<ref>«هان‌ای کسانی که ایمان آورده‌‌اید هر کس از شما مرتد از دین خود شود، بداند که خدای تعالی به زودی قومی را جایگزین ایشان می‌‌کند که دوستشان دارد و آنان نیز خدا را دوست می‌‌دارند، نسبت به مومنین متواضع و افتاده حال، و نسبت به کفار متکبر و قاهرند، در راه خدا جهاد می‌‌کنند، بدون اینکه از ملامت سرزنش کنندگان باکی داشته باشند».</ref> به وضوح اشاره دارد که به زودی به امر [[خدا]] [[دعوت]] [[حق]] و [[نهضت]] دینی به پا خواهد شد و معلوم است که چنین [[دعوت]] و نهضتی بدون [[جهاد]] و خونریزی تصور ندارد، به خصوص که در آن از تعبیر {{متن قرآن|أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ}} استفاده شده است که [[ظهور]] در [[جنگ]] و [[جهاد]] دارد<ref>المیزان، جلد ۲، صفحه ۶۷ و جلد ۵، صفحه ۳۸۴ و ۳۸۱.</ref>.

::::::از دیدگاه این [[مفسر]] بزرگ، در کنار [[لزوم]] رعایت [[موازین شرعی]] و اخلاقی در [[جنگ]] و [[جهاد]]، بر اساس [[قرآن]] و به [[حکم]] [[فطرت]]، بر [[جامعه اسلامی]] [[واجب]] است که همیشه و در هر حال، تا آنجا که می‌تواند و به همان مقداری که احتمال می‌دهد دشمنش مجهز باشد، مجتمع صالحش را به انواع ابزارآلات جنگی مناسب مجهز کند<ref>این وجوب از عمومیت امر در آیه {{متن قرآن|وَأَعِدُّواْ لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّةٍ وَمِن رِّبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ}} انفال: ۶۰ که ناظر به امری طبیعی و فطری، که همان قانون دفاع می‌باشد، نشأت گرفته است. المیزان، جلد ۹، صفحه ۱۱۴.</ref>.

::::::با توجه به این مسئله، بدیهی است که در [[زمان ظهور]] نیز از همین [[حکم]] الهی و فطری [[پیروی]] خواهد شد و در حین استفاده از تکنیک‌ها و سلاح‌های مناسب و به روز، در راستای رعایت [[قوانین]] دینی و اخلاقی بیان شده، از هیچ یک از سلاح‌های [[کشتار]] جمعی و غیر مجاز بهره‌برداری نخواهد شد.