نواب اربعه چه وظایفی داشته‌اند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

::::::*'''سرپرستی و تقویت سازمان وکالت''': از دوره [[امامان]] پیشین، جریان وکالت به وجود آمده بود و [[امامان]] در شهرهای مختلف مانند [[بغداد]] و [[سامرا]] و قم وکلایی داشتند که واسطه میان مردم و [[امام]] بودند. با شروعِ غیبت و نیاز بیشتر شیعیان به جریانِ وکالت،  نایبانِ [[امام]]، سازمان وکالت را تقویت کرده، به دستور [[امام]]، خود در رأس آن قرار گرفتند، تا ارتباط شیعیان با [[امام]] غایب در قالب تشکیلاتی سالم و مطئمن و به دور از نفوذ عناصر خائن، انجام گیرد. چنان‌که [[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای به [[محمد بن عثمان]]، بیزاری خود را از یکی از این خائنان، این‌گونه اعلام فرمود: و ما از ابن هلال و هرکس که از او دوری نکند، بیزاریم. خدا او را نیامرزد! تو به اسحاقی و هموطنان او آنچه را گفتیم، اعلام کن.<ref>طوسی، الغیبة، ص ۳۵۳ و بحار الانوار، ج ۵، ص ۳۱۸.</ref>.

::::::*'''پاسخ‌گویی به شبهات اعتقادی و سوالات فقهی''': از وظایف مهم نایبان، دریافت سؤالات مردم و انتقال آن‌ها به محضر [[امام]] و نیز رساندن پاسخ کتبی و گاهی شفاهی<ref>گاهی نایبان خاص در گفت‌وگوها و مناظره‌ها، محتوای استدلال خود را از [[امام مهدی]] {{ع}} گرفته و ابلاغ می‌کردند. الغیبه، طوسی، ص ۲۹۳.</ref> آن حضرت به شیعیان بود که مجموعه آن‌ها در ضمن توقیعات [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در کتاب‌های روایی [[شیعه]] گرد آمده است<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۸۲؛ الغیبة، شیخ طوسی، ص ۲۸۱؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۵۰.</ref>. از معروف‌ترین توقیعات، پاسخ‌های امام به سؤالات [[اسحاق بن یعقوب]] است که در ضمن آن، شیعیان را در مسائل پیش آمده به فقهای [[شیعه]] ارجاع می‌دهد.<ref>الغیبة، طوسی، ص ۲۹۲.</ref>.

{{پایان جمع شدن}}