پرش به محتوا

وضعیت کشاورزی در عصر ظهور چگونه است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'بکار' به 'به‌کار'
جز (جایگزینی متن - '{{عربی| {{متن قرآن' به '{{متن قرآن')
جز (جایگزینی متن - 'بکار' به 'به‌کار')
خط ۱۸: خط ۱۸:
[[پرونده:13681099.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمد کاظم قزوینی]]]]
[[پرونده:13681099.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید محمد کاظم قزوینی]]]]
::::::آیت‌الله '''[[سید محمد کاظم قزوینی]]'''، در کتاب ''«[[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::آیت‌الله '''[[سید محمد کاظم قزوینی]]'''، در کتاب ''«[[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«همه ما می‌دانیم که کشاورزی از منابع ثروت و موارد رزق رسانی به عموم مردم شمرده می‌شود و از وسایل تأمین مواد غذایی بشر و حیوانات است و خداوند، آب و خاک را تحت اختیار بشر قرار داد تا از برکات زمین استفاده کند؛ آب در هر مکانی که باشد چه روی زمین و چه زیر زمین، انسان آن را خارج می‌کند و زمین را شخم زده، می‌کارد یا حبوبات در آن پخش می‌کند و زمین را آبیاری می‌نماید تا محصول دهد. اما تعاملی که بین خورشید، هوا، آب، خاک و نباتات صورت می‌گیرد، خارج از مسئولیت انسان است و فقط در دست قدرت خدای متعال می‌باشد که در این عناصر چهارگانه، این خواص را نهادینه کرده است؛ خدای متعال می‌فرماید: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ}}<ref> آیا آنچه را می‌کارید، می‌بینید؛ آیا شما آن را می‌رویانید یا ما رویانیده‌ایم؛ سوره واقعه، آیات ۶۳- ۶۴.</ref>. با وجود برکات فروان و فایده‌های زیادی که از کشاورزی به دست می‌آید؛ ولی میلیون‌ها نفر از سوء تغذیه رنج می‌برند. کودکانی که در گرسنگی به سر می‌برند، به مخصوص در قاره آفریقا!! می‌پرسیم: آیا زمین تنگ است که کشاورزی وسعت نمی‌یابد؟! جواب: هرگز! زمین خدا وسیع است. آیا برای رفع احتیاجات بشر کافی نیست؟ جواب: هرگز! میلیاردها تُن آب در هر روز هدر می‌رود!! علت گرسنگی، کمی روزی‌ها و کمبود محصولات چیست؟ جواب: تنها علت، همان حکومت‌های ستمکاری هستند که بین بشر و بین آنچه خدای متعال از منابع طبیعی برای آنها خلق کرده، مانع می‌شوند و نتیجه‌‌اش آنچه می‌بینی، می‌شود از جمله بدبختی‌ها، فقر، محرومیت، گرسنگی، کمبود و کمی اموال و محصولات. زمانی که [[امام زمان]] {{ع}} قیام کند، حیات کشاورزی به بهترین و زیباترین شکل تبدیل می‌شود. قسمت کمی از احادیث [[مهدویت]]- که به این موضوع مربوط می‌شود- را بیان می‌کنیم: [[امام باقر ]]{{ع}} فرمود:"...او دستور می‌دهد از پشت [[کربلا]] و حرم [[امام حسین]]{{ع}}، نهری تا نزدیکی‌های کوفه بکنَند که آب به [[نجف]] برسد و بر دهانه‌اش، پل و در مسیرش آسیابی می‌سازد؛ گو اینکه زن بسیار پیری را می‌بینم که بر سرش زنبیلی- که در آن گندم است- گذاشته، به آن آسیاب می‌رود و گندمش را بدون مزد، آسیاب می‌کند"<ref>{{عربی|" ثُمَّ يَأْمُرُ مَنْ يَحْفِرُ مِنْ ظَهْرِ مَشْهَدِ الْحُسَيْنِ {{ع}} نَهَراً يَجْرِي‏ إِلَى‏ الْغَرِيَّيْنِ‏ حَتَّى‏ يَنْزِلَ‏ الْمَاءُ فِي النَّجَفِ وَ يَعْمَلُ عَلَى فَوْهَتِهِ الْقَنَاطِيرُ وَ الْأَرْحَاءُ فَكَأَنِّي بِالْعَجُوزِ عَلَى رَأْسِهَا مِكْتَلٌ فِيهِ بُرٌّ تَأْتِي تِلْكَ الْأَرْحَاءَ فَتَطْحَنُهُ بِلَا كِرَاءٍ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ طوسی؛ فصل آخر کتاب، ص ۲۸۱.</ref>. از این حدیث، چنین به دست می‌آید که [[امام زمان]] {{ع}}، دستور حفر رودخانه‌ها، ساختن پُلها و سدها بر رودها را می‌دهد و بر آنها آسیاب می‌سازد که حبوبات را آرد کنند و برای هر کس، امکانی قرار می‌دهد که از آرد کردن به طور رایگان استفاده کند حتی اینکه پیرزنی در زنبیلش گندم می‌گذارد و آن را بدون اجرت برایش آسیاب می‌کنند. شاید [[امام زمان]] {{ع}}، دستور به کندن نهری بین [[کربلا]] و [[نجف]] دهد؛ چون آن منطقه به صحرا و بیابان وصل است و هزاران کیلومتر از زمین‌های شرقی، غربی و جنوبی آن مثل بیابان شام و مرزهای عراق با اردن، سوریه، صحرای "نفود" و اطرافش- که به کویت و حجاز می‌رسد- و "ربع خالی" و اطرافش- که مسقط و یمن است- همگی آباد می‌شوند. این بیابان‌ها و صحراها، همگی خشک، بی‌آب و علف، غیر مسکونی و غیر قابل کشت هستند؛ چون در آن جا، آب وجود ندارد؛ بنابراین بزودی، آن بیابان‌ها- از نهرهایی که [[امام زمان]] {{ع}} آنها را حفر می‌کند- سیراب خواهند شد. روشن است، آن نهر از رودخانه فرات- که طولانی، عریض و عمیق است و در آن میلیون‌ها تُن آب در هر دقیقه جاری و در خلیج ریخته می‌شود و به هدر می‌رود- منشعب خواهد شد. آیا ممکن است، حدس بزنیم، چه مقدار خیرات، برکات، راحتی و آسایش، نصیب صدها میلیون بشری که در این مناطق وسیع ساکن هستند، می‌شود؟ و آن زمین‌ها را با کشاورزی، درختکاری و ساختن خانه‌ها آباد می‌کنند؟ چقدر جو، لطیف و ملایم خواهد شد، آب و هوا تغییر می‌کند، مریضی‌ها کم می‌شود، بیشتر مشکلات انسان‌ها برطرف می‌گردد، آمار جرایم پایین می‌آید (اگر نگوییم: جرایم به طور کلی برداشته می‌شود) بزودی مردم بی‌نیاز می‌شوند، بیکاری از بین می‌رود و نعمت‌ها نمایان می‌گردد. آن جا، منطقه‌ای از مناطق عالم است که در آن، زندگی تداوم می‌یابد و همین کار در بقیه زمین‌های مرده، صحراها و بیابان‌های خالی از محصول، اجرا خواهد شد. روشن است، [[امام زمان]] {{ع}} طراح و دستور دهنده این پروژه‌هاست، نه اینکه خودش این اعمال را انجام دهد؛ زیرا احتیاجی به این کار نیست و صدور دستورات و تعالیم از او کافی است تا بدون احتیاج به تشریفات یا اشکال تراشی‌های موجود در وزارتخانه‌ها، اداره‌ها، کاغذبازی‌ها و مخالفت‌های بی‌جا، سریع اجرا شود. آباد کردن زمین‌ها، فقط از طریق آبیاری شان به وسیله آب رودخانه‌ها نیست؛ بلکه خدای متعال، درهای آسمان را به خیرات و برکات باز می‌کند؛ به وسیله احادیث ذیل، بعضی از آنها برای ما روشن می‌شود: [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "امت من در زمان [[مهدی]]{{ع}} از نعمتی بهره‌مند می‌شوند که هیچ کس به مثلِ آن بهره‌مند نشده است؛ آسمان بر آنها باران فراوان می‌فرستد و زمین چیزی از گیاهانش را باقی نمی‌گذارد، مگر اینکه آن را نمایان می‌کند"<ref>{{عربی|" تَتَنَعَّمُ أُمَّتِي فِي‏ زَمَنِ‏ الْمَهْدِيِ‏ نِعْمَةً لَمْ‏ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ يُرْسِلُ اللَّهُ السَّمَاءَ عَلَيْهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَدَعِ الْأَرْضُ شَيْئاً مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ در رساله شافعی و طبرانی در معجم اکبرش، آن را روایت کرده‌اند.</ref>؛ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]]{{ع}} در [[آخرالزمان]] قیام می‌کند؟ خداوند او را از باران سیراب می‌نماید، زمین گیاهانش را از خود خارج می‌نماید، و اموال به طور صحیح تقسیم می‌شود، چهارپایان زیاد می‌گردند و امت بزرگ می‌شود"<ref>{{عربی|" يَخْرُجُ فِي آخِرِ أُمَّتِي الْمَهْدِيِّ، يَسْقِيَهُ اللَّهُ الْغَيْثِ، وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا، وَ يُعْطِي الْمَالَ صِحَاحاً، وَ تُكْثِرُ الْمَاشِيَةِ، وَ تَعْظُمُ الْأَمَةِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ عقد الدرر؛ باب ۷، ص ۱۴۴.</ref>. [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "انسان یک مُد (۷۵۰ گرم) می‌کارد و برای او، هفتصد برابر محصول می‌دهد؛ همان طور که خدای متعال فرمود: "مانند دانه‌ای که هفت خوشه از آن می‌روید که در هر خوشه‌ای، صد دانه است و خداوند برای هر کسی که بخواهد، چند برابر می‌کند"<ref>{{عربی|" وَ يَزْرَعُ الانسان مُدّاً يَخْرُجُ لَهُ سَبْعَمِائَةِ مُدُّ، كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى:  {{متن قرآن| كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ}} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ عقدالدرر؛ باب ۹، ص ۲۰۰، بقره، آیه ۲۶۱.</ref>. از این احادیث برای ما روشن شد که صحراهای خالی، سرزمین‌های بی‌آب و علف و زمین‌های خشک- که کشاورزی در آن نیست- تبدیل به مرزعه‌های سر سبز می‌شوند که این به سبب فراوانی ریزش باران، رودخانه‌ها و احیای زمین‌هاست. آمدن باران به صورتی است که زمین از آن نفع ببرد، نه مثل باران‌هایی که از آنها، سیل‌ها درست می‌شود خانه‌ها ویران شده، مزرعه‌ها غرق می‌شود و انسان و حیوان را هلاک می‌کند همان طور که هر از گاهی در بعضی کشورها به وقوع می‌پیوندد. واضح است مردم بزودی در کشاورزی و درختکاری آزاد می‌شوند و در برابر آنها، موانع و مشکل تراشی مثل مالیات‌های ظالمانه و قوانین کفار قرار داده نمی‌شود برای اینکه [[اسلام]]، آزادی را به انسان عطا می‌کند. همان طور که از [[پیامبر]] {{صل}} روایت شده است که فرمود: "هر کس زمین مرده‌ای را آباد کند، آن زمین مال اوست"<ref>{{عربی|" مِنْ أَ حَيِّى أَرْضاً مَوَاتاً فَهِيَ لَهُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "کسی که درختی بکارد یا رودخانه‌ای حفر کند که کسی قبل از او، این کار نکرده است یا زمین مرده‌ای را آباد کند؛ پس مال اوست؛ این حکمی از خداوند و رسول او {{صل}} است"<ref>{{عربی|" مَنْ غَرَسَ شَجَراً أَوْ حَفَرَ وَادِياً، لَمْ يَسْبِقْهُ إِلَيْهِ أَحَدُ، أَوْ أَحْيَا أَرْضاً مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ، قَضَاءً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ رَسُولَهُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۸.</ref>؛ [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "هر گروهی که چیزی از زمین را زنده کرده، آن را آباد کنند، مستحق به آن هستند و آن مقدار مال آنهاست"<ref>وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. اگر انسان قطعه‌ای از زمین را اختیار کند و آن را زنده کند، مال اوست به شرطی که قبلاً مال کسی نبوده باشد و کشاورزی و درختکاری، مال خود انسان است، نه برای فئودال‌ها و نه برای حکومت‌ها، همان طور که الان در دولت‌های سوسیالیستی، این چنین است به طوری که از میلیاردها هکتار از زمین استفاده نمی‌شود و در آن کشاورزی نمی‌گردد یا اینکه در آن کشاورزی می‌شود؛ ولی حاصل آن، فقط برای فئودال هاست... همه آنها به علت قوانین کفار است که از بلاد استعمار کنندگان، وارد شده است. هنگام قیام [[امام زمان]] {{ع}}، انسان زمین را با آزادی به دست می‌آورد؛ خودش و برای خودش کشاورزی می‌کند و از برکات خاک، انواع حبوبات، میوه‌ها و کشتنی‌های گوناگون استفاده می‌کند و خدای متعال می‌داند، فضای راحتی که انسان به آن بهره مند می‌گردد، چقدر است، خیرات زیاد شده، برکات چند برابر می‌شود به سبب اینکه کشاورزی زیاد شده، ظرفیت‌ها پر گشته، نعمت‌ها فراوان، آبادانی زیاد و حیوانات به خصوص مرغ، خروس و چهارپایان جان می‌گیرند»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۴۵۰-۴۵۵.</ref>.
::::::«همه ما می‌دانیم که کشاورزی از منابع ثروت و موارد رزق رسانی به عموم مردم شمرده می‌شود و از وسایل تأمین مواد غذایی بشر و حیوانات است و خداوند، آب و خاک را تحت اختیار بشر قرار داد تا از برکات زمین استفاده کند؛ آب در هر مکانی که باشد چه روی زمین و چه زیر زمین، انسان آن را خارج می‌کند و زمین را شخم زده، می‌کارد یا حبوبات در آن پخش می‌کند و زمین را آبیاری می‌نماید تا محصول دهد. اما تعاملی که بین خورشید، هوا، آب، خاک و نباتات صورت می‌گیرد، خارج از مسئولیت انسان است و فقط در دست قدرت خدای متعال می‌باشد که در این عناصر چهارگانه، این خواص را نهادینه کرده است؛ خدای متعال می‌فرماید: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ}}<ref> آیا آنچه را می‌کارید، می‌بینید؛ آیا شما آن را می‌رویانید یا ما رویانیده‌ایم؛ سوره واقعه، آیات ۶۳- ۶۴.</ref>. با وجود برکات فروان و فایده‌های زیادی که از کشاورزی به دست می‌آید؛ ولی میلیون‌ها نفر از سوء تغذیه رنج می‌برند. کودکانی که در گرسنگی به سر می‌برند، به مخصوص در قاره آفریقا!! می‌پرسیم: آیا زمین تنگ است که کشاورزی وسعت نمی‌یابد؟! جواب: هرگز! زمین خدا وسیع است. آیا برای رفع احتیاجات بشر کافی نیست؟ جواب: هرگز! میلیاردها تُن آب در هر روز هدر می‌رود!! علت گرسنگی، کمی روزی‌ها و کمبود محصولات چیست؟ جواب: تنها علت، همان حکومت‌های ستمکاری هستند که بین بشر و بین آنچه خدای متعال از منابع طبیعی برای آنها خلق کرده، مانع می‌شوند و نتیجه‌‌اش آنچه می‌بینی، می‌شود از جمله بدبختی‌ها، فقر، محرومیت، گرسنگی، کمبود و کمی اموال و محصولات. زمانی که [[امام زمان]] {{ع}} قیام کند، حیات کشاورزی به بهترین و زیباترین شکل تبدیل می‌شود. قسمت کمی از احادیث [[مهدویت]]- که به این موضوع مربوط می‌شود- را بیان می‌کنیم: [[امام باقر ]]{{ع}} فرمود:"...او دستور می‌دهد از پشت [[کربلا]] و حرم [[امام حسین]]{{ع}}، نهری تا نزدیکی‌های کوفه بکنَند که آب به [[نجف]] برسد و بر دهانه‌اش، پل و در مسیرش آسیابی می‌سازد؛ گو اینکه زن بسیار پیری را می‌بینم که بر سرش زنبیلی- که در آن گندم است- گذاشته، به آن آسیاب می‌رود و گندمش را بدون مزد، آسیاب می‌کند"<ref>{{عربی|" ثُمَّ يَأْمُرُ مَنْ يَحْفِرُ مِنْ ظَهْرِ مَشْهَدِ الْحُسَيْنِ {{ع}} نَهَراً يَجْرِي‏ إِلَى‏ الْغَرِيَّيْنِ‏ حَتَّى‏ يَنْزِلَ‏ الْمَاءُ فِي النَّجَفِ وَ يَعْمَلُ عَلَى فَوْهَتِهِ الْقَنَاطِيرُ وَ الْأَرْحَاءُ فَكَأَنِّي بِالْعَجُوزِ عَلَى رَأْسِهَا مِكْتَلٌ فِيهِ بُرٌّ تَأْتِي تِلْكَ الْأَرْحَاءَ فَتَطْحَنُهُ بِلَا كِرَاءٍ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت؛ طوسی؛ فصل آخر کتاب، ص ۲۸۱.</ref>. از این حدیث، چنین به دست می‌آید که [[امام زمان]] {{ع}}، دستور حفر رودخانه‌ها، ساختن پُلها و سدها بر رودها را می‌دهد و بر آنها آسیاب می‌سازد که حبوبات را آرد کنند و برای هر کس، امکانی قرار می‌دهد که از آرد کردن به طور رایگان استفاده کند حتی اینکه پیرزنی در زنبیلش گندم می‌گذارد و آن را بدون اجرت برایش آسیاب می‌کنند. شاید [[امام زمان]] {{ع}}، دستور به کندن نهری بین [[کربلا]] و [[نجف]] دهد؛ چون آن منطقه به صحرا و بیابان وصل است و هزاران کیلومتر از زمین‌های شرقی، غربی و جنوبی آن مثل بیابان شام و مرزهای عراق با اردن، سوریه، صحرای "نفود" و اطرافش- که به کویت و حجاز می‌رسد- و "ربع خالی" و اطرافش- که مسقط و یمن است- همگی آباد می‌شوند. این بیابان‌ها و صحراها، همگی خشک، بی‌آب و علف، غیر مسکونی و غیر قابل کشت هستند؛ چون در آن جا، آب وجود ندارد؛ بنابراین بزودی، آن بیابان‌ها- از نهرهایی که [[امام زمان]] {{ع}} آنها را حفر می‌کند- سیراب خواهند شد. روشن است، آن نهر از رودخانه فرات- که طولانی، عریض و عمیق است و در آن میلیون‌ها تُن آب در هر دقیقه جاری و در خلیج ریخته می‌شود و به هدر می‌رود- منشعب خواهد شد. آیا ممکن است، حدس بزنیم، چه مقدار خیرات، برکات، راحتی و آسایش، نصیب صدها میلیون بشری که در این مناطق وسیع ساکن هستند، می‌شود؟ و آن زمین‌ها را با کشاورزی، درختکاری و ساختن خانه‌ها آباد می‌کنند؟ چقدر جو، لطیف و ملایم خواهد شد، آب و هوا تغییر می‌کند، مریضی‌ها کم می‌شود، بیشتر مشکلات انسان‌ها برطرف می‌گردد، آمار جرایم پایین می‌آید (اگر نگوییم: جرایم به طور کلی برداشته می‌شود) بزودی مردم بی‌نیاز می‌شوند، بیکاری از بین می‌رود و نعمت‌ها نمایان می‌گردد. آن جا، منطقه‌ای از مناطق عالم است که در آن، زندگی تداوم می‌یابد و همین کار در بقیه زمین‌های مرده، صحراها و بیابان‌های خالی از محصول، اجرا خواهد شد. روشن است، [[امام زمان]] {{ع}} طراح و دستور دهنده این پروژه‌هاست، نه اینکه خودش این اعمال را انجام دهد؛ زیرا احتیاجی به این کار نیست و صدور دستورات و تعالیم از او کافی است تا بدون احتیاج به تشریفات یا اشکال تراشی‌های موجود در وزارتخانه‌ها، اداره‌ها، کاغذبازی‌ها و مخالفت‌های بی‌جا، سریع اجرا شود. آباد کردن زمین‌ها، فقط از طریق آبیاری شان به وسیله آب رودخانه‌ها نیست؛ بلکه خدای متعال، درهای آسمان را به خیرات و برکات باز می‌کند؛ به وسیله احادیث ذیل، بعضی از آنها برای ما روشن می‌شود: [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "امت من در زمان [[مهدی]]{{ع}} از نعمتی بهره‌مند می‌شوند که هیچ کس به مثلِ آن بهره‌مند نشده است؛ آسمان بر آنها باران فراوان می‌فرستد و زمین چیزی از گیاهانش را باقی نمی‌گذارد، مگر اینکه آن را نمایان می‌کند"<ref>{{عربی|" تَتَنَعَّمُ أُمَّتِي فِي‏ زَمَنِ‏ الْمَهْدِيِ‏ نِعْمَةً لَمْ‏ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ يُرْسِلُ اللَّهُ السَّمَاءَ عَلَيْهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَدَعِ الْأَرْضُ شَيْئاً مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ در رساله شافعی و طبرانی در معجم اکبرش، آن را روایت کرده‌اند.</ref>؛ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]]{{ع}} در [[آخرالزمان]] قیام می‌کند؟ خداوند او را از باران سیراب می‌نماید، زمین گیاهانش را از خود خارج می‌نماید، و اموال به طور صحیح تقسیم می‌شود، چهارپایان زیاد می‌گردند و امت بزرگ می‌شود"<ref>{{عربی|" يَخْرُجُ فِي آخِرِ أُمَّتِي الْمَهْدِيِّ، يَسْقِيَهُ اللَّهُ الْغَيْثِ، وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا، وَ يُعْطِي الْمَالَ صِحَاحاً، وَ تُكْثِرُ الْمَاشِيَةِ، وَ تَعْظُمُ الْأَمَةِ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ عقد الدرر؛ باب ۷، ص ۱۴۴.</ref>. [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "انسان یک مُد (۷۵۰ گرم) می‌کارد و برای او، هفتصد برابر محصول می‌دهد؛ همان طور که خدای متعال فرمود: "مانند دانه‌ای که هفت خوشه از آن می‌روید که در هر خوشه‌ای، صد دانه است و خداوند برای هر کسی که بخواهد، چند برابر می‌کند"<ref>{{عربی|" وَ يَزْرَعُ الانسان مُدّاً يَخْرُجُ لَهُ سَبْعَمِائَةِ مُدُّ، كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى:  {{متن قرآن| كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ}} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ عقدالدرر؛ باب ۹، ص ۲۰۰، بقره، آیه ۲۶۱.</ref>. از این احادیث برای ما روشن شد که صحراهای خالی، سرزمین‌های بی‌آب و علف و زمین‌های خشک- که کشاورزی در آن نیست- تبدیل به مرزعه‌های سر سبز می‌شوند که این به سبب فراوانی ریزش باران، رودخانه‌ها و احیای زمین‌هاست. آمدن باران به صورتی است که زمین از آن نفع ببرد، نه مثل باران‌هایی که از آنها، سیل‌ها درست می‌شود خانه‌ها ویران شده، مزرعه‌ها غرق می‌شود و انسان و حیوان را هلاک می‌کند همان طور که هر از گاهی در بعضی کشورها به وقوع می‌پیوندد. واضح است مردم بزودی در کشاورزی و درختکاری آزاد می‌شوند و در برابر آنها، موانع و مشکل تراشی مثل مالیات‌های ظالمانه و قوانین کفار قرار داده نمی‌شود برای اینکه [[اسلام]]، آزادی را به انسان عطا می‌کند. همان طور که از [[پیامبر]] {{صل}} روایت شده است که فرمود: "هر کس زمین مرده‌ای را آباد کند، آن زمین مال اوست"<ref>{{عربی|" مِنْ أَ حَيِّى أَرْضاً مَوَاتاً فَهِيَ لَهُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "کسی که درختی به‌کارد یا رودخانه‌ای حفر کند که کسی قبل از او، این کار نکرده است یا زمین مرده‌ای را آباد کند؛ پس مال اوست؛ این حکمی از خداوند و رسول او {{صل}} است"<ref>{{عربی|" مَنْ غَرَسَ شَجَراً أَوْ حَفَرَ وَادِياً، لَمْ يَسْبِقْهُ إِلَيْهِ أَحَدُ، أَوْ أَحْيَا أَرْضاً مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ، قَضَاءً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ رَسُولَهُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۸.</ref>؛ [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "هر گروهی که چیزی از زمین را زنده کرده، آن را آباد کنند، مستحق به آن هستند و آن مقدار مال آنهاست"<ref>وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. اگر انسان قطعه‌ای از زمین را اختیار کند و آن را زنده کند، مال اوست به شرطی که قبلاً مال کسی نبوده باشد و کشاورزی و درختکاری، مال خود انسان است، نه برای فئودال‌ها و نه برای حکومت‌ها، همان طور که الان در دولت‌های سوسیالیستی، این چنین است به طوری که از میلیاردها هکتار از زمین استفاده نمی‌شود و در آن کشاورزی نمی‌گردد یا اینکه در آن کشاورزی می‌شود؛ ولی حاصل آن، فقط برای فئودال هاست... همه آنها به علت قوانین کفار است که از بلاد استعمار کنندگان، وارد شده است. هنگام قیام [[امام زمان]] {{ع}}، انسان زمین را با آزادی به دست می‌آورد؛ خودش و برای خودش کشاورزی می‌کند و از برکات خاک، انواع حبوبات، میوه‌ها و کشتنی‌های گوناگون استفاده می‌کند و خدای متعال می‌داند، فضای راحتی که انسان به آن بهره مند می‌گردد، چقدر است، خیرات زیاد شده، برکات چند برابر می‌شود به سبب اینکه کشاورزی زیاد شده، ظرفیت‌ها پر گشته، نعمت‌ها فراوان، آبادانی زیاد و حیوانات به خصوص مرغ، خروس و چهارپایان جان می‌گیرند»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۴۵۰-۴۵۵.</ref>.


==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==
۲۱۸٬۸۵۱

ویرایش