چگونه می توان با امام مهدی ارتباط برقرار کرد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| مدخل بالاتر      = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[عصر غیبت کبری]]  

| مدخل وابسته    = ؟

| پاسخ‌دهندگان      = [[نویسندگان کتاب «آفتاب مهر»]]

* [[آداب]] ملاقات با [[امام مهدی]]{{ع}} چیست؟

::::::«[[تشرف]] بی‌واسطه و مستقیم به محضر نورانی [[امام زمان]] {{ع}} لیاقت و شایستگی‌هایی ویژه می‌خواهد، از این‌رو تنها اوحدی از [[موحدان]] به باریابی محضر مطهرش توفیق می‌یابند. هر خارق عادت یا کرامتی که به دست ناشناسی صورت می‌گیرد و فیضی از [[ناحیه]] او به دیگران می‌رساند، از سرچشمه [[فیاض]] [[امام عصر]] {{ع}} جاری می‌گردد؛ اما چنین نیست که آن ناشناس لزوماً وجود مبارک [[ولی عصر]] {{ع}} باشد بلکه آن حضرت شاگردان صالحی دارد که به امر ایشان گره از کار فروبسته دیگران می‌گشایند و واسطه رسیدن [[فیض]] [[امام]] به آنان می‌شوند. آنچه برای همگان ضروری و میسور است، ایجاد و حفظ ارتباط روحی و معنوی با آن حضرت است که در پرتو رعایت ادب حضور و ارتباط با آن حضرت تحصیل خواهد شد. انجام دادن [[مستحبات]] و اعمال [[صالح]] به [[نیابت]] از آن حضرت و اهدای [[ثواب]] آن به [[ارواح]] طیب [[عترت طاهره]] {{عم}} از [[بهترین]] راه‌هایی است که می‌تواند ارتباط [[انسان]] با آن وجود مبارک را تأمین کند و [[بهترین]] حالت در چنین نیابتی، آن است که [[انسان]] در برابر عمل خویش از آن [[امام]] خواسته‌ای نداشته باشد، چرا که از [[قدر]] عملش می‌کاهد: چون خواسته ما به [[قدر]] [[ادراک]] ماست و [[ادراک]] ما بیشتر به [[حجاب]] تمنیات ما محجوب است، مطلوب متوقع ما نیز محدود خواهد بود، پس بهتر است که برابر این ادب، به پیشگاه آن حضرت چیز خاصی را پیشنهاد ندهیم، زیرا او از آن دسته است که {{عربی|"سجيّتهم الْكَرَمِ ‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>برگرفته از زیارت جامعه کبیره که در آن ائمه {{عم}} چنین خوانده می‌شوند عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم (البلد الامین، ص ۳۰۲؛ من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۶۱۵).</ref>، بنابراین [[شایسته]] آن است که در [[انتظار]] عطای او باشیم، چرا که آنچه آن حضرت به اقتضای سجیه کریم خویش عطا می‌کند ماندنی است. البته این سخن بدین معنی نیست که [[انسان]] اگر مشکل خاصی دارد، با [[امام]] خویش در میان نگذارد و از او نطلبد بلکه مقصود آن است که در انجام دادن اعمال [[صالح]] به [[نیابت]] از آن حضرت، طلبی نداشته باشد و پیشنهادی ندهد تا آنان درخور خویش عطا کنند؛ نه در اندازه مطلوب محدود ما. آنان چون درخور خویش عطا کنند، هم قابلیت و ظرفیت می‌بخشند و هم مقبول و مظروف؛ و گاه گرچه به شخص عطا می‌کنند، [[ظهور]] و [[فضل]] عطایشان جامعه‌ای را بهره‌مند می‌سازد؛ مانند آنچه [[حضرت رضا]] {{ع}} به شاگرد خویش جناب [[زکریا بن آدم]] در برابر استجازه او برای [[خروج]] از [[قم]] فرمود: شما در [[قم]] بمانید. [[خدای سبحان]] به [[برکت]] شما [[عذاب]] را از [[مردم]] [[قم]] برمی‌دارد، آن‌گونه که به [[برکت]] مزار پدرم [[عذاب]] را از ساکنان آن منطقه برداشته است<ref>الاختصاص، ص۸۷.</ref>. این نمونه‌ای از آن عطایاست که به شخصی چنان لطفی می‌کنند که چون پیکرش در زمینی مدفون شود، آن [[برکت]] در تمام آن شهر جریان یابد. از دیگر [[آداب]] حسنه در ارتباط با [[امام عصر]] {{ع}} ادب برخاستن به احترام نام مبارک [[ولی عصر]] {{ع}} است که در میان شیفتگان و [[پیروان]] [[خاندان]] [[عصمت]] {{عم}} سنتی دیرپاست»<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[امام مهدی موجود موعود (کتاب)| امام مهدی موجود موعود]]، ص 195-196.</ref>.

:::::*« اهل [[دل]] و شیفتگان کوی وصال می‌گویند که ملاقات با [[امام زمان]] {{ع}} به چند صورت انجام می‌گیرد:  

::::#ملاقات و ارتباط روحی که [[بهترین]] نحوه ارتباطات است، ممکن است دائمی باشد و هیچ‌گاه فراق و جدایی نداشته باشد؛ یعنی شخص ملاقات کننده از لحاظ روحی در حدی است که هم سنخ و هم‌گون با [[امام عصر]]{{ع}} است و به گونه‌ای است که همیشه خود را در محضر مولایش می‌بیند و متنغم به [[نعمت]] [[هدایت]] معنوی [[حضرت مهدی]] است. اینان افرادی هستند که جانشان به [[جان جانان]] همراه و محو در [[جمال]] مولا هستند.  

::::#ملاقات در عالم رؤیا انجام گیرد؛ یعنی در [[خواب]] به محضر مولا برسند.

::::#[[امام زمان]] را با همین بدن ظاهری و مادی ملاقات نمایند.  

:::::منظور از بحث ملاقات با [[امام زمان]] که معمولاً در کتاب‌های مطرح است و قصص و حکایاتی که در مورد ملاقات اشخاص متدین و [[مؤمنان خالص]] با [[حضرت مهدی]] {{ع}} گفته می‌شود ملاقات با بدن ظاهری است که در این [[دنیا]] زندگی می‌کند، نه ملاقات روحی و نه در عالم رؤیا؛ یعنی افراد بیشماری در طول [[غیبت]] با همین بدن مادی به محضر مولایشان با بدن مادی رسیده‌اند و [[جمال]] حضرت را با چشم سر مشاهده کرده و چه بسا دستوراتی گرفته و مشکلاتشان را رفع کرده‌اند. این خود [[بهترین]] [[دلیل]] بر اثبات وجود مبارک آن حضرت است»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص: ۱۷۷ - ۱۷۸.</ref>.

::::::«آدابی که به [[برکت]] آن‌ها می‌توان حضرت را در [[خواب]] یا [[بیداری]] [[زیارت]] کرد، بسیار است. پاره‌ای از آن‌ها چنین است: مداومت بر عمل نیک، انابه و تضرّع در [[چهل]] روز به قصد ملاقات حضرت، رفتن [[چهل]] شب چهارشنبه در [[مسجد سهله]] یا [[چهل]] [[شب جمعه]] در [[کوفه]] و [[عبادت]] کردن در آن‌جا، [[زیارت]] [[امام حسین|سید الشهدا]] در [[چهل]] [[شب جمعه]]، مداومت بر [[دعا]] در [[چهل]] روز، همراه با مراقبت در طعام و شراب از حیث [[حلال]] یا [[حرام]] بودن آن در آن ایام، خواندن این [[دعا]] بعد از هر [[نماز]] [[واجب]]: {{عربی|"اللهمَّ بَلِّغْ مَوْلَانَا صَاحِبَ الزَّمَانِ أَيْنَمَا كَانَ وَ حَيْثُمَا كَانَ مِنْ مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا عَنِّي. . . "}}<ref>بحارالانوار، ج ۸۶، ص ۶۱. </ref>. در بعضی کتب آمده است که هرکس بخواهد یکی از [[انبیاء]] و [[ائمه]] {{عم}} را (یا سایر [[مردم]] یا فرزندان خود را) در [[خواب]] ببیند، سوره {{متن قرآن|وَالشَّمْس}} و {{متن قرآن|إِنَّا أَنزَلْنَاه}} و {{متن قرآن|قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُون}} و {{متن قرآن|قُلْ هُوَ الله أَحَد}} را صد مرتبه بخواند و صد مرتبه [[صلوات]] بر [[پیامبر خاتم|پیامبر]] بفرستد و بر طرف راست بخوابد، همانا آن‌چه را که قصد کرده، در [[خواب]] خواهد دید<ref>نجم الثاقب، باب دوازدهم. </ref>»<ref>[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص ۳۸.</ref>.

::::#ارتباط ظاهری و ملاقات کردن حضرت؛

:::::*درباره ملاقات با [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} باید گفت افتخار دیدار حضرت، [[شرف]] بسیار بزرگی است؛ امّا در [[زمان غیبت]] حضرت که اصل، بر [[پنهان]] بودن حضرت از دیدگان [[مردم]] است، دلیلی نداریم که درخواست ملاقات را توجیه کند. ضمن این که توفیق ملاقات با حضرت، تنها به خواستن و تقاضای ما بستگی ندارد؛ بلکه مشروط است به این که [[امام]]{{ع}} در آن، مصلحتی ببیند؛ بنابراین، به جا است که آدمی‌ بر ملاقات با حضرت اصرار نورزد و بلکه همّت خود را در راه جلب رضای آن بزرگوار، صرف کند و در این راه، از ارتباط معنوی با [[امام]] مدد بگیرد.

:::::*[[قرآن کریم]]، در [[آیه]] ۲۰۰ سوره [[آل عمران]] فرموده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اصْبِرُواْ وَصَابِرُواْ وَرَابِطُواْ وَاتَّقُواْ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref> ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید و از خداوند پروا بدارید باشد که رستگار شوید؛ سوره آل عمران، آیه: ۲۰۰.</ref> [[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده است: [[صبر]] کنید بر ادای فرائض در انجام [[تکالیف الهی]] [[استقامت]] ورزید و برابر [[دشمنان]] [[پایداری]] کنید و با امامتان که انتظارش را می‌کشید، [[مرابطه]] کنید.<ref>تفسیر قمی، ج۱، ص۱۲۹.</ref> معلوم است که در پرتو رابطه معنویِ مداوم با [[امام]] است که آدمی‌ بر تعهّد و [[پیمان]] خود با [[امام]] زمانش باقی می‌ماند و پیوسته در جهت اهداف و آرمان‌های [[امام]] خود حرکت می‌کند و خود را از [[انحرافات]] اعتقادی و عملی مصون می‌دارد»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۸۶ - ۸۷.</ref>.

[[رده:(اا): پرسش‌هایی با ۱ پاسخ]]

[[رده:(اا): پرسش‌های مهدویت با ۱ پاسخ]]