حضرت آدم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
*[[خداوند متعال]] [[خاک]] [[آدم]] {{ع}} را از مکان‌های مختلف با خصوصیات متفاوت و متضاد برگزید تا طبیعت او طبیعتی معتدل و میانه باشد. سپس از [[روح]] خود در آن دمید و او را [[جان]] داد. دمیدن [[روح]] الهی در ضمیر [[آدم]] ویژگی‌هایی را در او به وجود آورد که لازمه رشد و تعالی [[فرزندان آدم]] شد. [[امام]] {{ع}} در این باره می‌فرماید:"(وجود) ذهنی که در کارها به جولانش درآورد و اندیشه‌ای که با آن در امور [[تصرف]] کند و عضوهایی که مانند ابزارها به کارشان گیرد و نیروی شناختی که میان [[حق]] و [[باطل]] فرق نهد و طعم‌ها و بوها و رنگ‌ها و چیزها را دریابد. معجونی سرشته از رنگ‌های گوناگون؛ برخی همانند یکدیگر و برخی مخالف و ضد یکدیگر، چون گرمی و سردی، تری و خشکی و [[اندوه]] و شادمانی<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | *[[خداوند متعال]] [[خاک]] [[آدم]] {{ع}} را از مکان‌های مختلف با خصوصیات متفاوت و متضاد برگزید تا طبیعت او طبیعتی معتدل و میانه باشد. سپس از [[روح]] خود در آن دمید و او را [[جان]] داد. دمیدن [[روح]] الهی در ضمیر [[آدم]] ویژگی‌هایی را در او به وجود آورد که لازمه رشد و تعالی [[فرزندان آدم]] شد. [[امام]] {{ع}} در این باره می‌فرماید:"(وجود) ذهنی که در کارها به جولانش درآورد و اندیشه‌ای که با آن در امور [[تصرف]] کند و عضوهایی که مانند ابزارها به کارشان گیرد و نیروی شناختی که میان [[حق]] و [[باطل]] فرق نهد و طعم‌ها و بوها و رنگ‌ها و چیزها را دریابد. معجونی سرشته از رنگ‌های گوناگون؛ برخی همانند یکدیگر و برخی مخالف و ضد یکدیگر، چون گرمی و سردی، تری و خشکی و [[اندوه]] و شادمانی<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | ||
*[[خداوند]] [[آدم]] {{ع}} و فرزندانش را [[جانشینان]] خود در [[زمین]] قرار داد و [[فرشتگان]] را به‌دلیل عهدی که با او بسته بودند، امر کرد تا بر [[آدم]] [[سجده]] کنند و او را گرامی بدارند:"[[خداوند]] از [[فرشتگان]] خواست تا [[امانت]] به‌جای آورند و به وصیّت او وفا کنند و در برابر [[آدم]] به [[سجده]] درآیند و [[کرامت]] و [[برتری]] او را به [[جان]] پذیرا شوند؛ و چنین فرمود:بر [[آدم]] [[سجده]] برید"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | *[[خداوند]] [[آدم]] {{ع}} و فرزندانش را [[جانشینان]] خود در [[زمین]] قرار داد و [[فرشتگان]] را به‌دلیل عهدی که با او بسته بودند، امر کرد تا بر [[آدم]] [[سجده]] کنند و او را گرامی بدارند:"[[خداوند]] از [[فرشتگان]] خواست تا [[امانت]] به‌جای آورند و به وصیّت او وفا کنند و در برابر [[آدم]] به [[سجده]] درآیند و [[کرامت]] و [[برتری]] او را به [[جان]] پذیرا شوند؛ و چنین فرمود:بر [[آدم]] [[سجده]] برید"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | ||
*[[سجده]] [[فرشتگان]] به معنای عبادتِ [[آدم]] {{ع}} نبود، زیرا که تنها [[خداوند]] [[شایسته]] [[عبادت]] و [[پرستش]] است، بلکه [[خداوند]] بدین‌وسیله بر [[کرامت]] و [[عظمت]] [[انسان]] تأکید می‌ورزد. همان‌گونه که در پاسخ سؤال [[فرشتگان]] به چرایی [[آفرینش]] [[آدم]] به آن‌ها می‌گوید: من می‌دانم آنچه را شما نمی‌دانید"<ref>سوره بقره، آیه:۳۰.</ref>. | *[[سجده]] [[فرشتگان]] به معنای عبادتِ [[آدم]] {{ع}} نبود، زیرا که تنها [[خداوند]] [[شایسته]] [[عبادت]] و [[پرستش]] است، بلکه [[خداوند]] بدین‌وسیله بر [[کرامت]] و [[عظمت]] [[انسان]] تأکید می‌ورزد. همان‌گونه که در پاسخ سؤال [[فرشتگان]] به چرایی [[آفرینش]] [[آدم]] به آن‌ها می‌گوید: من می‌دانم آنچه را شما نمی‌دانید"<ref>سوره بقره، آیه:۳۰.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص: 44- 45.</ref>. | ||
==[[دین حضرت آدم]]{{ع}}== | ==[[دین حضرت آدم]]{{ع}}== | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
*[[خداوند]] پس از [[آفرینش]] [[آدم]] {{ع}} [[حوا]] را نیز آفرید تا [[آدم]] همسری داشته باشد. آن دو در [[بهشت]] از نعمت‌ها فراوان برخوردار شدند. آن‌گاه [[خداوند سبحان]] [[آدم]] را در [[بهشت]] جای داد؛ سرایی که زندگی در آن خوش و آرام بود و جایگاهی همه ایمنی؛ و او را از [[ابلیس]] و دشمنی‌اش برحذر داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | *[[خداوند]] پس از [[آفرینش]] [[آدم]] {{ع}} [[حوا]] را نیز آفرید تا [[آدم]] همسری داشته باشد. آن دو در [[بهشت]] از نعمت‌ها فراوان برخوردار شدند. آن‌گاه [[خداوند سبحان]] [[آدم]] را در [[بهشت]] جای داد؛ سرایی که زندگی در آن خوش و آرام بود و جایگاهی همه ایمنی؛ و او را از [[ابلیس]] و دشمنی‌اش برحذر داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | ||
*آنچه مسلم است [[خداوند]] [[آدم]] و فرزندانش را آفرید تا در [[زمین]] زندگی کنند و پس از پایان [[عمر]] بدرود حیات گویند. بنابراین حضور [[آدم]] {{ع}} و همسرش در [[بهشت]] نیز موقّتی و برای [[آزمایش]] آن‌ها بود. خداوند استفاده از تمام نعمت‌های بهشتی را برای آن دو فراهم کرده بود، به‌جز میوه یک درخت. اما آن‌ها [[اسیر]] وسوسه‌های [[ابلیس]] شدند و از میوه آن درخت خوردند که در پی آن، زشتی‌هایشان [[آشکار]] شد و به [[زمین]] انتقال یافتند.[[امام]] {{ع}} در این‌باره می‌فرماید: "ولی [[دشمن]] ([[ابلیس]]) که [[آدم]] را در آن سرای خوش و امن هم‌نشین [[نیکان]] دید بر او رشک برد. [[آدم]] [[یقین]] خویش بداد و [[شک]] ستاند و [[اراده]] استوارش به سستی گرایید و شادمانی از [[دل]] او رخت بربست و [[وحشت]] جای آن بگرفت و آن گردن فرازی و [[غرور]] به پشیمانی و [[حسرت]] بدل شد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | *آنچه مسلم است [[خداوند]] [[آدم]] و فرزندانش را آفرید تا در [[زمین]] زندگی کنند و پس از پایان [[عمر]] بدرود حیات گویند. بنابراین حضور [[آدم]] {{ع}} و همسرش در [[بهشت]] نیز موقّتی و برای [[آزمایش]] آن‌ها بود. خداوند استفاده از تمام نعمت‌های بهشتی را برای آن دو فراهم کرده بود، به‌جز میوه یک درخت. اما آن‌ها [[اسیر]] وسوسه‌های [[ابلیس]] شدند و از میوه آن درخت خوردند که در پی آن، زشتی‌هایشان [[آشکار]] شد و به [[زمین]] انتقال یافتند.[[امام]] {{ع}} در این‌باره می‌فرماید: "ولی [[دشمن]] ([[ابلیس]]) که [[آدم]] را در آن سرای خوش و امن هم‌نشین [[نیکان]] دید بر او رشک برد. [[آدم]] [[یقین]] خویش بداد و [[شک]] ستاند و [[اراده]] استوارش به سستی گرایید و شادمانی از [[دل]] او رخت بربست و [[وحشت]] جای آن بگرفت و آن گردن فرازی و [[غرور]] به پشیمانی و [[حسرت]] بدل شد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | ||
*[[آدم]] {{ع}} چون امر [[خدا]] را [[اجابت]] نکرد، مورد [[خشم]] و [[غضب]] الهی قرار گرفت و به [[زمین]] هبوط کرد. اما آن‌گاه که از فروگذاری امر [[پروردگار]] پشیمان شد، [[خداوند]] راه [[توبه]] را به‌روی وی گشود و توبه‌اش را پذیرفت: "ولی [[خداوند]] در [[توبه]] به روی او بگشاد و کلمه [[رحمت]] خویش به او بیاموخت و وعده داد که بار دیگر او را به [[بهشت]] خود بازگرداند. لیکن نخست او را به این [[جهان]] بلا و محنت و جایگان زادن و پروردن فرو فرستاد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>. | *[[آدم]] {{ع}} چون امر [[خدا]] را [[اجابت]] نکرد، مورد [[خشم]] و [[غضب]] الهی قرار گرفت و به [[زمین]] هبوط کرد. اما آن‌گاه که از فروگذاری امر [[پروردگار]] پشیمان شد، [[خداوند]] راه [[توبه]] را به‌روی وی گشود و توبه‌اش را پذیرفت: "ولی [[خداوند]] در [[توبه]] به روی او بگشاد و کلمه [[رحمت]] خویش به او بیاموخت و وعده داد که بار دیگر او را به [[بهشت]] خود بازگرداند. لیکن نخست او را به این [[جهان]] بلا و محنت و جایگان زادن و پروردن فرو فرستاد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص: 44- 45.</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||