|
|
| خط ۲۵: |
خط ۲۵: |
| *بر اساس برخی احادیث و گزارش‌ها قابیل و پیروانش با رویگردانی از دین حضرت آدم{{ع}} به شرک و انواع گناهان آلوده شدند. آنها با ساختن آتشکده به آتش پرستی روی آوردند. خاستگاه این انحراف ماجرای قبولی هدیه هابیل و رد شدن هدیه قابیل معرفی شده است. هدیه هابیل به نشانه پذیرفته شدن، در آتش سوخت و شیطان خطاب به قابیل سبب پذیرش هدیه هابیل را آتش پرستی او معرفی کرد و از قابيل خواست تا به عبادت آتش بپردازد. گفته‌اند که آتش پرستی تا زمان [[حضرت نوح]]{{ع}} در میان پیروان قابیل ماند<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۰۹؛ مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۰.</ref><ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ]]؛ ج۱۳، ص: ۲۱۰- ۲۱۳.</ref>. | | *بر اساس برخی احادیث و گزارش‌ها قابیل و پیروانش با رویگردانی از دین حضرت آدم{{ع}} به شرک و انواع گناهان آلوده شدند. آنها با ساختن آتشکده به آتش پرستی روی آوردند. خاستگاه این انحراف ماجرای قبولی هدیه هابیل و رد شدن هدیه قابیل معرفی شده است. هدیه هابیل به نشانه پذیرفته شدن، در آتش سوخت و شیطان خطاب به قابیل سبب پذیرش هدیه هابیل را آتش پرستی او معرفی کرد و از قابيل خواست تا به عبادت آتش بپردازد. گفته‌اند که آتش پرستی تا زمان [[حضرت نوح]]{{ع}} در میان پیروان قابیل ماند<ref>تفسیر عیاشی، ج۱، ص۳۰۹؛ مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۰.</ref><ref>[[علی اسدی|اسدی، علی]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱۳ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ]]؛ ج۱۳، ص: ۲۱۰- ۲۱۳.</ref>. |
|
| |
|
| ==[[سرگذشت آدم]] {{ع}}== | | ==[[سرگذشت آدم]]{{ع}}== |
| *[[خداوند]] پس از [[آفرینش]] [[آدم]] {{ع}} [[حوا]] را نیز آفرید تا [[آدم]] همسری داشته باشد. آن دو در [[بهشت]] از نعمت‌ها فراوان برخوردار شدند. آن‌گاه [[خداوند سبحان]] [[آدم]] را در [[بهشت]] جای داد؛ سرایی که زندگی در آن خوش و آرام بود و جایگاهی همه ایمنی؛ و او را از [[ابلیس]] و دشمنی‌اش برحذر داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>.
| |
| *آنچه مسلم است [[خداوند]] [[آدم]] و فرزندانش را آفرید تا در [[زمین]] زندگی کنند و پس از پایان [[عمر]] بدرود حیات گویند. بنابراین حضور [[آدم]] {{ع}} و همسرش در [[بهشت]] نیز موقّتی و برای [[آزمایش]] آنها بود. خداوند استفاده از تمام نعمت‌های بهشتی را برای آن دو فراهم کرده بود، به‌جز میوه یک درخت. اما آنها [[اسیر]] وسوسه‌های [[ابلیس]] شدند و از میوه آن درخت خوردند که در پی آن، زشتی‌هایشان [[آشکار]] شد و به [[زمین]] انتقال یافتند.[[امام]] {{ع}} در این‌باره می‌فرماید: "ولی [[دشمن]] ([[ابلیس]]) که [[آدم]] را در آن سرای خوش و امن هم‌نشین [[نیکان]] دید بر او رشک برد. [[آدم]] [[یقین]] خویش بداد و [[شک]] ستاند و [[اراده]] استوارش به سستی گرایید و شادمانی از [[دل]] او رخت بربست و [[وحشت]] جای آن بگرفت و آن گردن فرازی و [[غرور]] به پشیمانی و [[حسرت]] بدل شد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref>.
| |
| *[[آدم]] {{ع}} چون امر [[خدا]] را [[اجابت]] نکرد، مورد [[خشم]] و [[غضب]] الهی قرار گرفت و به [[زمین]] هبوط کرد. اما آن‌گاه که از فروگذاری امر [[پروردگار]] پشیمان شد، [[خداوند]] راه [[توبه]] را به‌روی وی گشود و توبه‌اش را پذیرفت: "ولی [[خداوند]] در [[توبه]] به روی او بگشاد و کلمه [[رحمت]] خویش به او بیاموخت و وعده داد که بار دیگر او را به [[بهشت]] خود بازگرداند. لیکن نخست او را به این [[جهان]] بلا و محنت و جایگان زادن و پروردن فرو فرستاد"<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص: 44- 45.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==منابع== | | ==منابع== |
