امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع فرعی        = امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟

| مدخل بالاتر      = [[مهدویت]] / [[غیبت امام مهدی]] / [[عصر غیبت کبری]]  

| مدخل اصلی    = [[آثار انتظار]]

| مدخل وابسته    = ؟

| پاسخ‌دهنده        =[[مجتبی تونه‌ای]]

| پاسخ‌دهندگان      =  

'''امام مهدی چگونه با اهل کتاب برخورد می‌کنند؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

== پاسخ نخست==

::::::«از روایات فهمیده می‌شود که ستیز و رویارویی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با اهل کتاب، همیشه یکسان نبوده، بلکه در مواردی با دریافت جزیه، به آنان اجازه می‌دهد به دین خودشان برجای بمانند و با گروهی به بحث و مناظره می‌پردازد و آنان را با این روش، به اسلام دعوت می‌کند و ممکن است بگوییم در آغاز قیام، با آنان به بحث می‌پردازد، و با کسانی که حق را پنهان سازند، می‌جنگد<ref>[[نجم الدین طبسی|طبسی، نجم الدین]]، [[چشم‌اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم‌اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۱۴۳.</ref>. [[شهر بن حوشب]] می‌گوید: [[حجاج]] به من گفت: در قرآن آیه‌ای است که مرا خسته کرده است (و معنای آن را نمی‌فهمم). گفتم: کدام آیه‌؟ گفت: آن‌جا که خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِن مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ إِلاَّ لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ}}<ref>سوره نساء، ۱۵۹.</ref>؛ هیچ‌یک از اهل کتاب نیست مگر آن‌که قبل از مرگش ایمان می‌آورد. و مکرّر اتفاق افتاده است که فردی نصرانی یا یهودی را پیش من می‌آورند و گردنش را می‌زنم و آن‌گاه به لب‌هایش خیره می‌شوم، ولی حرکتی نمی‌کند تا این‌که نفس او قطع می‌شود. شهر بن حوشب می‌گوید: به او گفتم: معنای آیه، این نیست که تو پنداشتی؛ بلکه مراد این است که وقتی پیش از قیامت، [[عیسی بن مریم]] از آسمان فرود آید و به [[حضرت قائم]] {{ع}} اقتدا کند، در آن هنگام هیچ یهودی و نصرانی نمی‌ماند، مگر آن‌که پیش از مرگ به او ایمان می‌آورد. حجاج پرسید: این تفسیر را از کجا فراگرفته‌ای و چه کسی آن را به تو آموخته است‌؟ گفتم: این تفسیر را [[امام باقر]] {{ع}} فرمود. [[حجاج]] گفت: از چشمه‌ای زلال به دست آورده‌ای<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۳۴۹؛ تفسیر قمی، ص ۱۴۶؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۳۲.</ref>.

::::::[[عبدالله بن بکیر]] از [[امام کاظم]] {{ع}} درباره تفسیر آیه {{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}}<ref>سوره آل عمران، ۸۴.</ref> سؤال کرد. امام فرمود: "این آیه درباره قائم {{ع}} فرود آمده است. هنگامی که علیه یهود، نصارا، صائبیان، مادی‌گرایان و برگشتگان از اسلام و کافران در شرق و غرب کره زمین قیام می‌کند و اسلام را به آنان پیشنهاد می‌نماید. هرکس پذیرفت، دستور می‌دهد که نماز بخواند و زکات بدهد و برطبق آن‌چه فرد مسلمان، مأمور به انجام آن است، رفتار نماید و هرکس مسلمان نشود گردنش را می‌زند تا آن‌که در شرق و غرب جهان، یک کافر بر جای نمی‌ماند." عبدالله پرسید: قربانت گردم، در روی زمین مردم بسیاری هستند؛ چگونه حضرت می‌تواند همه آنان را مسلمان کند یا گردن بزند؟ امام کاظم {{ع}} فرمود: "وقتی خداوند چیزی را اراده کند، چیز اندک را بسیار و بسیار را اندک می‌گرداند"<ref>نور الثقلین، ج ۱، ص ۳۶۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۰؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۴۹.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۵.</ref>.