پرش به محتوا

آموزش و پرورش: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۷ ژوئیهٔ ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - '|دانشنامه نهج البلاغه]]؛' به '|دانشنامه نهج البلاغه]]،'
جز (جایگزینی متن - '، ص:' به '، ص')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - '|دانشنامه نهج البلاغه]]؛' به '|دانشنامه نهج البلاغه]]،')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
خط ۳۷: خط ۳۷:
#'''روحیه تجربه‌پذیری:''' [[امام]] {{ع}} سفارش می‌کند که [[دانش]] آموز تجربه اندوزد و از تجربه دیگران بهره جوید. ایشان یکی از ویژگی‌های مربی را تجربه‌های او در زندگی می‌داند و خود را این گونه معرفی می‌کند که آن‌چنان در احوال پیشینیان [[تفکّر]] و تأمّل داشته که گویا یکی از آن‌ها بوده و در میانشان زندگی کرده است. هم‌چنین در فرازی دیگر به تجربه خویش در زندگی اشاره کرده که محصول آن‌را در [[اختیار]] [[دانش]] آموز می‌گذارد و به او هشدار می‌دهد که آزموده را آزمودن خطاست: در آینه [[تاریخ]] بنگر و سرگذشت پیشینیان را ورق بزن... و در شهرهاشان عبرت آموز گام بردار و در آثار برجای‌مانده از ایشان نیک نظر کن...<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. تجربه، عاملی است که به کمک [[عقل]] می‌آید و نیروی [[عقل]] را قوت می‌بخشد. این امر در تصمیم‌گیری‌ها همواره یاریگر دانش‌آموز است.[[امام]] {{ع}} در فرازی دیگر از [[نامه]]، استفاده بجا از تجربه را از ویژگی‌های خردمندان دانسته و بر پندپذیری از [[تجارت]] خود و دیگران تأکید دارد. [[امام]] {{ع}} سفارش می‌کند، تا هنگامی که از صحت و سقم مسائل پیرامون [[عقاید]] گوناگون [[آگاه]] نشده‌اند، طریقی را برنگزینند که ممکن است خود را به [[بیراهه]] بیندازند. راهی که در آن [[بیم]] [[گمراهی]] است مپوی، چرا که باز ایستادن به گاه سرگشتگی و [[گمراهی]]، بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. در [[فرهنگ]] [[نهج البلاغه]] [[اقدام]] بر انجام [[تکلیف]] و آنچه برای [[آدمی]] شناخته شده، اصل است. نیازی نیست که [[آدمی]] در راه‌های ناشناخته گام بردارد و خویشتن را به زحمت [[کشف]] ناشناخته‌ها بیندازد. بدیهی است که تجربه پیشینیان یا خیر است یا شر؛ در این‌صورت راه تشخیص بر [[دانش]] آموز هموار است، چون نتیجه عمل آن‌ها نیز پیش روی اوست.
#'''روحیه تجربه‌پذیری:''' [[امام]] {{ع}} سفارش می‌کند که [[دانش]] آموز تجربه اندوزد و از تجربه دیگران بهره جوید. ایشان یکی از ویژگی‌های مربی را تجربه‌های او در زندگی می‌داند و خود را این گونه معرفی می‌کند که آن‌چنان در احوال پیشینیان [[تفکّر]] و تأمّل داشته که گویا یکی از آن‌ها بوده و در میانشان زندگی کرده است. هم‌چنین در فرازی دیگر به تجربه خویش در زندگی اشاره کرده که محصول آن‌را در [[اختیار]] [[دانش]] آموز می‌گذارد و به او هشدار می‌دهد که آزموده را آزمودن خطاست: در آینه [[تاریخ]] بنگر و سرگذشت پیشینیان را ورق بزن... و در شهرهاشان عبرت آموز گام بردار و در آثار برجای‌مانده از ایشان نیک نظر کن...<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. تجربه، عاملی است که به کمک [[عقل]] می‌آید و نیروی [[عقل]] را قوت می‌بخشد. این امر در تصمیم‌گیری‌ها همواره یاریگر دانش‌آموز است.[[امام]] {{ع}} در فرازی دیگر از [[نامه]]، استفاده بجا از تجربه را از ویژگی‌های خردمندان دانسته و بر پندپذیری از [[تجارت]] خود و دیگران تأکید دارد. [[امام]] {{ع}} سفارش می‌کند، تا هنگامی که از صحت و سقم مسائل پیرامون [[عقاید]] گوناگون [[آگاه]] نشده‌اند، طریقی را برنگزینند که ممکن است خود را به [[بیراهه]] بیندازند. راهی که در آن [[بیم]] [[گمراهی]] است مپوی، چرا که باز ایستادن به گاه سرگشتگی و [[گمراهی]]، بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. در [[فرهنگ]] [[نهج البلاغه]] [[اقدام]] بر انجام [[تکلیف]] و آنچه برای [[آدمی]] شناخته شده، اصل است. نیازی نیست که [[آدمی]] در راه‌های ناشناخته گام بردارد و خویشتن را به زحمت [[کشف]] ناشناخته‌ها بیندازد. بدیهی است که تجربه پیشینیان یا خیر است یا شر؛ در این‌صورت راه تشخیص بر [[دانش]] آموز هموار است، چون نتیجه عمل آن‌ها نیز پیش روی اوست.
#'''[[صبر]]:''' [[امام علی]] {{ع}} [[فرزندان]] خویش را به یک [[انتخاب]] بزرگ فرامی‌خواند و آن، [[فضیلت]] [[صبر]] در برابر سختی‌هایی است که در راه رسیدن به [[سعادت]] [[تحمل]] می‌کنند و بر اثر آن کارآزموده و قوی می‌شوند. در سایه این امر، صفات نیکوی [[اخلاقی]] در وجود [[انسان]] نهادینه و او به [[فضایل]] [[اخلاقی]] آراسته می‌شود. [[جان]] خویش را به آتشدان [[شکیبایی]] در سختی‌ها بپرور، و آن‌را در کشاکش [[پایداری]] کارآزموده کن. چه زیباست [[فرشته]] [[صبر]]، آن‌هم در راه [[حق]]!<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. یکی از مصادیق [[صبر]]، [[صبر]] در راه [[حق]] است. از این‌رو [[امام]] {{ع}} به دانش‌آموز سفارش می‌کند که در راه [[حق]] [[صبر]] داشته باشد. از مشکلات و دشواری‌ها در راه [[حق]] مهراس و در هر جا از آن استقبال کن و در [[دین]] ژرف‌نگر و خبره باش<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>.
#'''[[صبر]]:''' [[امام علی]] {{ع}} [[فرزندان]] خویش را به یک [[انتخاب]] بزرگ فرامی‌خواند و آن، [[فضیلت]] [[صبر]] در برابر سختی‌هایی است که در راه رسیدن به [[سعادت]] [[تحمل]] می‌کنند و بر اثر آن کارآزموده و قوی می‌شوند. در سایه این امر، صفات نیکوی [[اخلاقی]] در وجود [[انسان]] نهادینه و او به [[فضایل]] [[اخلاقی]] آراسته می‌شود. [[جان]] خویش را به آتشدان [[شکیبایی]] در سختی‌ها بپرور، و آن‌را در کشاکش [[پایداری]] کارآزموده کن. چه زیباست [[فرشته]] [[صبر]]، آن‌هم در راه [[حق]]!<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>. یکی از مصادیق [[صبر]]، [[صبر]] در راه [[حق]] است. از این‌رو [[امام]] {{ع}} به دانش‌آموز سفارش می‌کند که در راه [[حق]] [[صبر]] داشته باشد. از مشکلات و دشواری‌ها در راه [[حق]] مهراس و در هر جا از آن استقبال کن و در [[دین]] ژرف‌نگر و خبره باش<ref>نهج البلاغه، نامه ۳۱</ref>.
*از آنچه مختصر بیان شد، [[نظام]] [[تعلیم و تربیت]] براساس بهره‌وری کلیه استعدادهای [[انسان]] (ادارک، میل، [[اراده]] و عمل) پدیدار می‌شود که در مجموع [[انسان]] را در رسیدن به زندگی [[پاک]] و همراه با [[آرامش]] [[هدایت]] می‌کند و در نتیجه آن، به [[هدف]] نهایی، یعنی همان زندگی [[پاکیزه]] و [[مقام قرب الهی]] می‌توان دست یافت<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص 62- 70.</ref>.
*از آنچه مختصر بیان شد، [[نظام]] [[تعلیم و تربیت]] براساس بهره‌وری کلیه استعدادهای [[انسان]] (ادارک، میل، [[اراده]] و عمل) پدیدار می‌شود که در مجموع [[انسان]] را در رسیدن به زندگی [[پاک]] و همراه با [[آرامش]] [[هدایت]] می‌کند و در نتیجه آن، به [[هدف]] نهایی، یعنی همان زندگی [[پاکیزه]] و [[مقام قرب الهی]] می‌توان دست یافت<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 62- 70.</ref>.


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==
۲۱۸٬۱۵۹

ویرایش