توسل در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[فرهنگ]] [[تشیع]] بر حضور [[معصومین]] {{عم}} پس از [[مرگ]]، همانند حضور آنان در زمان حیات یاد شده است. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} هنگام به خاک‌سپاری [[پیامبر اکرم]] {{صل}} با ایشان لب به سخن می‌گشاید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۸۴</ref>. در فرازی دیگر [[امام]] {{ع}} در روزهای واپسین حیات خود، [[پیامبر]] {{صل}} را در [[خواب]] می‌بیند و از [[امّت]] [[پیامبر]] {{صل}} شکایت می‌کند [[پیامبر]] {{صل}} نیز به او وعده [[دیدار]] می‌دهد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۶۹</ref>. هم‌چنین هنگام به‌ خاک‌سپاری، [[حضرت]] صدیقه {{س}} نیز با [[رسول خدا]] سخن می‌گوید و از او درخواست می‌کند تا از [[فاطمه]] {{س}} در مورد آنچه بر او گذشته است سؤال کند: [[سلام]] بر تو ای [[رسول خدا]]، از من و دختر نازنینت که در کنارت فرود آید، و چه زود به جوارت پیوست. ای [[رسول خدا]]، شکیبایی‌ام در فراق دُردانه‌ات از دست شده و طاقتم طاق گشته. تجربه تحمّل فراق جانکاه و [[مصیبت]] سنگین تو مرا [[شکیبایی]] بخشیده است، که من با دست خود تو را در آرامگاهت به [[خاک]] سپردم و [[جان]] پاکت در حالی که سر بر سینه‌ام داشتی، به [[ملکوت]] پرواز کرد {{متن قرآن|الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}}<ref> سوره بقره، آیه ۱۵۶</ref>. دیگر [[امانت]] بازگردید و گروگان وارهید، امّا [[اندوه]] من جاودانه و شبم [[بیداری]] تا سپیده، تا آن روز که [[خداوند]] آرام‌جای تو را برای من [[برگزیده]]. آری، به‌زودی دختر گرامی‌ات تو را از دست به یکی کردن امّتان تو بر شکستن [[حریم]] او و ستم‌کاری ناجوانمردانه بر او خبر دهد. اینک از او با اصرار بپرس و از اوضاع و احوال جویا شو؛ و این در شرایطی است که هنوز از زمان تو دیری نپاییده و یادت کهنه نشده است. [[سلام]] بر شمایان، [[سلام]] خداحافظی، ولی نه از روی ناراحتی و خستگی، که اگر بازگردم نه به خاطر ملامت و دل‌کندگی است و اگر بمانم نه برای بدگمانی به [[وعده‌های الهی]] به شکیبایان<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۹۳</ref>. افزون بر این در روایاتی به [[نقل]] از [[صحابه]] و به [[روایت]] [[اهل سنت]]، با طلب [[شفاعت]] برخی از [[صحابه]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[اجابت]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} مواجه می‌شویم. از جمله از انس بن مالک [[روایت]] است که به این امر مبادرت کرد. از آنچه گفته شد، این مطلب اثبات می‌شود که [[توسل]] به اولیای خاص [[خداوند]] و درخواست [[استمداد]] از آن‌ها موضوعی اثبات شده و مطابق با [[آیات الهی]] و [[روایات]] و در راستای [[اراده]] و [[مشیت]] الهی است و منافاتی با [[توحید افعالی]] ندارد»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]؛ ج۱، ص 220- 225.</ref>.