مصحف علی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام علی|علی]]{{ع}} برجسته‌ترین کاتب [[وحی]] و نخستین گردآورنده و حافظ آیات [[قرآن]] در زمان [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} بود. آن حضرت پس از رحلت [[پیامبر]]، سوگند یاد کرد که جامه از تن برنگیرد و ردای خویش بر زمین ننهد مگر پس از جمع [[قرآن]]، و در خانه نشست و به تدوین [[قرآن]] پرداخت<ref>بحارالأنوار، ج ۸۹ ص ۵۲.</ref> نسخه‌ای که [[امام علی|علی]]{{ع}} از [[قرآن]] فراهم آورد و به "مصحف علی" معروف گشت، بی‌آنکه در محتوا و متن [[قرآن]]، تفاوتی با [[قرآن]] موجود داشته باشد، مشتمل بر بیان شأن نزول‌ها، تأویل‌ها، ناسخ و منسوخ و محکم و متشابه و تفسیر آیات بود که در حاشیه نوشته شده بود و با قرائت [[پیامبر]] منطبق بود. پس از آنکه حضرت، مصحف نگاشتۀ خویش را به مسجد آورد و عرضه کرد، با آن برخورد سیاسی کردند و عمر برخاست و گفت: اگر نزد تو [[قرآن]] است، همانند آن نزد ما هم هست و ما به قرآن شما نیازی نداریم. حضرت پس از این اتمام [[حجت]] آن را به خانه برد<ref>بحارالأنوار، ج ۸۹ ص ۵۲</ref> علّت نپذیرفتن [[قرآن]] آن حضرت را آن می‌دانند که مشتمل بر برخی تفسیرها و تبیین‌ها بود که با منافع خلفا و منافقان ناسازگار بود. مصحف [[امام علی|علی]]{{ع}} را از آن پس کسی ندید و در خاندان [[پیامبر]] محفوظ بود و از امامی به [[امام]] دیگر می‌رسید و اکنون نزد دوازدهمین [[امام]] است <ref>تاریخ جمع قرآن کریم، محمدرضا جلالی نایینی، ص ۱۶۸ به نقل از فهرست ابن ندیم</ref> و چون ظهور کند، آن [[قرآن]] را برای مردم ظاهر می‌سازد و مردم را در اطراف آن گرد می‌آورد و [[سنت]] الهی را براساس آن جاری می‌کند <ref>بحارالأنوار، ج ۸۹ ص ۴۳. در این زمینه ر.ک: «مشکوة»، آستان قدس رضوی، شماره ۶۸ و ۶۹ (ویژه نامه امام علی) مقاله مبسوط «مصحف امام علی از منظر قرآن پژوهان» ص ۱۱، «دانشنامه امام علی»، ج ۱۲ مقاله «مصحف امام علی»، نشریه «گلستان قرآن» شماره ۱ مقاله «علی بن ابی‌طالب و قرآن».</ref> از جهت دیگر، [[امام علی]]{{ع}} که خودش یک مصحف مبین و کلام اللّه ناطق است، برترین مفسّر [[قرآن کریم]] بود و آنچه [[ابن عباس]] در تفسیر دارد، آموخته‌هایی از آن حضرت است. از [[امام علی|امیر المؤمنین]]، احادیث تفسیری بسیاری برجای مانده است که نشانگر علم بی‌پایان اوست. آیات متعددی هم مستقیم یا غیرمستقیم دربارۀ آن [[امام]] [[معصوم]] و فضایل اوست<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۵۴۴.</ref>