بدعت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

*بدعت به مفهوم آنچه باعث خرابی [[دین]] می‌شود و مسیر [[هدایت]] و کمال را به [[انحراف]] می‌کشاند، پدیده‌ای شوم در [[تاریخ اسلام]] پدید آورد. بدعت در لغت به معنای انجام یک امر بی‌سابقه ولی در اصطلاح میان [[فقها]] و علمای [[اسلام]] به معنای کاستن یا افزودن چیزی بر [[دین]] بدون هیچ [[دلیل]] معتبر است. بنابراین بدعت بدین معناست که حلالی را [[حرام]] یا حرامی را [[حلال]] کنند و چیزی از [[آیین]] [[خدا]] بکاهند یا چیزی بر آن بیفزایند، بی‌آن‌که [[دلیل]] معتبری بر آن [[قائم]] باشد یا [[آیین]] جدیدی ابداع کنند و به عنوان یک [[دین]]، [[مردم]] را به سوی آن فراخوانند. این امر از جمله [[گناهان کبیره]] است، زیرا از جمله [[واجبات]] قطعی که [[خداوند]] بر آن [[خشم]] می‌گیرد، بدعتی است که بر اساس آن، شخص برای رفع [[حاجت]]، بدعتی در [[دین خدا]] وارد کند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۳</ref>. از این‌رو [[امام]] می‌فرماید: بدعت بدترین کارهاست؛ آنچه تازه پیدا شده و آینده آن روشن نیست. هیچ بدعتی در [[دین]] ایجاد نمی‌شود، مگر آن‌که سنتی ترک شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۵</ref>.

#'''ظاهر [[فریب]] و هلاک کننده:''' بدعت در [[باطل]] غوطه‌ور است، اما ظاهری حق‌نما دارد. به رنگ [[حق]] درمی‌آید، اما هلاک‌کننده است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۹</ref>. نوک پیکان آن‌ باورهای [[مسلمانان]] را نشانه می‌گیرد تا خواسته‌های نفسانی [[بندگان]] هوسباز را برآورده سازد. [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} در پاسخ به این سؤال که "به چه وسیله‌ای [[خدا]] را به [[یگانگی]] بپرستم" فرمود: [[بدعت‌گذار]] مباش، کسی که به [[رأی]] خود توجه کند هلاک شود و هر که [[خانواده]] پیامبرش را رها کند [[گمراه]] و کسی که [[قرآن]] و گفتار پیامبرش را رها کند [[کافر]] شود.

#'''[[گمراه کننده]]:''' [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: هر بدعتی [[گمراهی]] است و هر گمراه‌کننده‌ای در [[آتش]] است.[[بدعت‌گذار]]، از یک‌سو نمی‌تواند به‌صراحت با [[اعتقادات]] و مسلمات دینی و [[عقلی]] به [[مخالفت]] برخیزد و از دیگرسوی، خواهش‌های نفسانی او را به سمت [[باطل]] و مسیر ناحق می‌کشاند. در این‌صورت به آمیختن [[حق]] و [[باطل]] رومی‌آورد، تا از [[حق]] برای پیشبرد خواسته‌های نفسانی خویش بهره گیرد، نه [[حق]] [[خالص]] است و نه [[باطل]] عریان تا [[مردم]] بتوانند این دو را از هم بازشناسند. در دوران ۲۵ ساله [[حکومت]] [[سه خلیفه]] بعد از [[پیامبر]] {{صل}} [[بدعت‌ها]] و دگرگونی‌های زیادی پدید آمد که در اثر آن، [[تربیت اجتماعی]] [[مردم]] و بازگرداندن [[امت]] به ارزش‌های اصیل اسلامی یکی از مشکلات [[امام علی]] {{ع}} بود.

#'''ماهیت ذاتی بدعت:''' بدعت به‌دلیل مطابق نبودن با [[حق]]، نیازمند توجیهاتی است که بتواند آن‌را مقبول جلوه دهد. رنگ و لعاب به ظاهر دینی و عقلانی دادن به آن و توجیهات نادرست، لازمه جدایی‌ناپذیر آن است، تا آن‌جا که [[تابعین]] بدعت نیز به‌ جای پذیرش [[حق]] و ردّ اشتباهات گذشتگان به همان [[دلیل]] به توجیهات گذشتگان می‌افزایند و به جای عرضه موضوعات بر معیارهای حقیقی و تشخیص امر درست و نادرست، [[حق]] را با آن محک می‌زنند و منطبق می‌کنند و میل و خواسته خود را معیار قرار می‌دهند<ref>{{متن قرآن|أَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ أَفَأَنتَ تَكُونُ عَلَيْهِ وَكِيلا }}؛ سوره فرقان، آیه ۴۳.</ref>.

#'''بدعت، منشأ فتنه‌ها''' و سرآغاز پدید آمدن آن و هم‌چنین [[هواپرستی]] و بدعت‌گذاری در [[احکام]] آسمانی است. این‌گونه بدعت، نوآوری‌هایی است که [[قرآن]] با آن مخالف است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵۰</ref>. مخلوط شدن [[حق]] و [[باطل]]، زمینه تسلط و [[ولایت]] [[شیطان]] و شیطان‌صفتان را بر دیگران فراهم می‌سازد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۵۰</ref> و جامعه‌ای که به چنین بلایی مبتلا شود باید [[منتظر]] به ثمر رسیدن فتنه‌ها باشد که ثمره آن جز [[اختلاف]] و [[آشوب]] نیست. [[امام علی]] {{ع}} هیچ عاملی را، مانند بدعت، عامل تخریب [[دین]] نمی‌داند.

*بدترین [[مردم]] نزد [[خدا]]، [[رهبر]] [[ستمگری]] است که خود [[گمراه]] و مایه [[گمراهی]] دیگران است؛ کسی که [[سنت]] پذیرفته را بمیراند و بدعت ترک‌شده را زنده گرداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. نیز در [[خطبه]] دیگری از [[بدعت‌گذار]] با تعبیر دشمن‌ترین آفریده [[خدا]] یاد می‌کند، که راه راست را گم کرده و [[دل]] او شیفته بدعت است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷</ref>. [[امام]] {{ع}} [[بدعت‌گذار]] را مانند دزدی می‌داند که به‌جای طلب [[سنت]] از کانون [[معرفت]]، از راهی دیگر در صدد کسب [[علم]] و [[معرفت]] برمی‌آید و چیزی را که از آنِ خود نیست، به خود نسبت می‌دهد و خویشتن را [[خالق]] و مالک [[سنت]] معرفی می‌کند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۶</ref>.

#'''تقویت [[ایمان]] و تقیّد به [[تکالیف]]:''' [[مؤمن]] کسی است که [[حلال]] [[خدا]] را [[حلال]] و [[حرام]] [[خدا]] را [[حرام]] بشمارد. آنچه [[مردم]] با [[بدعت‌ها]] تغییر دادند، باعث نمی‌شود که در [[حلال]] و [[حرام]] الهی تغییری به وجود آید<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۷۶</ref>

*[[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: پس از من هرگاه اهل ریب و بدعت را دیدید از آن‌ها بیزاری جویید و درباره آن‌ها بد گویید و طعن زنید و آن‌ها را وامانده کنید تا نتوانند جواب دهند و به فسادانگیزی در [[اسلام]] طمع نکنند و [[مردم]] از آن‌ها برحذر باشند و بدعت‌های آن‌ها را نیاموزند تا [[خداوند]] برای شما در برابر این کار حسنات نویسد و درجات [[آخرت]] را برای شما بالا برد. نیز در سفارشی به [[امام علی]] {{ع}} او را به [[جنگ]] با [[بدعت‌گذار]] فرامی‌خواند. [[امام علی]] {{ع}} نیز فرمود: هیچ بدعتی در [[دین]] ایجاد نمی‌شود مگر آن‌که سنتی ترک شود. پس از [[بدعت‌ها]] بپرهیزید و پیوسته در راه راست و جاده [[آشکار]] [[حق]] باشید. نیکوترین کارها سنتی است که سالیانی بر آن گذشته و درستی آن ثابت شده باشد و بدترین کارها آن چیزی است که تازه پیدا شده و آینده آن روشن نیست<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 162- 165.</ref>.