نایب خاص امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

نایب خاص امام مهدی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۵۴

۱۳٬۶۵۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۰ اوت ۲۰۱۹

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Saqi

مدیران

۱۹٬۴۱۸

ویرایش

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 *در [[غیبت صغرا]] چهار سفیر یا [[نایب خاص]]، درخواست‏های [[مردم]] را به [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ و نیز نامه‌‏ها و [[توقیعات]] آن حضرت را به [[مردم]] می‏‌رساندند و خود به [[زیارت]] ایشان نایل می‌‏شدند. در آغاز [[نیابت خاص]]، [[جایگاه]] [[سفارت]] برای [[مردم]] روشن نبود. فقط عده اندکی از [[خواص]] و [[وکیلان]]، با [[نایب]] آن حضرت در ارتباط بوده، مسایل مورد نیاز خود را با او در میان می‏‌گذاشتند؛ امّا پس از گذشت زمان، با تلاش‌‏های خالصانه [[وکیلان]]، [[نیابت خاص]]، حضرت نزد [[شیعیان]]، [[جایگاه]] خود را یافت.
 *بنابراین ارتباط [[شیعیان]] با نوّاب خاص در دوره‌‏های نخست، به طور عمده به واسطه [[وکیلان]] بود. به این صورت که [[مردم]]، خواسته‌‏های خود را با [[وکیلان]] در میان می‌‏گذاشتند یا وجوهات شرعی خود را به آنان می‌‏پرداختند. [[وکیلان]] نیز آن‏ها را به سفیر و [[نایب]] [[امام]]{{ع}} منتقل می‌‏کردند و با واسطه سفیر، از [[ناحیه مقدسه]] پاسخ پرسش‏های خود را می‌‏گرفتند. با روشن شدن [[جایگاه]] نوّاب خاص، برخی [[شیعیان]] به صورت پنهانی توانستند به طور مستقیم با آنان تماس برقرار کنند. این کار، به طور عمده از زمان دومین [[نایب]] آغاز شد و ادامه یافت.
-==وظایف [[نایبان]] خاص‏==
-*برخی فعالیت‏‌های [[نایبان خاص]] بدین قرار بود:
+==نواب اربعه در درسنامه==
-#'''برطرف کردن [[تردید]] [[شیعیان]] درباره [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏‏:''' ولادت آخرین [[ذخیره الهی]] به صورت پنهانی صورت گرفت و جز اندکی از [[شیعیان]]، آن حضرت را در دوران پدر بزرگوارش ندیده بودند و تردیدهایی میان [[شیعیان]] پدید آمده بود؛ از این‌‏رو، یکی از مسؤولیت‏‌های‏ مهم و حساس [[نواب خاص]]، از میان بردن تردیدهای موجود درباره [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ بود. این تلاش‏ها، بیشتر در دوران [[نایبان]] اوّل و دوم انجام شد؛ ولی در مواقع مورد نیاز در دوره دیگر [[نواب]] نیز بدان توجه می‌‏شد. از آن‏جا که این مسأله، بسیار مهم و حساس بود، افزون بر ارائه کراماتی از طرف [[نایبان خاص]]، خود حضرت در موارد لازم، با صدور توقیعاتی این امر را بر ایشان آسان می‏کرد. میان توقیعاتی که هم‏‌اکنون از آن حضرت در دست است، تعدادی درباره همین مسأله است.
+*در مدت [[غیبت صغرا]]- طبق دیدگاه مشهور- چهار سفیر یا [[نایب خاص]]، درخواست‌های [[مردم]] را به [[حضرت مهدی]]{{ع}} و نیز [[نامه‌ها]] و [[توقیعات]] آن [[حضرت]] را به [[مردم]] می‌رساندند و خود به [[زیارت]] ایشان نایل می‌شدند. این سفیران یا [[نواب چهارگانه]]، به ترتیب عبارتند از:
-#'''[[پنهان]] نگه‏داشتن مکان [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏‏:''' از [[احادیث]] [[نقل]] شده توسط نوّاب خاص و [[توقیعات]] صادر شده از طرف [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} به دست آنان<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۲۲</ref>، دانسته می‌‏شود نوّاب وظیفه‏‌ای دو جانبه داشته‏‌اند: از سویی [[محل زندگی]] [[امام]] را نه فقط از [[دشمنان]]، بلکه از [[شیعیان]] [[پنهان]] نگه می‌‏داشتند و از سوی دیگر، به وکلای خود [[آموزش]] می‌‏دادند مبادا اسمی از آن حضرت به میان آورند؛ از این‌‏رو توانستند [[شیعیان]] را از خطر عباسیان مصون دارند.
+۱. [[عثمان بن سعید عمری‌]]: نخستین [[نایب خاص]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[ابو عمرو عثمان بن سعید عمری]] بود. [[شیخ طوسی]]، درباره سفیران [[حضرت]] و اولین ایشان چنین نوشته است: سفیرانی که از جانب [[ائمه اطهار]]{{عم}} به [[نیکی]] یاد شده‌اند؛ نخستین آنان مرد [[بزرگواری]] است که [[حضرت]] [[امام هادی]]{{ع}} و [[امام عسکری]]{{ع}} او را توثیق فرموده‌اند و او، [[شیخ]] [[موثق]] ابو [[عمر]] [[عثمان بن سعید عمری]] است<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۳.</ref>. نام وی "[[عثمان بن سعید]]"، کنیه‌اش "ابو عمرو" و لقبش "العمری"، "[[سمان]]"<ref>علت ملقب شدن او به«سمان» این بود که به تجارت روغن می‌پرداخت، تا در پس این کار، به مسؤولیت اصلی خود بپردازد و از شر حکومت در امان باشد.</ref>، "[[اسدی]]"<ref>به دلیل آن که از قبیله بنی اسد بود.</ref> و "[[عسکری]]"<ref>زیرا او از محله«عسکر» سامرا بود.</ref> می‌باشد. وی از [[یاران]]، [[اصحاب]] و [[شاگردان]] مورد [[وثوق]] [[امام دهم]] و [[امام یازدهم]] بود. او مردی بزرگوار و مورد [[اطمینان]] بود که از یازده‌سالگی در محضر [[امام هادی]]{{ع}} به خدمت‌گزاری و یادگیری [[احکام]]، [[حدیث]] و [[آموزه‌های اسلامی]] اشتغال داشت و [[شاگرد]] [[تربیت یافته]] در زیر سایه [[ولایت]] و [[امامت]] بود<ref>غفارزاده، علی، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان{{ع}}، ص ۱۰۶، به نقل از: رجال شیخ طوسی، رقم ۲۲، ص ۴۳۴.</ref>. شاید یکی از دلایلی که وی در پیشگاه دو [[امام]] قبل از [[حضرت مهدی]]{{ع}} قرار گرفته بود، این بود که دیگر کسی در [[شأن]] و [[عظمت]] او [[تردید]] نداشت و [[مردم]]، به راحتی [[نیابت]] او از طرف [[حضرت مهدی]]{{ع}} را می‌پذیرفتند. از [[احمد بن اسحاق]] [[نقل]] شده است: از [[حضرت هادی]]{{ع}} پرسیدم: "با چه کسی دادوستد کنیم و از چه کسی مطلب را بگیریم و گفته چه کسی را بپذیریم؟" [[امام]] فرمود: "عمری مورد [[اعتماد]] من است؛ آنچه را از من به تو برساند، به طور قطع از من می‌رساند و آنچه را از قول من برای تو گوید، به طور قطع از من می‌گوید. سخن وی را گوش کرده، [[اطاعت]] نما؛ زیرا او مورد [[اعتماد]] و [[امین]] است"<ref>شیخ کلینی، کافی، ج ۱، ص ۳۲۰؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۴، ح ۳۱۵.</ref>. [[عثمان بن سعید]] از سال ۲۶۰ ق به [[نص]] صریح [[امام حسن عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] از [[امام غایب]] معرفی شد. همچنین [[حضرت مهدی]]{{ع}} به [[وکالت]] و [[نیابت]] [[عثمان بن سعید]] برای جمعیت و اهالی [[قم]] اشاره کرد و آنها را به [[عثمان بن سعید]] ارجاع داد<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۷۶، ح ۲۶.</ref>.
-#'''پاسخگویی به پرسش‏‌های فقهی و مشکلات علمی و عقیدتی‏:''' [[نایبان خاص]]، پرسش‏های فقهی و شرعی [[شیعیان]] را خدمت [[امام]] و پاسخ آن‏ها را به [[مردم]] می‏‌رساندند. به ویژه در دوره [[نیابت]] [[نایب دوم]]، [[محمد بن عثمان]]، پرسش‏‌های فقهی بسیاری مطرح شد و [[امام]]، ضمن [[توقیعات]] پرشماری به آن‏ها پاسخ داد. فعالیت‌‏های [[نایبان خاص]] به مسایل فقهی محدود نمی‌‏شد؛ بلکه [[وظیفه]] دیگر آنان حل مشکلات علمی و شرکت در بحث‌‏ها و مناظرات عقیدتی بود<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۱۷۶</ref>.
+*از مهم‌ترین ویژگی‌های نخستین [[نایب حضرت مهدی]]{{ع}} به موارد زیر می‌توان اشاره کرد:
-#'''سازماندهی وکیل‏های حضرت‏:''' یکی از تشکل‏‌های مهمی که در دوران [[امامان]] پیش از [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ شکل گرفت، [[تشکیلات وکالت]] بود. آن بزرگواران، این سازمان را برای آماده کردن هرچه بیشتر [[مردم]]، برای [[تحمل]] [[دوران غیبت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به وجود آوردند؛ از این‌‏رو هرچه بیشتر می‌‏کوشیدند از مواجهه مستقیم، کم‏ کرده، امور را بر عهده افراد [[شایسته]] بگذارند. این تشکیلات، به طور رسمی در زمان [[امام کاظم]]{{ع}} پدید آمد؛ امّا در زمان [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به اوج خود رسید؛ بنابراین، [[سیاست]] تعیین [[وکیل]] برای اداره امور نواحی گوناگون و برقراری ارتباط میان [[شیعیان]] و [[امامان]]، از دوران‏‌های [[امامان]] پیشین وجود داشت. در [[عصر غیبت]]، این تماس با [[امام زمان]]، قطع شد و محور ارتباط [[وکیلان]] با [[امام]]، نایبی بود که [[امام زمان]] تعیین می‏‌کرد. مناطق شیعه‌‏نشین- به طور تقریبی- مشخص بود و بنا به [[ضرورت]] در هر منطقه، وکیلی تعیین می‌‏شد. گاهی چند [[وکیل]] در مناطق کوچک‏تر، تحت [[سرپرستی]] وکیلی بودند که [[امام]] یا [[نایب خاص]] برای آن‏ها تعیین می‌‏کرد. در مواردی ممکن بود برخی از [[وکیلان]] برای یک بار [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} را [[ملاقات]] کنند؛ چنان‏که [[محمد بن احمد قطّان]] "از [[وکیلان]] [[ابو جعفر]]، [[نایب دوم]]" به [[ملاقات]] [[امام]] نایل شد<ref>  [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۱، ص ۴۴۲</ref>؛ اما به طور معمول، آنان زیر نظر [[نایب خاص]] [[امام]]، انجام [[وظیفه]] می‏‌کردند.
+**مورد [[اطمینان]] سه [[امام]] [[معصوم]]{{عم}} و [[امین]] ایشان بود<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۴، ح ۳۱۵.</ref>؛
-#'''آماده کردن [[شیعیان]] برای [[غیبت کبرا]]:''' یکی از مسؤولیت‏‌های [[نایبان]] خاص- به ویژه آخرین نایب- آماده کردن اذهان عمومی برای [[غیبت کبرا]] و عادت دادن تدریجی [[مردم]] به [[پنهان‌‏زیستی]] [[امام]] و جلوگیری از غافلگیر شدن در موضوع [[غیبت]] بود. [[غیبت]] ناگهانی [[امام مهدی]]{{ع}} چه بسا باعث [[انکار]] مطلق وجود آن حضرت و [[انحراف]] افکار عمومی می‏شد. نمایندگان خاص [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در دوران [[غیبت صغرا]]، به این [[هدف]] و غرض نایل شدند و افکار و اذهان عمومی را برای [[غیبت کبرا]] آماده کردند.
+**در اجرای مراسم [[ولادت حضرت مهدی]]{{ع}} حضور چشمگیری داشت<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۲، ح ۶.</ref>؛
-#'''[[رهبری]] دوستداران و طرفداران [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} و حفظ [[مصالح اجتماعی]] [[شیعیان]]؛''' [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} توانست به وسیله [[نایبان خاص]]، [[رهبری]] خویش را در [[جامعه]] اعمال کرده، خسارت‌‏های ناشی از عدم حضور مستقیم خود را جبران نماید. همچنین، کمبودی که به واسطه حاضر نبودن [[امام]]، در اجتماع [[شیعیان]] پیدا شده بود، پر کرده، [[مصالح]] اجتماع آن زمان و دوستداران را- در سخت‏‌ترین و پیچیده‏‌ترین شرایط اجتماعی و سیاسی- حفظ کند و نگذارد [[شیعیان]] [[منحرف]] شده و متلاشی شوند<ref>  ر. ک: صدر، سیّد محمد، تاریخ الغیبة الصغری، ص ۴۲۶</ref>.
+**مراسم [[کفن]] و [[دفن]] [[امام عسکری]]{{ع}} را به عهده گرفت<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶، ح ۳۱۸.</ref>؛
-#'''جلوگیری از فرقه‏گرایی شیعیان‏:''' از مسؤولیت‏‌های مهم [[نایبان خاص]]، این بود که [[شیعیان]] را از پراکندگی بیشتر مصون دارند. ایشان همواره آن دسته از گفتارهای [[پیامبر]]{{صل}} و [[امامان]]{{عم}} را بیان می‌‏کردند که دلالت داشت مجموع [[پیشوایان]] [[معصوم]]{{عم}} به [[دوازده]] ختم می‏شود و واپسین آنان [[غیبت]] خواهد کرد. نوّاب خاص، در این مرحله، به [[پیروزی]] چشمگیری دست یافتند و توانستند انشعابات پدید آمده در [[مکتب]] [[تشیع]] را کمتر کرده در نهایت، به حداقل برسانند.
+**به [[دستور]] [[امام عسکری]]{{ع}} پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]]، عهده‌دار نیازهای [[خانواده]] آن [[حضرت]] شد؛
-#'''[[مبارزه]] با [[مدعیان دروغین]] نیابت‏:''' یکی از مسؤولیت‏‌های مهم [[نایبان خاص]]، [[مبارزه]] با [[مدعیان دروغین نیابت]] بود. این [[مبارزه]] به طور عمده، با هدایت‏های [[امام]]- با صدور [[توقیعات]] از طرف آن حضرت- صورت می‏‌گرفت<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۲۴۴</ref>.
+**افزون بر آن که از طرف [[امام عسکری]] به [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[نصب]] شده بود، توسط خود [[حضرت مهدی]]{{ع}} نیز به این [[مقام]] گماشته شد؛
-#'''گرفتن [[اموال]] متعلق به [[امام]] و [[مصرف]] آن در موارد لازم‏:''' هرکدام از نوّاب خاص [[امام]]، در دوران [[سفارت]] خود، وجوه و [[اموال]] متعلق به حضرت را تحویل می‌‏گرفت و در مواردی که [[امام]] [[دستور]] می‌‏داد، [[مصرف]] می‌‏کرد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۴۵۱ - ۴۵۴.</ref>.
+**نقش مهمی در [[رسوایی]] [[جعفر کذاب]] داشت؛
+**پس از [[وفات]] وی، [[نامه]] تسلیتی از طرف [[حضرت مهدی]]{{ع}} صادر شد و در آن، از او [[تجلیل]] فراوانی شد. وی اندکی پیش از سپری شدن [[عمر]] شریفش، به [[دستور]] [[حضرت مهدی]]{{ع}}، فرزندش، [[محمد بن عثمان]] را [[نایب خاص]] پس از خود [[منصوب]] کرد. البته پیش از این، [[فرزند]] [[عثمان بن سعید]] از سوی [[امام عسکری]]{{ع}} فردی مورد [[اطمینان]] برای فرزندش [[حضرت مهدی]]{{ع}} معرفی و معین شده بود<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶.</ref>.
+*[[وفات نایب اول‌]]: یکی از پژوهشگران معاصر درباره مدت [[نیابت]] [[نایب]] نخست، چنین نگاشته است: علی‌رغم نقش تعیین کننده [[عثمان بن سعید]] در سازماندهی و تحکیم پایگاه [[شیعیان]]، بسیاری از ابعاد شخصیت و زندگانی او در دوران [[کودکی]] و [[جوانی]] و چگونگی رشد و نمو او، از جمله [[تولد]]، [[وفات]] و مدت نمایندگی او در بستر [[تاریخ]] مبهم مانده است. هیچ نویسنده و مورخی به صورت قطع و [[یقین]]، [[تاریخ]] [[وفات]] او را مشخص نکرده است. بعضی‌ها به طور کلی متعرض این مسأله نشده‌اند و بعضی هم با بیان تاریخ‌های احتمالی، از کنار مسأله رد شده‌اند. این تحقیق، پس از [[نقل]] برخی دیدگاه‌ها در این زمینه، دو دیدگاه را مطرح کرده است. سپس نخستین آن دو را [[انتخاب]] کرده، این‌گونه نوشته است: [[وفات]] او پیش از سال ۲۶۷ ق بوده است و مشخصا دانسته نیست کدام سال می‌باشد. اکثر مورخان و [[عالمان]] [[رجال]] همین احتمال را [[انتخاب]] کرده‌اند و این، اقرب به واقع است<ref>غفارزاده، علی، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان{{ع}}، ص ۱۴۲.</ref>. [[ابو نصر هبة الله بن محمد]] می‌گوید: [[قبر]] [[عثمان بن سعید]] در طرف غربی [[بغداد]] در خیابان "میدان" در اول محل، که به "درب جبله" معروف است، در داخل [[مسجد]]، درب راست که داخل می‌شوند و [[قبر]] در خود [[قبله]] [[مسجد]] قرار دارد<ref>پیشین، ص ۱۴۴.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۷۶-۸۴.</ref>.
+۲. [[محمد بن عثمان بن سعید عمری]]: دومین [[نایب]] از "[[نواب چهارگانه]]" [[امام زمان]]{{ع}}، [[محمد بن عثمان]]، [[فرزند]] [[نایب]] نخست است. وی پیش از آن، در زمان حیات پدرش، از سوی [[امام عسکری]]{{ع}} به [[نیابت]] [[امام غایب]] معرفی شده بود. بدین صورت که آن [[حضرت]]، هنگامی که گروهی از [[شیعیان]] [[یمن]] در [[شهر]] "[[سامرا]]" به حضورش شرفیاب شدند، [[عثمان بن سعید]] را نزد خود فرا خواند و بر [[وکالت]] و [[وثاقت]] او تصریح کرد. سپس فرمود: [[گواه]] باشید [[عثمان بن سعید عمری]]، [[وکیل]] من است و فرزندش [[محمد بن عثمان]] [[وکیل]] [[فرزند من]]، [[مهدی]] شما است<ref>ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۶، ح ۳۱۷.</ref>. [[عثمان بن سعید]] هنگام [[مرگ]] خود، به [[دستور]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[نیابت]] را به [[فرزند]] خود "[[محمد]]" سپرد. به علاوه خود [[حضرت ولی عصر]]{{ع}} نیز در توقیعاتی، به [[نیابت]] او تصریح فرمود<ref>ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۰، ح ۴۱؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۱.</ref>. آن [[حضرت]] در توقیعی چنین فرمود: ما برای خداییم و بازگشتمان به سوی او است. [[تسلیم]] [[فرمان خدا]] و [[خشنود]] به [[قضای الهی]] هستیم. پدرت سعادتمندانه زیست و [[نیکو]] از این [[جهان]]، دیده بر بست. خدای رحمتش کند و او را به [[اولیا]] و موالی خود ملحق سازد! که همواره در راه آنان کوشا بود و در چیزهایی که او را به [[خدا]] نزدیک سازد، تلاش فراوانی داشت. [[خداوند]] تبارک و تعالی رویش را سفید و درخشنده کند و لغزش‌هایش را ببخشد!<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۳۸.</ref>. در بخش دیگری از آن [[توقیع]] فرمود: از کمال [[سعادت]] او بود که [[خداوند]] چون تو فرزندی را روزی‌اش ساخت که [[جانشین]] او باشد و به امر او [[قیام]] کند<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۸، ح ۳۸.</ref>. همچنین در [[توقیع]] دیگری فرمود: ... و اما [[محمد بن عثمان عمری]]، [[خداوند]] از او و پدرش [[خشنود]] و [[راضی]] باشد! همانا او مورد [[وثوق]] من و نوشته او، نوشته من است<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۲، ح ۳۲۶.</ref>. [[محمد بن عثمان]]، به رغم مخالفت‌هایی که از سوی [[مدعیان دروغین نیابت]] با وی صورت می‌گرفت و با وجود فشارهایی که از [[حاکمان]] و خلفای آن دوران بر وی وارد می‌شد، توانست [[جایگاه]] [[نیابت]] [[ولی عصر]]{{ع}} را به گونه‌ای [[شایسته]] نگه داشته، امور واگذار شده را به [[شایستگی]] انجام دهد. او نگذاشت [[غالیان]] با ترفندهای دروغین خود، [[شیعیان]] را متوجه خود سازند و [[نیابت]] او را متزلزل کنند؛ ازاین‌رو دوستداران [[ائمه]]{{عم}} هیچ‌گاه درباره [[نیابت]] و [[وثاقت]] وی [[شک]] و [[تردید]] نکردند. [[نایب دوم]]، میان [[نواب چهارگانه]] بیشترین مدت را در [[جایگاه]] نمایندگی [[امام زمان]]{{ع}} به خود اختصاص داد و حدود [[چهل]] سال [[نایب]] و رابط بین [[امام]] و [[شیعیان]] بود؛ ازاین‌رو توانست مسایل [[فقهی]]، [[کلامی]]، [[اجتماعی]] و... بیشتری از محضر [[حضرت مهدی]]{{ع}} پرسیده، پاسخ‌های آن [[حضرت]] را در [[اختیار]] عموم [[مردم]] قرار دهد.
+*برخی ویژگی‌های [[نایب]] دوم‌:
+**وی [[فرزند]] نخستین [[نایب]] بود؛ ازاین‌رو از [[موقعیت]] [[نیابت]] به طور کامل [[آگاهی]] داشت.
+**همانند پدرش، از طرف دو [[امام]] به [[نیابت]] [[امام]] زمام{{ع}} [[نصب]] شده بود.
+**در مقایسه با دیگر [[نایبان]]، مدت زمان بیشتری [[نایب حضرت مهدی]]{{ع}} بوده است.
+**وی [[مرجع]] و [[پناهگاه]] [[شیعیان]] در مسایل [[کلامی]]، [[فقهی]]، [[اجتماعی]] و... بود.
+**افزون بر رسیدگی به امور [[شیعیان]]، از حساس‌ترین [[وظایف]] او در دوران [[نیابت]]، [[مبارزه]] با [[مدعیان دروغین نیابت]] بود.
+*[[ابوجعفر]] [[محمد بن عثمان]]، طبق دیدگاه مشهور، در سال ۳۰۵ ق در آخر ماه [[جمادی الاولی]] [[وفات]] یافت. [[قبر]] [[ابو جعفر]] [[محمد بن عثمان]]، در کنار [[قبر]] مادرش، بر سر راه [[کوفه]] در محلی که خانه اش آنجا بود، واقع است. این محل در سمت غربی [[بغداد]] است<ref>غفارزاده، علی، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان{{ع}}، ص ۲۳۰، به نقل از: کتاب الغیبة، ص ۳۶۶..</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۷۶-۸۴.</ref>.
+۳. [[حسین بن روح نوبختی‌]]: [[سومین نایب خاص]] [[حضرت مهدی]]{{ع}}، [[محدث]]، [[فقیه]] و [[متکلم]] [[شیعی]] ایرانی، [[حسین بن روح نوبختی]] است. وی میان [[شیعیان]] [[بغداد]]، شهرت ویژه‌ای داشت و یکی از افراد مورد [[اعتماد]] [[محمد بن عثمان عمری]] به شمار می‌رفت. او در سال‌های ۳۰۵- ۳۲۶ ق [[نایب امام زمان]]{{ع}} و واسطه بین [[حضرت مهدی]]{{ع}} و [[شیعیان]] بود. [[حسین بن روح]] دارای برتری‌های فراوانی بود؛ اما به طور عمده شهرت و اعتبار او، به مسأله نیابتش بازمی‌گردد. پیش از آن، [[محمد بن عثمان]]، او را حلقه اتصال بین خود و وکلای دیگرش در [[بغداد]] قرار داده بود. وی در زمان حیات [[نایب دوم]]، در دربار [[عباسی]] نفوذ چشمگیری داشت و از [[ناحیه]] برخی [[مقامات]] دولتی کمک‌های [[مالی]] به او می‌رسید<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۷۲، ح ۳۴۳، با تصرف.</ref>. [[نایب دوم]]، از دو یا سه سال پیش از درگذشت خود، با ارجاع برخی از [[شیعیان]] که اموالی از [[سهم امام]] و غیر آن پیش او می‌بردند به [[حسین بن روح نوبختی]]، زمینه را برای [[نیابت]] وی از طرف [[امام زمان]]{{ع}} هموار می‌کرد. او به کسانی که در این موضوع دچار [[شک]] و [[تردید]] می‌شدند، تأکید می‌کرد این [[دستور]]، از طرف [[امام]]{{ع}} صادر شده است<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۹، ح ۳۳۷ و ح ۳۳۵.</ref>. وی در [[انتصاب]] [[حسین بن روح]] به [[جانشینی]] خود، تأکید فراوانی می‌کرد. گاهی به صورت انفرادی و گاهی میان عموم [[شیعیان]] [[مخلص]] و وکلای خویش، این مطلب را یادآور می‌شد. این تأکید، بدان [[علت]] بود که از طرف [[امامان]]{{عم}}، سخن صریحی که بیانگر [[وثاقت]]، [[امانت]] و [[نیابت]] [[حسین بن روح]] صادر باشد، نشده بود. از طرفی میان وکلای [[بغداد]]، کسانی بودند که در ظاهر ارتباط [[محمد بن عثمان]] با آنان بیشتر بود؛ ازاین‌رو عوام و [[خواص]] [[شیعیان]]، تصور نمی‌کردند [[حسین بن روح]] به [[جانشینی]] [[انتخاب]] شود؛ بدین سبب، [[نایب دوم]] از هر فرصتی برای [[تبیین]] [[نیابت]] خود از طرف [[امام زمان]]{{ع}}، برای رفع [[شک]] و [[تردید]] از آنان استفاده می‌کرد<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۶۹، ح ۳۳۶.</ref>. پس از [[وفات]] [[ابو جعفر عمری]] و [[وصیت]] او درباره [[نصب]] [[حسین بن روح]] به عنوان [[نایب سوم]] [[امام غایب]]، [[ابو القاسم حسین بن روح]] به "دار النیابه" در [[بغداد]] آمد و بزرگان [[شیعه]] به گرد او جمع شدند. [[حسین بن روح]]، با [[همکاری]] وکلای [[بغداد]] و سایر مناطق، کار خویش را در [[جایگاه]] [[نیابت]] [[امام زمان]]{{ع}} آغاز کرد و توانست با روش عالمانه و منطقی، در بین [[دوست]] و [[دشمن]] از پذیرش بالایی برخوردار شود. [[روایت‌ها]]، حکایت از آن دارد که برخلاف [[سفیر اول]] و دوم، [[موقعیت]] [[حسین بن روح]] در [[جایگاه]] سفیر [[امام دوازدهم]] بین [[شیعیان]] [[امامیه]] [[آشکار]] بود؛ به همین [[دلیل]] عده‌ای از عوام [[امامیه]]، بر آن شدند که وکلای نواحی خود را نادیده گرفته، به طور مستقیم با خود او در تماس باشند؛ ولی رفته رفته با انجام تغییراتی در دستگاه حاکمه و برکناری برخی حامیان او، وضع دگرگون شد؛ به گونه‌ای که وی بخشی از پایان [[عمر]] خود را در زندان به سر برد<ref>ر.ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۰۲، ح ۲۵۶.</ref>. از جمله حوادث مهم دوران [[نیابت]] [[حسین بن روح]]، جدا شدن [[ابو جعفر]] [[محمد بن علی شلمغانی]] (معروف به ابن ابی عزاقر) از [[آیین]] [[شیعی]] و [[تکفیر]] او به دست [[حسین]] است<ref>شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۸۹، ح ۳۵۵.</ref>.
+*مدت نیابت‌: [[حسین بن روح]]، با [[وفات]] [[ابو جعفر]] [[محمد بن عثمان عمری]]، در سال ۳۰۵ ق [[منصب]] [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را عهده‌دار شد و در سال ۳۲۶ ق [[وفات]] یافت. بدین‌سان مدت [[نیابت]] وی نزدیک به ۲۱ سال بود. در [[وفات]] وی که در سال ۳۲۶ ق بوده، هیچ اختلافی نیست، و [[محدثان]] و مورخان در این مسأله [[اتفاق نظر]] دارند؛ لیکن در محل [[قبر]] او، [[اختلاف]] و شبهاتی وجود دارد. [[مسلم]] است که [[قبر]] او در [[بغداد]] است؛ ولی این که [[قبر]] در قسمت غربی [[بغداد]] است یا قسمت شرقی، مورد [[اختلاف]] است<ref>غفارزاده، علی، پژوهشی پیرامون زندگانی نواب خاص امام زمان{{ع}}، ص ۲۷۶.</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۷۶-۸۴.</ref>.
+۴. [[علی بن محمد سمری‌]]: [[ابو الحسن علی بن محمد سمری]]، چهارمین و [[آخرین سفیر]] [[حضرت ولی عصر]]{{ع}} است. وی پس از درگذشت [[حسین بن روح]] به [[مقام]] [[سفارت]] رسید و مدت سه سال عهده‌دار این [[جایگاه]] بود. [[سمری]] از خاندانی دیندار و [[شیعه]] بود که در [[خدمتگزاری]] به "سازمان [[امامیه]]" شهرت فراوانی داشت. همین اصالت [[خانوادگی]] او، باعث شد در امر [[سفارت]]، با [[مخالفت]] چندانی روبه‌رو نشود<ref>الهامی، داود، آخرین امید، ص ۱۰۹.</ref>. [[سمری]]، [[فرصت]] زیادی برای فعالیت نداشت؛ به همین [[دلیل]]، مانند نایب‌های پیش از خود، نتوانست فعالیت‌های گسترده‌ای انجام داده، تغییرات قابل ملاحظه‌ای در روابط خود و [[وکلا]] پدید آورد؛ لیکن [[اعتقاد]] [[شیعیان]] به [[بزرگواری]] و مورد [[اطمینان]] بودن او، مثل سایر [[نایبان]] بود و وی مورد پذیرش عموم [[شیعیان]] قرار گرفت<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۷.</ref>. شش روز پیش از [[رحلت]] او، توقیعی از سوی [[امام دوازدهم]] به دستش رسید که [[مرگ]] وی را [[پیشگویی]] و زمان [[مرگ]] را نیز تعیین کرده بود. متن این [[توقیع شریف]]، نمایانگر پایان [[غیبت صغرا]] و [[نیابت خاص]] و [[آغاز غیبت کبرا]] و [[نیابت عام]] است<ref>شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۱۶.</ref>. [[وفات]] [[علی بن محمد]] در سال ۳۲۹ ق رخ داد و [[قبر]] او در [[بغداد]] است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۲]]، ص۷۶-۸۴.</ref>.
 ==نواب اربعه در موعودنامه==
 *[[سفیران چهارگانه]] [[امام زمان]] {{ع}} در [[غیبت صغری]] بودند. در تمام مدت [[غیبت صغری]]، این چهار نفر میان [[امام زمان]] {{ع}} و [[مردم]] واسطه بودند و آنان [[نامه‌ها]] و عرایض [[شیعیان]] را به [[امام غایب]] می‌رساندند و به [[دستور]] حضرت، به آنان پاسخ می‌دادند. این پاسخ‌ها به صورت [[توقیع]] از [[ناحیه مقدسه]] صادر می‌گردید. [[مرحوم مجلسی]] همه این [[توقیعات]] را در "[[بحار الانوار]]" آورده است. آن چهار نفر عبارتند از:
@@ خط ۳۸: / خط ۵۲: @@
 ==منابع==
 * [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
+* [[پرونده:136864.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|'''درسنامه مهدویت ج۲''']].
 * [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
@@ خط ۵۰: / خط ۶۵: @@
 [[رده:مدخل موعودنامه]]
 [[رده:اتمام لینک داخلی]]
+[[رده:مدخل]]