بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

بهشت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۳ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۱۴

۶٬۳۳۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۳ اوت ۲۰۱۹

←‏وصف بهشت

دیداریویکی‌متن

Msadeq

مدیران

۱۱۵٬۱۸۴

ویرایش

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 *[[نهج البلاغه]] در فرازهایی به توصیف بهشت پرداخته است؛ منظره‌های زیبا که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند.
 همین طور درختان انبوه با میوه‌های فراوان که به راحتی [[خم]] می‌شوند و اگر صاحبان آن‌ها بخواهند از آن‌ها تناول کنند و در اختیارشان خواهد بود. کاخ‌های عظیم که [[بهشتیان]] در آن سکنا خواهند گزید و از عسل و شراب [[پاک]] تناول خواهند کرد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. در بهشت نعمت‌ها تمام و قطع نمی‌شوند، هیچ‌کس پیر نخواهد شد و همه در بهشت، جاویدان خواهد بود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۸۴</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 179.</ref>.
+==بهشتیان==
+*کسانی‌اند که از گذر [[ایمان]] و [[عمل صالح]]، [[رضای خدا]] را کسب می‌کنند و به [[بهشت]] راه می‌یابند و برای همیشه از نعمت‌هایش بهره‌مند می‌شوند<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۹۰.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 163.</ref>.
+*[[بهشت]]، [[پاداش]] [[خداوند]] به [[بندگان]] [[صالح]] خویش است<ref>{{متن قرآن| وَسِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا حَتَّى إِذَا جَاؤُوهَا وَفُتِحَتْ أَبْوَابُهَا وَقَالَ لَهُمْ خَزَنَتُهَا سَلامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِينَ}}؛ سوره زمر، آیه ۷۳.</ref>. [[پیامبران]]، صدیقان، [[شهیدان]] و [[صالحان]]، به ترتیب، [[برترین]] ساکنان بهشت‌اند. [[انسان]] با [[اطاعت از خدا]] و [[رسول]] می‌تواند در [[بهشت]] همراه این [[بندگان]] خاص باشد<ref>{{متن قرآن|وَمَن يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مِّنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاء وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُوْلَئِكَ رَفِيقًا }}؛ سوره نساء، آیه ۶۹.</ref>. بهشتیان در خانه‌های [[نیک]] و ویژه خود به سر می‌برند<ref>{{متن قرآن| وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَمَسَاكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ }}؛ سوره توبه، آیه ۷۲.</ref> و می‌توانند همراه [[پدران]]، [[همسران]] و [[فرزندان]] [[صالح]] خود [[زندگی]] کنند<ref>{{متن قرآن| جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَهَا وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ وَالْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِم مِّن كُلِّ بَابٍ }}؛ سوره رعد، آیه ۲۳.</ref>. رابطه بهشتیان با یکدیگر بسیار صمیمی و دوستانه است<ref>{{متن قرآن| فَاكِهِينَ بِمَا آتَاهُمْ رَبُّهُمْ وَوَقَاهُمْ رَبُّهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ }}؛ سوره طور، آیه ۱۸؛ تفسیر نمونه‌، ۲۲/ ۴۲۶؛ {{متن قرآن| لا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلا تَأْثِيمًا  إِلاَّ قِيلا سَلامًا سَلامًا }}؛ سوره واقعه، آیه ۲۵- ۲۶.</ref>. [[لطف]] و [[فیض]] ویژه [[الهی]] هر روز بر بهشتیان فرو می‌آید<ref>پیام قرآن‌، ۶/ ۳۵۸.</ref> و هر چه بخواهند، بی‌درنگ می‌رسد. خستگی و [[رنج]] و دگرگونی در [[بهشت]] نیست و بهشتیان خویشتن را به کارهای بیهوده و بازیچه نمی‌آلایند<ref>{{متن قرآن| الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ}}؛ سوره رعد، آیه ۲۹؛ مفاتیح الغیب‌، ص ۱۰۷۳- ۱۰۶۶.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 163.</ref>.
+*بنابر [[باورهای شیعه]]، بهشتیان را درجات و مقاماتی‌ گوناگون است. آنان که در [[دنیا]] اهل [[ورع]] و پرهیزگاری‌اند، دارای [[مقامات]] والا و درجات برترند<ref>{{متن قرآن| أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلا بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ}}؛ سوره سجده، آیه ۱۹؛ اسرار الآیات‌، ۲۱۷؛ پیام قرآن‌، ج ۶/ ۳۴۶.</ref>. "جنة النعیم"، "جنة الخلد"، "جنة القرار"، "جنة عدن"، "جنة المأوی" و "جنة الفردوس" نام‌های درجات بهشت‌اند <ref>اللئالی الاخبار، ج ۴/ ص ۳۴۸.</ref>. از برخی [[آیات]] و [[روایات]] می‌توان دریافت که بهشتیان در [[بهشت]] [[تکامل]] می‌یابند و از این رو، [[جایگاه]] آنان در [[بهشت]]، تغییرپذیر است<ref>ر.ک: پیام قرآن‌، ۶/ ۳۶۳.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 164.</ref>.
+*[[امام علی]] {{ع}} برای رسیدن به [[بهشت]] شرایطی را بر شمرده است که عبارت‌اند از: [[شناخت]] [[امامان معصوم]] {{عم}} و [[پیروی]] از آنان<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۵۲ و ۱۵۶.</ref>، [[پیروی]] نکردن از [[هوا و هوس]]<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۷۶.</ref>، [[استوار]] ماندن بر [[حق]]<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۷۶ و ۱۱۹.</ref>، [[تکبر]] نورزیدن<ref>نهج البلاغه‌، خ ۱۴۴ و ۱۹۱.</ref>، ارج نهادن به [[واجبات]] و فرائض<ref>نهج البلاغه‌، نامه ۲۷؛ خ ۱۶۷ و ۱۹۰.</ref>، بهره‌برداری درست از [[دنیا]]<ref>نهج البلاغه‌، حکمت ۱۳۱.</ref>، وارستگی از [[گناه]]<ref>نهج البلاغه‌، خطبه ۱۴۴.</ref>، انجام فرائض<ref>نهج البلاغه‌، نامه ۲۷، خطبه ۱۹۰ و ۱۶۷.</ref> و [[تقوا]]<ref>خنهج البلاغه‌، طبه ۱۹۱.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 164.</ref>.
 == پرسش‌های وابسته ==