وظایف علما در عصر غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

*تجهیز علمای دوران [[انتظار]] به وسیله [[علم]] و [[حکمت]]<ref>ر.ک. [[محمد تقی مصباح یزدی|مصباح یزدی، محمد تقی]]، [[آفتاب ولایت (کتاب)|آفتاب ولایت]]، ص۲۰۹- ۲۱۶.</ref>: بر [[علما]] لازم است در [[تفقه]] [[دین]] و حل مشکلات [[علمی]] و یا [[پاسخ به شبهات]] به تمام امکانات نرم‌افزاری و [[علوم]] مربوطه مجهز باشند؛ زیرا آنان به عنوان سنگربانان [[دین]] و [[اعتقادات]] [[مردم]] باید خود را از هر گونه [[شبهات]] و [[اشتباهات]] بیمه کنند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: «[[انسان]] عالم و [[آگاه]] به زمان خودش، مورد [[هجوم]] خطاها و [[اشتباهات]] قرار نمی‌گیرد».<ref>اصول کافی، ج ۱، ص ۳۱، ح ۲۹. </ref> و همینطور بتواند از مرزهای [[عقیدتی]] و عملی [[مردم]] [[دفاع]] نمایند و از آن طرف آنچه از نظر [[علمی]] یاد گرفته است را باید عمل کند تا بتوانند [[مانع]] [[انحراف]] [[جامعه]] شوند. [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند<ref>{{متن حدیث|"إِنَّ الْعَالِمَ إِذَا لَمْ یَعْمَلْ بِعِلْمِهِ زَلَّتْ مَوْعِظَتُهُ عَنِ الْقُلُوبِ کَمَا یَزِلُّ الْمَطَرُ عَنِ الصَّفَا"}} اصول کافی، ج ۱، ص ۵۶، ح ۳.</ref>: «چون عالم به [[علم]] خویش عمل نکند، نصیحتش از دل‌های مخاطبانشان بی اثر می‌‌گذرد، چنانکه [[باران]] از سنگ صاف می‌‌گذرد».<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۱۷۹-۱۸۴.</ref>  

==[[تعلیم]] [[دین]] و تنظیم [[اندیشه‌ها]]==

==[[دفاع]] و [[حفاظت]] از [[دین]]==

*[[دفاع]] و [[حفاظت]] از [[دین]]: سنگربانان و مرزبانان [[دین]]، بعد از تجهیز به [[علوم]] و [[تفقه]] در [[دین]]، باید به [[حفاظت]] از آن بپردازند. و در این راه، اولاً: باید مبانی [[دین]] را با [[براهین]] [[علمی]] مستحکم کنند و [[دین]] را آنگونه که هست به [[بشریت]] معرفی نمایند ثانیاً؛ در مقابل [[شبهات]] و القائات [[شیاطین]] [[آخرالزمان]] به مقابله و روشنگری برخیزند<ref>ر.ک. [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۱۷۹-۱۸۴.</ref>. [[امام هادی]] فرمودند<ref>{{متن حدیث|"قَالَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ{{ع}} لَوْ لَا مَنْ یَبْقَی بَعْدَ غَیْبَةِ قَائِمِنَا{{ع}} مِنَ الْعُلَمَاءِ الدَّاعِینَ إِلَیْهِ وَ الدَّالِّینَ عَلَیْهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْ دِینِهِ بِحُجَجِ اللَّهِ وَ الْمُنْقِذِینَ لِضُعَفَاءِ عِبَادِ اللَّهِ مِنْ شِبَاکِ إِبْلِیسَ وَ مَرَدَتِهِ وَ مِنْ فِخَاخِ النَّوَاصِبِ لَمَا بَقِیَ أَحَدٌ إِلَّا ارْتَدَّ عَنْ دِینِ اللَّهِ وَ لَکِنَّهُمُ الَّذِینَ یُمْسِکُونَ أَزِمَّةَ قُلُوبِ ضُعَفَاءِ الشِّیعَةِ کَمَا یُمْسِکُ صَاحِبُ السَّفِینَةِ سُکَّانَهَا أُولَئِکَ هُمُ الْأَفْضَلُونَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ"}}؛ بحارالانوار، ج ۲، ص ۶.</ref>: «اگر نبودند کسانی از [[علما]] که بعد از [[غیبت]] [[قائم]] [[مردم]] را به سمت او [[دعوت]] کنند و از [[دین]] او با [[دلایل]] [[خداوند]] [[دفاع]] کنند و [[بندگان]] ضعیف [[خداوند]] را از دام‌های [[ابلیس]] و سرکشان او، رهایی سازند و از شبکه ناصبان خلاص نمایندف هیچ کس [[باقی]] نمی‌ماند مگر اینکه از [[دین]] برمی‌گشت، ولی اینان هستند که دل‌های [[شیعیان]] ضعیف را به دست می‌گیرند همچنان که ناخدای [[کشتی]] سکان [[کشتی]] را به دست می‌‌گیرد، آنان [[برترین]] کسان نزد [[خدای عزوجل]] هستند».<ref>ر.ک. [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۳۲۵، ۳۲۶.</ref>