طالقان: تفاوت میان نسخه‌ها

*در [[روایات]]، آن‏جا که سخن از [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ [[هنگام ظهور]] است، نام منطقه جغرافیایی "طالقان" به چشم می‌‏خورد. منظور از طالقان، چه منطقه‏‌ای بین [[مرو]] و بلخ باشد و یا شهری میان [[قزوین]] و ابهر<ref>  معجم البلدان، ج ۴، ص ۶</ref>،  خاستگاه برخی [[یاران]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} یاد شده است. در منابع [[اهل سنت]] از [[حضرت علی]]{{ع}} [[نقل]] شده است که فرمود: "خوش به حال طالقان! [[خداوند]] سبحانه و تعالی دارای گنج‏ه‌ایی در آن جا است که نه از طلا است و نه از نقره؛ امّا در آن خطه، مردانی هستند که [[خدا]] را آن گونه شناخته‌‏اند که [[شایسته]] [[معرفت]] است، و آنان، [[یاران]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} در [[آخر الزمان]] می‌‏باشند"<ref>  سیوطی، الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۸۲؛ کنز العمال، ج ۷، ص ۲۶۲</ref>.

*همین [[روایت]] به گونه‌‏ای دیگر در منابع [[شیعه]] نیز آمده است. [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "گنجی در طالقان هست که از طلا و نقره نیست، و پرچمی است که از روزی که آن را پیچیده‏‌اند برافراشته نشده است و مردانی هستند که دل‏‌های آن‏ها مانند پاره‌‏های آهن است شکی در [[ایمان]] به [[خدا]] در آن راه نیافته و در طریق [[ایمان]] از سنگ محکم‏‌تر است. اگر آنها را وادارند که کوه‌‏ها را از جای بکنند، از جای [[کنده]] و از میان بر می‌‏دارند. [[لشکر]] آن‏ها قصد هیچ شهری نمی‌‏کنند جز اینکه آن را خراب می‏‌نمایند. اسب‏‌های آن‏ها زین‌‏های زرین دارند، و خود آنها برای [[تبرک]] [[بدن]] خود را بزین اسب [[امام]] می‌‏سایند، آن‏ها در جنگ‏ها [[امام]] را در میان گرفته و با [[جان]] خود از وی [[دفاع]] می‌‏کنند، و هرکاری داشته باشد برایش انجام می‏‌دهند. مردانی در میان آن‏ها است که شب‏ها نمی‏‌خوابند زمزمه آن‏ها در حال [[عبادت]] همچون زمزمه [[زنبور عسل]] است. تمام شب را به [[عبادت]] مشغول‌اند، و روزها سواره به [[دشمن]] حمله می‏‌کنند. آنها در وقت شب راهب و هنگام روز شیرند. آن‏ها در فرمانبرداری [[امام]] بیش از کنیز نسبت به آقایش پافشاری دارند آن‏ها مانند چراغ‌‏های درخشنده‏‌اند، و دل‏هاشان همچون قندیل‌‏هاست، و از [[خوف]] [[خدا]] [[خشنود]] می‏‌باشند. آن‏ها ادعای [[شهادت]] دارند و تمنا می‏‌کنند که در راه [[خداوند]] کشته گردند. شعار آنان اینست: "ای خون‏خواهان [[حسین]]" از هرجا می‌‏گذرند، [[رعب]] آنها پیشاپیش آنان به اندازه یک ماه راه در دل‏‌های جای می‌‏گیرد، و بدین گونه رو به پیش می‌‏روند، [[خداوند]] هم پیشرو به سوی [[حق]] و [[حقیقت]] را پیروز می‏‌گرداند"<ref>  بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷</ref>.  

*برخی، طالقان را منطقه ویژه‌‏ای دانسته‏‌اند؛ ولی گروهی نیز آن را به منطقه بسیار وسیعی همانند [[ایران]] معنا کرده‏‌اند<ref>  ر. ک: علی کورانی، عصر ظهور، ص ۲۶۰</ref>. از [[روایت]] ذکر شده در منابع [[اهل سنت]] استفاده می‌‏شود که آنان [[اصحاب]] و [[یاران]] ویژه آن حضرت هستند؛ زیرا در [[روایت]]، نوع آنان مشخص شده است؛ امّا در [[روایت]] [[بحار الانوار]] علاوه بر بیان چگونگی و کیفیت، سخن از کمّیت و [[لشکر]] و درفش‏‌های فاتح و پیروز به میان آمده است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۸۹ - ۲۹۰.</ref>.

*در تعدادی از [[روایات]] از اهل طالقان به‌عنوان [[یاران]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} یاد شده است. [[امیر مؤمنان]] {{ع}} می‌فرمایند: "خوشا به حال طالقان، زیرا [[خداوند]] در آن‌جا گنج‌هایی دارد که نه از طلا و نه از نقره‌اند، بلکه مردان باایمانی هستند که [[خدا]] را به [[حق]] شناخته‌اند و آنان [[یاوران مهدی]] [[آل محمد]] {{ع}} در [[آخر الزمان]] خواهند بود."<ref>ینابیع الموده، ص ۹۱؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۲۶۸.</ref>.

*[[امام صادق]] {{ع}} نیز در اوصاف اهل طالقان آورده است: "آنان به عقابانی می‌مانند که بر [[زمین]] جای گرفته باشند، زین اسب [[امام]] خود ([[حضرت مهدی]] {{ع}}) را مسح می‌کنند و به آن [[تبرک]] می‌جویند. اطرافش را می‌گیرند و در جنگ‌ها از او حراست می‌کنند و هرآن‌چه در توان‌شان باشد در راه امام‌شان نثار می‌کنند. مردانی هستند که شب‌ها نمی‌خوابند و تا صبح به [[عبادت]] پروردگارشان [[قیام]] می‌کنند. شب خود را با زمزمه‌ای به‌سان زمزمه زنبورعسل به سر می‌برند و چون صبح شود، آماده [[نبرد]] می‌گردند. آنان چراغ‌هایی نورافشان و قندیل‌هایی درخشان بوده و همواره در آرزوی شهادت‌اند و شعارشان "[[یا لثارات الحسین]]" است<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۶۸.</ref>.