مدیران رابط کاربری، مدیران، templateeditor
۲۴٬۴۳۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
*[[نواب اربعه]]، چهار نفر از [[شیعیان]] بودند که در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] ویژه [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشتند و [[وکیل]] [[حضرت]] در میان [[مردم]] بودند. با توجه به [[غیبت]] [[حضرت]] و عدم دسترسی [[مردم]] به ایشان، [[نواب اربعه]] نقش واسطه میان [[حضرت مهدی]]{{ع}} و [[مردم]] را دارا بودند. مشکلات و پرسشهای [[مردم]] را توسط نامههایی از آن [[حضرت]] پرسیده و جواب آن را به [[مردم]] میرساندند، اموالی را که مختص [[امام]]{{ع}} بود به واسطه این [[نواب]] به [[حضرت]] میرسید. به جز این چهار [[نایب]]، اشخاص دیگری نیز بودند که مورد [[اعتماد]] [[امام]]{{ع}} بودند و در نقاط مختلف [[خمس]] و اموار [[حضرت]] و نامههای [[مردم]] را به [[نواب اربعه]] میرساندند، اما این چهار [[نایب]] به جهت [[وظیفه]] خاصی که داشتند از دیگر [[نایبان]] متمایز بوده و بدانها [[نایبان خاص]] میگفتند. این چهار [[نایب]] عبارت بودند از: ۱ـ [[ابو عمرو عثمان بن سعید عمری]] ۲ـ [[ابو جعفر]] [[محمد بن عثمان عمری]] ۳ـ [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] ۴ـ [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]]. | *[[نواب اربعه]]، چهار نفر از [[شیعیان]] بودند که در [[زمان غیبت صغری]] [[نیابت]] ویژه [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشتند و [[وکیل]] [[حضرت]] در میان [[مردم]] بودند. با توجه به [[غیبت]] [[حضرت]] و عدم دسترسی [[مردم]] به ایشان، [[نواب اربعه]] نقش واسطه میان [[حضرت مهدی]]{{ع}} و [[مردم]] را دارا بودند. مشکلات و پرسشهای [[مردم]] را توسط نامههایی از آن [[حضرت]] پرسیده و جواب آن را به [[مردم]] میرساندند، اموالی را که مختص [[امام]]{{ع}} بود به واسطه این [[نواب]] به [[حضرت]] میرسید. به جز این چهار [[نایب]]، اشخاص دیگری نیز بودند که مورد [[اعتماد]] [[امام]]{{ع}} بودند و در نقاط مختلف [[خمس]] و اموار [[حضرت]] و نامههای [[مردم]] را به [[نواب اربعه]] میرساندند، اما این چهار [[نایب]] به جهت [[وظیفه]] خاصی که داشتند از دیگر [[نایبان]] متمایز بوده و بدانها [[نایبان خاص]] میگفتند. این چهار [[نایب]] عبارت بودند از: ۱ـ [[ابو عمرو عثمان بن سعید عمری]] ۲ـ [[ابو جعفر]] [[محمد بن عثمان عمری]] ۳ـ [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] ۴ـ [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]]. | ||
*اولین [[نایب]] [[حضرت]]، ابو [[عمر]] [[عثمان بن سعید عمری]]، از زمان [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}} جزو وکلای [[اهل بیت]] به شمار میرفت و [[امام علی النقی]] و [[امام حسن عسکری]]{{عم}} در فرمایشات خود به [[عدالت]] و [[امانتداری]] آنان تصریح کردهاند و به [[یاران]] خود میفرمودند که ابو [[عمر]] مردی مورد [[اطمینان]] و امانتدار است، و هر چه بگوید از طرف من گفته است. او پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} همچنان [[وکالت]] [[امام]] [[معصوم]] را به عهده داشت و [[نایب حضرت مهدی]]{{ع}} در میان [[مردم]] بود. [[نیابت]] [[امام]] و [[وکالت]] از طرف آن حضرات باید به تصریح و [[نصب]] از سوی خود [[امام]] صورت میگرفت. او در میان [[شیعیان]] به [[القاب]] مختلفی شهرت داشت. از جمله "[[سمان]]" یا "زیّات" زیرا او در [[بغداد]] به شغل زیتون فروشی و داد و ستد روغن مشغول بود. او پنج سال در این [[مقام]] [[باقی]] بود و پس از آن از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] به [[خاک]] سپرده شد. پس از [[وفات]] جناب [[عثمان بن سعید]]، [[حضرت مهدی]]{{ع}} نامهای به پسر وی نوشت. [[حضرت مهدی]]{{ع}} از [[وفات]] [[عثمان بن سعید]] بسیار محزون شده بود. در آن [[نامه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} ضمن [[تجلیل]] از [[مقام]] [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] وی را [[جانشین]] [[پدر]] معرفی نمودند. [[محمد بن عثمان]] حدود [[چهل]] سال در [[منصب]] [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} قرار داشت و [[شیعیان]] همه او را به [[عدالت]] و [[نیابت]] قبول داشتند و [[کرامات]] و معجزاتی از او نیز صادر میشد. وی در سال ۳۰۵ هجری قمری در [[بغداد]] از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] نیز مدفون شد. زمانی که [[وفات]] جناب [[محمد بن عثمان]] نزدیک شده بود، نامهای از سوی [[حضرت مهدی]]{{ع}} صادر شد و در آن به [[محمد بن عثمان]] [[دستور]] داده شده بود که [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] را [[جانشین]] خود قرار دهد. [[حسین بن روح]] یکی از [[کارگزاران]] [[محمد بن عثمان]] بود با دیگر [[وکلا]] در سایر نقاط ارتباط داشت. [[محمد بن عثمان]] هنگام [[وفات]] بسیاری از بزرگان [[شیعه]] را پیشطلبید و به [[جانشینی]] [[حسین بن روح]] تصریح نمود. [[حسین بن روح]] بیست و یک سال [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت و سرانجام در سال سیصد و بیست و شش هجری قمری از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. پس از او جناب [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] [[قائم]] [[مقام]] [[نیابت خاصه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} شد. [[نیابت]] [[علی بن محمد سمری]] توسط [[حسین بن روح]] [[ابلاغ]] شد و سه سال امر [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت. او از [[اصحاب امام]] [[عسکری]]{{ع}} بود و در سال سیصد و بیست و نه از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. آغاز [[غیبت کبری]] توسط این [[نایب]] به [[شیعیان]] [[ابلاغ]] شد. او نامهای را که از [[حضرت مهدی]]{{ع}} دریافت کرده بود برای گروهی از [[شیعیان]] قرائت کرد. در آن [[نامه]] از [[وفات]] قریب الوقوعش خبر داده شده بود و به او [[دستور]] داده شده بود که پس از خود کسی را به [[نیابت خاص]] [[حضرت]] [[منصوب]] نکند، زیرا [[غیبت]] تامّه<ref>غیب تامّه همان غیبت کبری است و از این رو به تامه تعبیر میشود که در آن هیچ وسیلهای ارتباط مشخص و معین برای ارتباط با حضرت وجود ندارد، بخلاف غیبت صغری که نایبانی وظیفه این ارتباط را به عهده داشتند. حق الیقین، علامه مجلسی: ص ۳۱۰ و یأتی: ص ۷۲۴، احتجاج طبرسی باب توقیعات.</ref> به وقوع پیوسته است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۶۳۸.</ref>. | *اولین [[نایب]] [[حضرت]]، ابو [[عمر]] [[عثمان بن سعید عمری]]، از زمان [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}} جزو وکلای [[اهل بیت]] به شمار میرفت و [[امام علی النقی]] و [[امام حسن عسکری]]{{عم}} در فرمایشات خود به [[عدالت]] و [[امانتداری]] آنان تصریح کردهاند و به [[یاران]] خود میفرمودند که ابو [[عمر]] مردی مورد [[اطمینان]] و امانتدار است، و هر چه بگوید از طرف من گفته است. او پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} همچنان [[وکالت]] [[امام]] [[معصوم]] را به عهده داشت و [[نایب حضرت مهدی]]{{ع}} در میان [[مردم]] بود. [[نیابت]] [[امام]] و [[وکالت]] از طرف آن حضرات باید به تصریح و [[نصب]] از سوی خود [[امام]] صورت میگرفت. او در میان [[شیعیان]] به [[القاب]] مختلفی شهرت داشت. از جمله "[[سمان]]" یا "زیّات" زیرا او در [[بغداد]] به شغل زیتون فروشی و داد و ستد روغن مشغول بود. او پنج سال در این [[مقام]] [[باقی]] بود و پس از آن از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] به [[خاک]] سپرده شد. پس از [[وفات]] جناب [[عثمان بن سعید]]، [[حضرت مهدی]]{{ع}} نامهای به پسر وی نوشت. [[حضرت مهدی]]{{ع}} از [[وفات]] [[عثمان بن سعید]] بسیار محزون شده بود. در آن [[نامه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} ضمن [[تجلیل]] از [[مقام]] [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] وی را [[جانشین]] [[پدر]] معرفی نمودند. [[محمد بن عثمان]] حدود [[چهل]] سال در [[منصب]] [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} قرار داشت و [[شیعیان]] همه او را به [[عدالت]] و [[نیابت]] قبول داشتند و [[کرامات]] و معجزاتی از او نیز صادر میشد. وی در سال ۳۰۵ هجری قمری در [[بغداد]] از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] نیز مدفون شد. زمانی که [[وفات]] جناب [[محمد بن عثمان]] نزدیک شده بود، نامهای از سوی [[حضرت مهدی]]{{ع}} صادر شد و در آن به [[محمد بن عثمان]] [[دستور]] داده شده بود که [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] را [[جانشین]] خود قرار دهد. [[حسین بن روح]] یکی از [[کارگزاران]] [[محمد بن عثمان]] بود با دیگر [[وکلا]] در سایر نقاط ارتباط داشت. [[محمد بن عثمان]] هنگام [[وفات]] بسیاری از بزرگان [[شیعه]] را پیشطلبید و به [[جانشینی]] [[حسین بن روح]] تصریح نمود. [[حسین بن روح]] بیست و یک سال [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت و سرانجام در سال سیصد و بیست و شش هجری قمری از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. پس از او جناب [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] [[قائم]] [[مقام]] [[نیابت خاصه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} شد. [[نیابت]] [[علی بن محمد سمری]] توسط [[حسین بن روح]] [[ابلاغ]] شد و سه سال امر [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت. او از [[اصحاب امام]] [[عسکری]]{{ع}} بود و در سال سیصد و بیست و نه از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. آغاز [[غیبت کبری]] توسط این [[نایب]] به [[شیعیان]] [[ابلاغ]] شد. او نامهای را که از [[حضرت مهدی]]{{ع}} دریافت کرده بود برای گروهی از [[شیعیان]] قرائت کرد. در آن [[نامه]] از [[وفات]] قریب الوقوعش خبر داده شده بود و به او [[دستور]] داده شده بود که پس از خود کسی را به [[نیابت خاص]] [[حضرت]] [[منصوب]] نکند، زیرا [[غیبت]] تامّه<ref>غیب تامّه همان غیبت کبری است و از این رو به تامه تعبیر میشود که در آن هیچ وسیلهای ارتباط مشخص و معین برای ارتباط با حضرت وجود ندارد، بخلاف غیبت صغری که نایبانی وظیفه این ارتباط را به عهده داشتند. حق الیقین، علامه مجلسی: ص ۳۱۰ و یأتی: ص ۷۲۴، احتجاج طبرسی باب توقیعات.</ref> به وقوع پیوسته است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۶۳۸.</ref>. | ||
==نواب خاص در فرهنگنامه آخرالزمان== | |||
*[[نواب خاص حضرت مهدی]]{{ع}} عبارتند از چهار نفر که پس از به [[امامت]] رسیدن آن جناب از سوی [[حضرت]] [[منصوب]] شدند و [[وظیفه]] ارتباط [[مردم]] با [[حضرت]] را به عهده داشتند<ref>ر.ک: نواب اربعه.</ref>. [[نواب عام]]، اصطلاحی است که بعدها به [[علما]] و [[فقهای شیعه]] داده شد. در [[احادیث]] مختلفی در [[دوران غیبت کبری]] ما [[مأمور]] به [[رجوع]] به [[فقها]] و [[محدثین]] و [[راویان]] [[احادیث اهل بیت]]{{ع}} کردهاند تا مسایلی را که تشخیص صحیح از ناصحیح آن را نمیدانیم، از آنان بپرسیم و در برخی [[روایات]] [[حضرت]] این [[علما]] را [[حجت]] بر سایر [[مردم]] قرار داده است. از این روی بدانها [[لقب]] [[نواب عام]] داده شده است. یعنی کسانی که از سوی [[حضرت]] بدون اینکه شخص خاصی تعیین شود، به [[وظیفه]] پاسخگویی به پرسشهای [[دینی]] [[مردم]] گماشته شدهاند، بر خلاف [[نواب عام]] که علاوه بر چنین [[وظیفه]] شخص آنان نیز از سوی [[حضرت]] تعیین میشد. در [[نواب عام]] برخی ویژگیها را تعیین نمودهاند که فرد باید با تفحص و یافتن چنین خصوصیاتی در یک [[فقیه]] از او [[پیروی]] کند<ref>ر.ک: غیبت.</ref><ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۵۸۹.</ref>. | |||
==پرسشهای وابسته== | ==پرسشهای وابسته== | ||
خط ۵۸: | خط ۶۱: | ||
* [[پرونده:136864.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|'''درسنامه مهدویت ج۲''']]. | * [[پرونده:136864.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۲ (کتاب)|'''درسنامه مهدویت ج۲''']]. | ||
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونهای|مجتبی تونهای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]. | * [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونهای|مجتبی تونهای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]. | ||
* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]. | |||
* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]. | * [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]. | ||