نایب خاص امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*اولین [[نایب]] [[حضرت]]، ابو [[عمر]] [[عثمان بن سعید عمری]]، از زمان [[امام هادی]] و [[امام عسکری]]{{عم}} جزو وکلای [[اهل بیت]] به شمار می‌‌رفت و [[امام علی النقی]] و [[امام حسن عسکری]]{{عم}} در فرمایشات خود به [[عدالت]] و [[امانت‌داری]] آنان تصریح کرده‌اند و به [[یاران]] خود می‌‌فرمودند که ابو [[عمر]] مردی مورد [[اطمینان]] و امانت‌دار است، و هر چه بگوید از طرف من گفته است. او پس از [[شهادت امام عسکری]]{{ع}} همچنان [[وکالت]] [[امام]] [[معصوم]] را به عهده داشت و [[نایب حضرت مهدی]]{{ع}} در میان [[مردم]] بود. [[نیابت]] [[امام]] و [[وکالت]] از طرف آن حضرات باید به تصریح و [[نصب]] از سوی خود [[امام]] صورت می‌‌گرفت. او در میان [[شیعیان]] به [[القاب]] مختلفی شهرت داشت. از جمله "[[سمان]]" یا "زیّات" زیرا او در [[بغداد]] به شغل زیتون فروشی و داد و ستد روغن مشغول بود. او پنج سال در این [[مقام]] [[باقی]] بود و پس از آن از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] به [[خاک]] سپرده شد. پس از [[وفات]] جناب [[عثمان بن سعید]]، [[حضرت مهدی]]{{ع}} نامه‌ای به پسر وی نوشت. [[حضرت مهدی]]{{ع}} از [[وفات]] [[عثمان بن سعید]] بسیار محزون شده بود. در آن [[نامه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} ضمن [[تجلیل]] از [[مقام]] [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] وی را [[جانشین]] [[پدر]] معرفی نمودند. [[محمد بن عثمان]] حدود [[چهل]] سال در [[منصب]] [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} قرار داشت و [[شیعیان]] همه او را به [[عدالت]] و [[نیابت]] قبول داشتند و [[کرامات]] و معجزاتی از او نیز صادر می‌‌شد. وی در سال ۳۰۵ هجری قمری در [[بغداد]] از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] نیز مدفون شد. زمانی که [[وفات]] جناب [[محمد بن عثمان]] نزدیک شده بود، نامه‌ای از سوی [[حضرت مهدی]]{{ع}} صادر شد و در آن به [[محمد بن عثمان]] [[دستور]] داده شده بود که [[ابوالقاسم حسین بن روح نوبختی]] را [[جانشین]] خود قرار دهد. [[حسین بن روح]] یکی از [[کارگزاران]] [[محمد بن عثمان]] بود با دیگر [[وکلا]] در سایر نقاط ارتباط داشت. [[محمد بن عثمان]] هنگام [[وفات]] بسیاری از بزرگان [[شیعه]] را پیش‌طلبید و به [[جانشینی]] [[حسین بن روح]] تصریح نمود. [[حسین بن روح]] بیست و یک سال [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت و سرانجام در سال سیصد و بیست و شش هجری قمری از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. پس از او جناب [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] [[قائم]] [[مقام]] [[نیابت خاصه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} شد. [[نیابت]] [[علی بن محمد سمری]] توسط [[حسین بن روح]] [[ابلاغ]] شد و سه سال امر [[نیابت]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} را به عهده داشت. او از [[اصحاب امام]] [[عسکری]]{{ع}} بود و در سال سیصد و بیست و نه از [[دنیا]] رفت و در [[بغداد]] مدفون شد. آغاز [[غیبت کبری]] توسط این [[نایب]] به [[شیعیان]] [[ابلاغ]] شد. او نامه‌ای را که از [[حضرت مهدی]]{{ع}} دریافت کرده بود برای گروهی از [[شیعیان]] قرائت کرد. در آن [[نامه]] از [[وفات]] قریب الوقوعش خبر داده شده بود و به او [[دستور]] داده شده بود که پس از خود کسی را به [[نیابت خاص]] [[حضرت]] [[منصوب]] نکند، زیرا [[غیبت]] تامّه<ref>غیب تامّه همان غیبت کبری است و از این رو به تامه تعبیر می‌‌شود که در آن هیچ وسیله‌ای ارتباط مشخص و معین برای ارتباط با حضرت وجود ندارد، بخلاف غیبت صغری که نایبانی وظیفه این ارتباط را به عهده داشتند. حق الیقین، علامه مجلسی: ص ۳۱۰ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۷۲۴، احتجاج طبرسی باب توقیعات.</ref> به وقوع پیوسته است<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۶۳۸.</ref>.