امنیت: تفاوت میان نسخه‌ها

==امنیت در فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم==

*منظور تحقق امنیت برای [[شهروندان]] و [[مبارزه]] با اخلال‌گران [[امنیت اجتماعی]] و برخورد [[قاطع]] با کسانی است که با اسلحه و تهدید [[مردم]] [[آرامش]] [[جامعه]] را برهم می‌زنند، یا به [[ناموس]] آنان [[تجاوز]] می‌کنند که این خود نوعی ایجاد خلل در امنیت [[خانواده]] و نابودن کردن [[نسل]] و انساب است. بدین جهت آیاتی که در [[کیفر]] [[زنا]] آمده و با قید «نسائکم» ({{متن قرآن|وَاللَّاتِي يَأْتِينَ الْفَاحِشَةَ مِنْ نِسَائِكُمْ}}<ref>«و از زنان شما آنان که زنا کنند چهار تن  از میان خود بر آنان گواه گیرید و اگر گواهی دهند، آنها را در خانه‌ها بازدارید تا مرگ، آنان را دریابد یا خداوند، راهی (دیگر) پیش پای آنها بگذارد» سوره نساء، آیه ۱۵.</ref> یعنی [[زنان]] شما بیان شده، ناظر به اخلال امنیت [[زنان]] شوهردار تلقی شده و [[کیفر]] جلد در [[سوره نور]] ناظر به همین جهت [[تفسیر]] بوده است ([[فخر رازی]]، تفسیرکبیر، ج ۹، ص ۲۴۱، [[حسینی]] [[جرجانی]]، [[تفسیر]] شاهی، ج ۲، ص ۶۵۲). لذا این کسان [[محارب]] با [[خدا]] و [[رسول]] و نا امن کننده [[جامعه]] معرفی شده‌اند. برای تأمین [[امنیت راه‌ها]] و روش‌هایی در میان عقلا [[پیش بینی]] شده، که یکی از آخرترین آن‌ها، برخورد [[قاطع]] با اخلال‌گران به امنیت [[مردم]] است. اما روشن است که محاربه معنایی معین دارد و هر مخالف و منتقد و یا حتی معاند و یا تهدید کننده را نمی‌توان [[محارب]] نامید.

#{{متن قرآن|وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ}}<ref>«و از پیرامونیان شما از تازیان بیابان‌نشین و از اهل مدینه منافقانی هستند که به دورویی خو کرده‌اند؛ تو آنان را نمی‌شناسی ما آنها را می‌شناسیم؛ به زودی آنان را دوبار عذاب خواهیم کرد سپس به سوی عذابی سترگ برده می‌شوند» سوره توبه، آیه ۱۰۱.</ref>* {{متن قرآن|وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مَسْجِدًا ضِرَارًا وَكُفْرًا وَتَفْرِيقًا بَيْنَ الْمُؤْمِنِينَ وَإِرْصَادًا لِمَنْ حَارَبَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ مِنْ قَبْلُ وَلَيَحْلِفُنَّ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا الْحُسْنَى وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ * لا تَقُمْ فِيهِ أَبَدًا لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِيهِ فِيهِ رِجَالٌ يُحِبُّونَ أَنْ يَتَطَهَّرُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُطَّهِّرِينَ * أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى تَقْوَى مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٍ خَيْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيَانَهُ عَلَى شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و کسانی هستند که مسجدی را برگزیده‌اند برای زیان رساندن (به مردم) و کفر و اختلاف افکندن میان مؤمنان و (ساختن) کمینگاه برای آن کس که از پیش با خداوند و پیامبر وی به جنگ برخاسته بود؛ و سوگند می‌خورند که ما جز سر نیکی نداریم و خداوند گواهی می‌دهد که آنان در *هیچ‌گاه در آن (مسجد) حاضر مشو! بی‌گمان مسجدی که از روز نخست بنیان آن را بر پرهیزگاری نهاده‌اند سزاوارتر است که در آن حاضر گردی؛ در آن مردانی هستند که پاکیزه کردن (خود) را دوست می‌دارند  و خداوند پاکیزگان  را دوست می‌دارد* آیا کسی که بنیان خود را بر پروا از خداوند و خشنودی (او) نهاده بهتر است یا آنکه بنیان خود را بر لب پرتگاهی در حال ریزش گذارده است که او را به درون آتش دوزخ فرو می‌لغزاند ؟ و خداوند گروه ستمکاران را رهنمایی نمی‌کند» سوره توبه، آیه ۱۰۷الی۱۰۹.</ref>  

*'''نتیجه''': در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:  

#از آنجا که امنیت در [[جامعه]] دارای اهمیت دارد، [[خداوند]]، محاربان با [[پیامبر]] را در مرحله اول به پرهیز از فسادگری و ستیزه‌جوئی با [[خدا]] و [[پیامبر]] و در مرحله دوم تهدید به [[کیفر]] کرده است: {{متن قرآن|إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَادًا ... إِلَّا الَّذِينَ تَابُوا}}<ref>«کیفر کسانی که با خداوند و پیامبرش به جنگ برمی‌خیزند و در زمین به تبهکاری می‌کوشند جز این نیست که کشته یا به دار آویخته شوند یا دست‌ها و پاهایشان ناهمتا  بریده شود یا از سرزمین خود تبعید گردند؛ این (کیفرها) برای آنان خواری در این جهان است و در جهان واپسی» سوره مائده، آیه ۳۳-۳۴.</ref> و از این [[آیات]] استفاده می‌شود که [[کیفر]] محاربه با همه شدت و غلظت آن بی‌دلیل نیست و در رتبه نخست هر [[جامعه]] و از آن جمله [[جامعه دینی]]، تحصیل و نگهداری امنیت برای [[شهروندان]] است<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۱، ص ۱۷۸.</ref>.

==پرسش مستقیم==

== پرسش‌های وابسته ==