عبرت در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

[۱۶] {{متن حدیث| دَخَلَ ابْنِ السِّمَاكِ عَلَى الرَّشِيدِ فَقَالَ لَهُ عِظْنِي ثُمَّ دَعَا بِمَاءٍ لْيَشْرَبْهُ فَقَالَ لَهُ نَاشَدْتُكَ اللَّهِ لَوْ مَنَعَكَ اللَّهُ مَنْ شَرِبَهُ مَا كُنْتَ فَاعِلًا قَالَ كُنْتُ أفتديه بِنِصْفِ مِلْكِي قَالَ فَاشْرَبْهُ فَلَمَّا شَرِبَ قَالَ نَاشَدْتُكَ اللَّهِ لَوْ مَنَعَكَ اللَّهُ مِنْ خُرُوجِهِ مَا كُنْتَ فَاعِلًا قَالَ كُنْتُ أفتديه بِنِصْفِ مِلْكِي قَالَ إِنَّ مَلَكاً يفتدى بِهِ شَرْبَةِ مَاءٍ لَخَلِيقُ أَلَّا يُنَافِسُ عَلَيْهِ‏}}<ref>"ابن سمّاک بر [[رشید]] وارد شد. [[رشید]] از او درخواست نمود که مرا وعظ کن و در همان حال آبی برای نوشیدن خواست. ابن سمّاک نیز بدو گفت: تو را به [[خدا]] قسم می‌دهم! اگر [[خداوند]] تو را از نوشیدن این [[آب]] [[محروم]] سازد چه می‌کنی؟ گفت: نیمی از مُلک خود را می‌دهم تا بتوانم [[آب]] بنوشم!، ابن سمّاک گفت: بنوش. پس چون [[رشید]] [[آب]] را نوشید بدو گفت: تو را به [[خدا]] قسم می‌دهم! اگر [[خداوند]] [[مانع]] از خارج شدن این [[آب]] از [[بدن]] تو شود چه می‌کنی؟ گفت: نیمی دیگر از مُلکم را می‌دهم تا بتوانم آن را از [[بدن]] خود خارج سازم!، ابن سمّاک گفت: مُلک و پادشاهی‌ای که به یک [[آب]] خوردن می‌‌ارزد، [[شایسته]] است مورد افتخار قرار نگیرد و کسی از آن لذّت [[نبرد]]!"؛ شرح نهج البلاغة، ابن أبی الحدید، ج ۲، ص ۱۰۰.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۲۸-۲۳۰.</ref>.