بحث:ابعاد فکری و اعتقادی انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

بحث:ابعاد فکری و اعتقادی انتظار فرج چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۵ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۶

۲۸٬۵۳۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۵ دسامبر ۲۰۱۹

←‏نتیجه گیری

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۲٬۸۶۰

ویرایش

@@ خط ۱۷: / خط ۱۷: @@
 ==نتیجه گیری==
 *بنابراین، مسئله [[انتظار]] [[موعود]]، روابطی بسیار عمیق با [[اصول اعتقادی]]  دارد و [[انتظار]]، شاخص منور ابعاد [[عقاید]] [[حق]] است.
+==پاسخ تفصیلی==
+==[[جایگاه]] [[فکر]] و [[اعتقاد]] در [[ظهور]]==
+*[[فکر]] زیربنای [[اعمال]] و [[رفتار]] [[انسان]] است و [[باورهای اساسی]] حیات [[آدمی]] را در حصار خود حفظ می‌‌کند. درواقع [[تربیت]] [[انسان‌ها]] و رها ساختن آنان از [[جهل]] و [[نادانی]] و عرضۀ حقایق [[اسلام]] به روان حق‌جوی [[آدمیان]]، از [[برترین]] رسالت‌های [[انبیاء]] و أولیاء بوده است. چنانکه [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] می‌‌فرماید: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الأُمِّيِّينَ رَسُولا مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُوا مِن قَبْلُ لَفِي ضَلالٍ مُّبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref>. فردی که به [[امام زمان]] {{ع}} [[معتقد]] است در واقع در جریان [[انتظار]] خود تحت [[تربیت ولی]] عصر {{ع}} است. این امر در [[طهارت]] [[فکری]] و [[عقلی]] او رشد چشمگیری دارد.
+*در این خصوص از باب نمونه به روایاتی چند اشاره می‌‌نماییم:
+#[[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: «چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند دستش را بر سر [[بندگان]] گذارد و عقولشان را متمرکز سازد. و عقل‌هایشان کامل شود»<ref>{{متن حدیث|"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ"}}؛ منتخب الأثر، ص ۶۰۷؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>.
+#همچنین فرمودند: «در زمان [[مهدی]] {{ع}} به شما [[حکمت]] بیاموزند»<ref>{{متن حدیث|"وَ تُؤْتَوْنَ الْحِکْمَةَ فِی زَمَانِهِ"}}؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.</ref>.
+#[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمودند: «دست [[خدا]] را بر سر [[بندگان]] می‌گذارد آن وقت [[دل]] [[مؤمن]] از آهن سخت‌تر باشد و [[خدا]] او را [[قوت]] [[چهل]] مرد عطا می‌فرماید»<ref>{{متن حدیث|"وَضَعَ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَلَا یَبْقَی مُؤْمِنٌ إِلَّا صَارَ قَلْبُهُ أَشَدَّ مِنْ زُبَرِ الْحَدِیدِ وَ أَعْطَاهُ اللَّهُ تَعَالَی قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۶۷۴.</ref>.
+#[[امام سجاد]] {{ع}} فرمودند: «[[مردم]] [[زمان غیبت]] بر همۀ زمان‌ها [[برتری]] دارند، زیرا [[خداوند]] به ایشان به اندازه‌ای [[عقل]] و [[فهم]] و [[شناخت]] داده است که [[غیبت]] آن [[حضرت]] نزد ایشان به منزلۀ مشاهده و عیان است»<ref>{{متن حدیث|"إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۱۹.</ref>.
+*[[روایات]] فوق ناظر بر این است:
+#[[حضرت مهدی]] {{ع}} هنگامی که دست خود را بر سر [[بندگان]] بگذارد [[عقل]] آنها جمع و [[حلم]] آنها کامل می‌‌گردد. بعضی بر این نظرند: دست بر سر [[بندگان]] کشیدن نمادی است از [[سرپرستی]]، یعنی: هنگامی‌ که [[حضرت]] بر [[مردم]] [[ریاست]] پیدا کند، با [[سرپرستی]] عاقلانۀ [[حضرت]]، افراد نیز عقلشان کامل و جهلشان ضایع می‌‌گردد. بعضی نیز گویند با تهدید هواها و طغیان‌ها [[منتظر]] تحت [[تربیت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} قرار گرفته و [[آیات قرآن]] مستقیماً در [[هدایت]] و پرورش [[عقلی]] او تأثیر می‌‌گذارد<ref>ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟</ref>.
+#در [[دوران ظهور]] [[حضرت]] [[انحرافات]] [[دینی]] و [[جهل]] [[مردم]] زایل خواهد گردید و از این طریق به [[برکت حضرت مهدی]] {{ع}} [[قدرت]] هر مردی برابر [[قدرت]] [[چهل]] مرد خواهد بود<ref>ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟</ref>.
+#[[منتظرین]] به [[فضل]] [[پروردگار]] [[صاحب]] [[عقل]] کامل‌تری خواهند بود. شاید عامل این رشد [[عقلی]] همان [[خودسازی]] [[شیعه]] باشد. [[شیعه]] برای [[زمینه‌سازی ظهور]] [[حضرت]] با [[دوری از گناهان]] و جهالت‌ها و [[پیروی]] از [[دستورات]] [[قرآن]] و أئمه {{ع}} خود به خود سبب تقویت و باروری نیروی [[عقلانی]] خویش می‌گردد<ref>ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟</ref>.
+#[[شیعه]] به [[فضل]] [[پروردگار]] و [[عنایات]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} در جریان [[انتظار صحیح]] خود به تقویت قوای [[عقلانی]] و توانمندی‌های [[فکری]] خود می‌‌پردازد و بدین وسیله در جهت صحیحی به [[پرستش]] [[پروردگار]] خود می‌‌پردازد<ref>ر.ک. صمیمی، سیمین، عرصه‌های تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث، ص؟؟؟</ref>.
+*بی‌گمان [[حضرت مهدی]] {{ع}} به پا می‌خیزد تا بیش از آنکه چگونگی [[زندگی مادی]] [[مردم]] را بر پایۀ [[عدالت]] سامان دهد، باورهای آنان را رشد داده، کمال بخشد. اگرچه [[قسط]] و [[عدل]] [[اقتصادی]] در جای خود بسیار بایسته و نقش‌آفرین است، اما آنچه [[قیام]] و [[انقلاب جهانی]] آن [[حضرت]] را از دیگر [[انقلاب‌ها]] متمایز و ممتاز می‌سازد، دگرگونی‌های [[اعتقادی]] و [[باور]] [[انسان‌ها]] است که در پرتو تلاش‌های او و همۀ یارانش پدید خواهد آمد. دگرگونی‌هایی که سبب می‌شود تا نگاه [[مردم]] در فصل پایانی [[زندگی]] به طور فراگیر و گسترده به [[اهداف ]][[آفرینش انسان]] دوخته شده، راه‌های کمال و [[نیک‌بختی]] را یکی پس از دیگری سپری کنند و این شکل نخواهد گرفت مگر به دگرگونی اساسی در [[فرهنگ]] جامعۀ انسانی؛ که آن نیز شکل نخواهد گرفت مگر با فراهم‌شدن زمینه‌های بایسته. البته مقصود از [[آمادگی]] در عرصۀ [[باورها]] بیشتر [[آمادگی]] در عرصۀ [[فرهنگ دینی]] است. آنچه در عرصۀ [[فرهنگ دینی]] به آن توجه می‌شود، به طور عمده، زیر عنوان "[[پیروی]] [[خالص]] از [[خداوند]] و ولی او" گرد می‌آیند؛ زیرا [[شناخت خداوند]] و [[امام زمان]] {{ع}} و [[باور]] به آنان، باید در [[رفتار]] دیده شود و تبلور [[حقیقی]] آن در فرمان‌برداری [[خالص]] و فراگیر از آن نورهای [[پاک]] [[آشکار]] گردد. همسوکردن رفتارها، نیت‌ها و جهت‌گیری‌ها، بر پایۀ خواست [[رهبر]] [[الهی]]، از مهم‌ترین ویژگی‌های رهروان [[راستین]] است و این به خوبی در [[زمینه‌سازان ظهور]] و [[یاران امام مهدی]] {{ع}} وجود دارد. [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}}‌ در این باره فرمود: «خوشا به حال کسی که، [[قائم اهل بیت]] مرا [[درک]] کند؛ حال آنکه پیش از [[قیام]] او نیز پیرو او باشد. با [[دوست]] او [[دوست]] و با [[دشمن]] او [[دشمن]] و با [[رهبران]] و [[پیشوایان]] [[هدایت‌گر]] پیش از او نیز [[دوست]] باشد. اینان همنشین و [[دوستان]] من و گرامی‌ترینِ [[امت]] من، در نزد من هستند»‌<ref>{{متن حدیث|"طُوبَی لِمَنْ أَدْرَکَ قَائِمَ أَهْلِ بَیْتِی وَ هُوَ مُقْتَدٍ بِهِ قَبْلَ قِیَامِهِ یَتَوَلَّی وَلِیَّهُ وَ یَتَبَرَّأُ مِنْ عَدُوِّهِ وَ یَتَوَلَّی الْأَئِمَّةَ الْهَادِیَةَ مِنْ قَبْلِهِ أُولَئِکَ رُفَقَائِی وَ ذَوُو وُدِّی وَ مَوَدَّتِی وَ أَکْرَمُ أُمَّتِی عَلَیَّ"}}؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص ۲۸۶، ح ۲و ۳؛ کتاب الغیبه طوسی، ص ۴۵۶. </ref>. کسانی که [[آمادگی]] روحی و روانی بالایی به دست نیاورند، هرگز نمی‌توانند [[یار]] و [[یاور]] خوبی برای آن [[حضرت]] باشند؛ چرا که با کمترین فشاری که بر آنان وارد می‌شود، عرصه را رها می‌کنند. بی‌گمان برای [[حضرت مهدی]] {{ع}} یارانی هست که [[توان]] بالای روحی و روانی دارند تا بتوانند بر [[دشمنان]] چیره و پیروز شوند<ref>ر.ک. سلیمیان، خدامراد، نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص۶۸.</ref>.
+*یکی از ویژگی‌های [[تکلیف]] [[انتظار]]، [[حفظ دین]] و نگهبانی مرزهای [[عقیدتی]] است، باید فروغ [[ایمان]] و [[نور]] [[یقین]] در [[دل]] و [[جان]] [[مردم]] محفوظ باشد و [[جان]] و [[دل]] [[انسان]] در برابر تابش [[اعتقادات]] حقه قرار گیرد و [[ایمان]] جزء وجود آنان و چون [[خون]] سراسر وجودشان را گرم نماید و جوهر حیات آنان باشد. در [[عصر انتظار]]، باید در برابر [[شبهات]] [[شیاطین]] [[پنهان]] و [[آشکار]]، [[مقاومت]] کرد و آنها را از ذهن‌ها زدود. حفظ و گسترش [[اعتقاد]] [[دینی]] و [[شناخت]] آن در روزگار متصل به [[ظهور]]، مفیدتر بلکه لازم‌تر است؛ زیرا تنها دارندگان [[عقیده]] و عمل در [[حوادث پیش از ظهور]] [[غرق]] و گم نمی‌شوند و دچار تردید نمی‌گردند. باید تا هنگام [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} [[اعتقادات]] صحیح و [[عمل صالح]] در [[مردم]] [[منتظر]] حفظ گردد در [[احادیث]] از اهمیت [[ایمان]] در [[عصر غیبت]] چنین [[باد]] شده است: [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرموده‌اند: «[[برادران]] من مردمی آند که در [[آخرالزمان]] می‌آیند. آنان به [[نبوت]] و [[دین]] من [[ایمان]] می‌آورند با اینکه مرا ندیده‌اند... هر یک از آنان [[اعتقاد]] و [[دین]] خویش را با هر [[سختی]] نگاه می‌دارند، چنانکه گویی درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست می‌کنند یا [[آتش]] پردوام چوب داغ را در دست نگاه می‌دارند. آن [[مؤمنان]]، مشعل‌های فروزانند در تاریکی‌ها. [[خداوند]] آنان را از [[آشوب‌ها]] تیره و تار [[آخرالزمان]] [[نجات]] خواهد داد»<ref>{{متن حدیث|"قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: اللَّهُمَّ لَقِّنِی إِخْوَانِی مَرَّتَیْنِ فَقَالَ مَنْ حَوْلَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ أَ مَا نَحْنُ إِخْوَانَکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَا إِنَّکُمْ أَصْحَابِی وَ إِخْوَانِی قَوْمٌ فِی آخِرِ الزَّمَانِ آمَنُوا وَ لَمْ یَرَوْنِی لَقَدْ عَرَّفَنِیهِمُ اللَّهُ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُخْرِجَهُمْ مِنْ أَصْلَابِ آبَائِهِمْ وَ أَرْحَامِ أُمَّهَاتِهِمْ لَأَحَدُهُمْ أَشَدُّ بَقِیَّةً عَلَی دِینِهِ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ فِی اللَّیْلَةِ الظَّلْمَاءِ أَوْ کَالْقَابِضِ عَلَی جَمْرِ الْغَضَا أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الدُّجَی یُنْجِیهِمُ اللَّهُ مِنْ کُلِّ فِتْنَةٍ غَبْرَاءَ مُظْلِمَةٍ"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۴. </ref>. [[امام]] [[زین العابدین]]{{ع}} خطاب به [[ابوخالد کابلی]] فرموده‌اند: «ای ابوخالد! مردمانی که در [[روزگار غیبت]] به سر می‌برند و معتقدند و ###[[313]]###، از [[مردمان]] همه زمان‌ها افضل‌اند؛ زیرا که [[خدای متعال]] به آنان [[خرد]] و [[فهم]] و معرفتی داده است که [[غیبت امام]] برای آنان مانند حضور است (یعنی با اینکه در [[عصر غیبت]] بسر می‌برند و [[امام]] را نمی‌بینند، از نظر [[ایمان]] و [[تقوی]] و [[پایداری]] گویی در [[زمان ظهور]] بسر می‌برند و [[امام]] خود را می‌بینند) این [[مردم]] را [[خداوند]] مانند سربازان پیکارگر [[صدر اسلام]] قرار داده است همانان که در رکاب [[پیامبر]]{{صل}} [[شمشیر]] می‌زدند و [[پیکار]] می‌کردند. آنانند [[اخلاص]] پیشگان [[حقیقی]] و ایشان [[شیعیان]] واقعی‌اند، آنانند که (در [[نهان]] و عیان) [[مردم]] را به [[دین خدا]] [[دعوت]] می‌کنند»<ref>{{متن حدیث|"عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ{{ع}} قَالَ تَمْتَدُّ الْغَیْبَةُ بِوَلِیِّ اللَّهِ الثَّانِی عَشَرَ مِنْ أَوْصِیَاءِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ یَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالسَّیْفِ أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۲.</ref>.
+*این [[ایمان]] و [[باور]]، باید در [[جامعه]] باشد و تا [[زمان ظهور]] بماند، زیرا کسی که [[منتظر]] غلبۀ [[ایمان]] بر [[الحاد]] است خود باید به ایمانی [[راسخ]] و [[استوار]] مجهز باشد<ref>ر.ک. مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۱۰-۱۱۸.</ref>.
+==ابعاد [[فکری]] و [[اعتقادی]] [[انتظار]]==
+*ابعاد [[فکری]] و [[اعتقادی]] [[انتظار]] به شرح ذیل هستند:
+#بعد [[توحید]]: یکی از ابعاد مهم [[انتظار]]، که پیوسته باید مورد توجه باشد، بعد [[توحیدی]] آن است. [[انتظار]] در ماهیت خود، انسانِ [[منتظر]] را متوجه مبداء عالم، و خدای [[جهان]] می‌کند. [[انسان]] [[منتظر]]، همواره، [[چشم به راه]] فرجی است که به [[قدرت]] مطلقۀ [[الهی]] تحقق خواهد یافت. [[منتظران]]، [[چشم به راه]] [[مهدی]] {{ع}} هستند. [[مهدی]] {{ع}} کیست؟ بندۀ [[خدا]] و وظیفۀ [[ولی خدا]] در [[زمین]]، که به [[قدرت خدا]] زنده است [[عبادت]] [[خدا]] و گرداندن اوضاع [[جهان]] است و روزی به امر [[خدا]]، برای استقرار بخشیدن به [[دین خدا]]، و [[نجات]] جامعۀ بشری ظاهر خواهد شد<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>. [[منتظران]] باید همیشه متوجه درگاه کبریای [[الهی]] باشند و روی [[دل]] به سوی [[خدا]] کنند و از پیشگاه لایزال، طلب [[گشایش]] و [[فرج]] نمایند. این [[تعلیم]] را [[پیشوایان]] یاد داده‌اند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} می‌فرماید: «[[بهترین]] [[اعمال امت]] من، [[انتظار]] رسیدن [[فرج]] است از نزد خدای [[عزیز]] [[جلیل]]»<ref>{{متن حدیث|"أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِی انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۸ و ۱۳۱.</ref> [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرماید: «[[بهترین]] [[عبادات]] [[مؤمن]]، [[چشم به راه]] [[فرج]] خدایی داشتن است»<ref>{{متن حدیث|"أَفْضَلُ عِبَادَةِ الْمُؤْمِنِ انْتِظَارُ فَرَجِ اللَّهِ"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۳۱.</ref>.
+#بعد [[نبوت]]: بعد دیگر [[انتظار]]، توجه به [[پیامبران]] و [[مکتب]] [[پیامبران]]، و [[تجدید عهد]] با آنان است، همچنین توجه به [[مقام هدایت]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}}. [[منتظران]]، [[چشم به راه]] کسی هستند که در او صفات و آثار [[پیامبران]] گرد آمده است و هنگامی که ظاهر گردد، آن آثار در او دیده خواهد شد. هر کس [[دوست]] دارد [[آدم]]، و شیث، و [[نوح]]، و [[ابراهیم]]، و [[موسی]]، و [[عیسی]]، و [[داوود]]، و [[سلیمان]]، و [[یوسف]] و... و [[محمد]] {{صل}} را ببیند، می‌تواند آنان را در [[مهدی]]{{ع}} ببیند. او می‌آید تا [[آرمان]] [[پیامبران]] را تحقق بخشد، و تا [[دین]] خدایی را بگستراند و ندای [[توحید]] را به همه سوی ببرد. او می‌آید تا [[آرمان]] [[پیامبران]] را محقق سازد. بنابراین در [[فرهنگ انتظار]]، [[منتظران]] [[مهدی]] {{ع}} رابطۀ ایمانی مستقیم با [[نبوت]] و [[پیامبری]] دارند<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>. [[مهدی]] {{ع}} از [[اهل بیت پیامبر]] است. او [[فرزند علی]] {{ع}} و [[حسین]] {{ع}} است. او دوازدهمین [[وصی]] و [[جانشین پیامبر]] است. چون ظاهر گردد، [[پرچم پیامبر]] {{صل}} را در دست گیرد و به [[سنت پیامبر]] {{صل}} عمل کند. نخستین [[اصحاب]] او ۳۱۳ تن خواهند بود، به شماره [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} در [[جنگ بدر]]. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از آمدن او خبر داده، و دربارۀ او بسیار سخن گفته است. چون او آشگار گردد، [[دین]] جدش [[پیامبر]] {{صل}} را رواج دهد و [[حاکم]] سازد. همۀ این مطالب، توجه دادن به اصل [[نبوت]] و تأکید بر [[مقام]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است و همه یاد کردنِ [[اعتقادی]] و مکتبی [[پیامبری]] و [[پیامبران]] است.
+#بعد [[قرآن]]: امر مهم دیگری که هر منتظری باید متوجه آن باشد، [[کتاب خدا]] و [[قرآن کریم]] است. [[حضرت مهدی]] {{ع}}، زنده کنندۀ همۀ [[احکام]] [[قرآن]] است. [[انسان]] [[منتظر]]، همواره، این [[آرمان]] را در [[دل]] زنده می‌دارد، که روزی با [[ظهور مهدی]] [[آل محمد]] {{صل}} و آخرین خلیفۀ آورندۀ [[قرآن]]، [[احکام]] [[قرآن]] جاری شود و [[قرآن]] در سراسر [[جهان]] [[حاکمیت]] باید و [[کتاب آسمانی]]، برنامه [[زندگی]] [[انسان]] زمینی گردد. بدین‌گونه، توجه به [[قرآن کریم]] و [[نورانیت]] و [[هدایت]] [[قرآن]] نیز، جزء مسائل عمدۀ [[انتظار]] است<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>.
+#بعد [[امامت]]: این بعد نیز در [[انتظار]] به خوبی روشن است. [[حضرت مهدی]] {{ع}}، خاتم [[ائمه طاهرین]] است. [[امامان]] پیشین، یکایک او را یاد کرده‌اند. او [[فرزند]] آنان و یادگار ایشان و ادامه دهندۀ راه آنان است. [[حضرت مهدی]] {{ع}}، [[مظهر]] [[قائم]] جاری [[امامت]] است و [[قطب]] نمای حرکت در اقیانوس بزرگ هستی، مشعل راه حیات و [[تکلیف]]. [[وجود حضرت مهدی]] {{ع}}، [[انتظار ظهور]] او، بزرگترین تأکید است بر اصل [[اعتقادی]] [[امامت]] و [[رهبری]]<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>. در [[روایات]] و [[تعالیم]] [[ائمه طاهرین]] {{ع}} تأکید شده است بر اینکه در [[عصر غیبت]]، راه [[امامان]] را بپیمایید، از [[تعالیم]] و [[احکام]] آنان [[پیروی]] کنید، به تولای آنان (قرار گرفتن در خط آنان و [[دوستان]] و [[پیران]] آنان) چنگ در زنید، و از [[دشمنان]] و [[مخالفان]] آنان و قرار گرفتن در خط [[مخالفان]] تبرا جوئید، و کناره بگیرید.
+#بعد [[عدل]]: بعد [[عدل]] و [[دادگری]] و توجه به آن نیز در مسئله [[انتظار]]، بسیار روشن است. [[انتظار حضرت مهدی]] {{ع}} [[انتظار ظهور]] [[عدل]] است، [[عدل جهانی]]، [[عدل]] آفاقی و انفسی. [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[مظهر]] اسماء [[الهی]] است، از جمله دو اسم [[مبارک]]: "یا عدلُ یا [[حکیم]]". [[حضرت مهدی]] {{ع}} تجسم اعلای [[حق]] و تحقق والای [[عدل]] است. اوست که [[جهان]] آکنده از [[بیداد]] را آکنده از داد می‌سازد و [[عدل]] خدایی را در همه جا و همه سوی سرایت می‌دهد. او [[مظهر]] [[دادگری فراگیر]] است. تداعی موضوع [[عدل]] و [[عدالت]] است و جهانگیر شدن آن، از [[انتظار]]، جزء بدیهیات است. [[انتظار]]، یعنی [[چشم به راه]] [[امامی]] داشتن که چون بیاید [[جهان]] را از [[عدل و داد]] مملو سازد پس از آنکه از [[ظلم و جور]] پر شده باشد<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>.
+#بعد [[معاد]]: [[معاد]]، بازگشت [[انسان]] به نزد [[خدا]]، ورود به [[جهان]] پایدار، و شروع [[زندگی]] اصلی است. در امر [[انتظار]]، اصل [[اعتقادی]] بسیار مهم [[معاد]] و بازگشت مسئولانه به نزد [[خداوند]]، همواره حضور دارد<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>. این حضور در سه جهت نمودار است:
+##[[مهدی]] {{ع}} به [[هنگام ظهور]]، [[ستمگران]] را [[کیفر]] می‌دهد و [[ظالمان]] را به سزای [[اعمال]] خود می‌رساند و این خود نمونه‌ای است از چگونگی [[معاد]] و [[رستاخیز]]<ref>ر.ک. محمد رضا حکیمی، خورشید مغرب ص ۳۳۳. </ref>.
+##[[هنگام ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} گروهی از [[پاکان]] و پلیدان به [[جهان]] باز می‌گردند و این خود [[قیامت]] صغرایی است و نشانه‌ای است بر [[قیامت]] کبری.
+##[[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}}، یکی از [[علائم]] و [[نشانه‌های حتمی]] [[قیام قیامت]] و فرا رسیدن [[رستاخیز]] [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است و تا او نیاید [[عمر]] [[جهان]] به سر نمی‌رسد و [[قیامت]] برپا نمی‌گردد<ref>ر.ک. شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۷۹-۸۴؛ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۹۷-۲۰۰.</ref>.
+==نتیجه گیری==
+*بنابراین، مسئله [[انتظار]] [[موعود]]، روابطی بسیار عمیق با [[اصول اعتقادی]]  دارد و [[انتظار]]، شاخص منور ابعاد [[عقاید]] [[حق]] است.
 ==پانویس==
 {{یادآوری پانویس}}
 {{پانویس2}}