زهد: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} در [[وصف]] [[پیامبر]]{{صل}} و [[پیروی]] از [[اعمال]] زاهدانه آن [[حضرت]] فرموده است:از [[پیامبر]]{{صل}} [[پاک]] و [[پاکیزه]] خویش سرمشق گیر... که از [[دنیا]] نیم لقمه‌ای بر گرفت و چشمی بدان ندوخت. پهلویش از همه کس لاغرتر و شکمش از [[دنیا]] خالی‌تر بود. [[دنیا]] بر او عرضه شد؛ ولی نپذیرفت و هرگاه می‌دانست که [[خداوند]] چیزی را [[دشمن]] می‌دارد، او نیز آن را [[دشمن]] می‌داشت و چیزی را که [[خدا]] حقیر می‌دانست، او نیز حقیر می‌شمرد. و اگر خصلتی جز این در ما نبود که [[دوست]] می‌داریم، آن‌چه را [[خدا]] [[دشمن]] داشته، و بزرگ می‌داریم چیزی را که [[خدا]] کوچک شمرده است، همین، در [[مخالفت]] و [[دشمنی]] ما با [[خدا]] و [[سرپیچی]] از [[فرمان]] او بس بود! همانا [[رسول خدا]]{{صل}} روی [[زمین]] [[غذا]] می‌خورد؛ مانند [[بندگان]] می‌نشست؛ کفش خود را به دست خویش پینه می‌زد و بر لباسش وصله می‌دوخت؛ بر الاغ بی‌پالان سوار می‌شد و دیگری را هم در ردیف خود سوار می‌کرد و چون دید پرده‌ای با نقش را و نگار بر در اتاقش آویخته‌اند، به یکی از [[زنان]] خود فرمود: "ای فلانی! این پرده را از نظرم دور دار که هرگاه به آن می‌نگرم، به یاد [[دنیا]] و زرق و برق آن می‌افتم!"[[پیامبر]]{{صل}} قلباً از [[دنیا]] روی گرداند و یاد آن را در درون خود کشت. او [[دوست]] داشت زینت‌های [[دنیا]] از نظرش [[پنهان]] باشد تا مبادا جامه‌ای زیبا و فاخر از آن برگیرد و آن را خانه همیشگی خود پندارد و [[امید]] اقامت در آن را در سر بپروراند. پس، [[دنیا]] را به کلی از [[جان]] خود بیرون کرد و یاد آن را از [[دل]] براند و آن را از نظر [[پنهان]] داشت. آری، هرکه چیزی را [[دشمن]] بدارد، نگاه به آن را نیز [[دشمن]] می‌دارد و خوش ندارد نامی از آن نزد او به میان آید"<ref>نهج البلاغه، ص ۲۲۷ - ۲۲۹.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۵.</ref>.

*البته زهد و بی‌توجهی به [[دنیا]] به معنای [[رهبانیت]] و [[دنیا]] گریزی نیست؛ بلکه مراد از زهد، این است که [[انسان]] [[زاهد]]، [[میانه روی]] [[اختیار]] کند و از [[امور دنیوی]] برای رسیدن به امور [[معنوی]] خویش [[بهره]] جوید؛ نه اینکه به طور کامل به [[دنیا]] و امور آن پشت کند<ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۵.</ref>.

*[[رسول خدا]]{{صل}} کسانی را که [[امور دنیوی]] را کاملاً رها کرده و فقط به [[عبادت]] و [[نماز خواندن]] می‌پرداختند، به شدت، [[سرزنش]] و [[مسلمانان]] را از پشت پا زدن به [[زندگی مادی]] که به صورت منفی و در شکل انزوای [[اجتماعی]] انجام می‌گرفت، [[نهی]] و آنان را [[تشویق]] می‌کرد که آن را در شکل مثبت آن؛ یعنی [[جهاد]] در [[راه خدا]]، [[روزه]] و... جستجو کنند<ref>بحار الانوار، ج ۱۴، ص ۲۷۷.</ref>. می‌فرمود: "خوشا به حال کسی که برای خدایی که یادش ارجمند است، [[فروتنی]] کند و به [[حلال]] [[دنیا]] زهد ورزد، بی‌آنکه از [[سنت]] من روی برگرداند و از خوشی‌های [[دنیا]] دست بردارد، بی‌آنکه از راه و رسم من برگردد"<ref>الکافی، ج ۸، ص ۱۶۹ و حسن بن شعبه حرانی، تحف العقول، ص ۳۰.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۹۶.</ref>.