عرش: تفاوت میان نسخه‌ها

در لغت به معنای تخت، سریر، جایگاهی سقف دار و بلند که [[سلطان]] در آن می‌‌نشیند و بارگاه است. اما در اصطلاح [[دینی]] وقتی سخن از "عرش [[خدا]]" است، کنایه از [[حاکمیت]] و [[فرمانروایی]] مطلق [[خداوند]] بر همه هستی و موجودات است. در [[قرآن]] بارها از عرش [[خدا]] و اینکه [[خداوند]] بر عرش قرار گرفته و اینکه او [[صاحب]] عرش است و [[فرشتگان]] عرش او را بر دوش می‌‌کشند، سخن به میان آمده است{{متن قرآن|إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ...}}<ref> به راستی پروردگارتان همان خداوند است که آسمان‌ها و زمین را در شش روز آفرید سپس بر اورنگ (فرمانفرمایی جهان) استیلا یافت؛ سوره اعراف، آیه ۵۴</ref>؛ {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى الْعَرْشِ...}}<ref>خداوند همان است که آسمان‌ها را بی‌ستون‌هایی که آنها را ببینید برافراخت سپس بر اورنگ (فرمانفرمایی جهان) استیلا یافت...» سوره رعد، آیه ۲</ref>؛ {{متن قرآن|قُلْ مَنْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَرَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ}}<ref>بگو: پروردگار هفت آسمان و پروردگار اورنگ سترگ (فرمانفرمایی جهان) کیست؟» سوره مؤمنون، آیه ۸۶؛ و... .</ref>. مسلماً [[خدا]] تختی که بر آن تکیه زده باشد و از آنجا [[جهان]] را اداره کند ندارد. تکیه زدن [[خدا]] بر عرش [[عظیم]] و [[تدبیر امور]] عالم، به معنای [[سلطه]] و [[حاکمیت]] [[آفریدگار]] بر همه [[جهان]] و آفریده‌هاست. [[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]] عرش را به مجموعه [[آفرینش]] و به [[علم الهی]] [[تفسیر]] کرده است<ref>معانی الأخبار، ص۲۹.</ref> و به معنای [[مقام علم]] و [[تدبیر]] [[الهی]] است. معمولاً همراه با عرش، کرسی هم مطرح می‌‌شود و اینکه کرسی و تخت [[خدا]] به وسعت [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است {{متن قرآن|...وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ}}<ref> «اریکه او گستره آسمان‌ها و زمین است و نگاهداشت آنها بر وی دشوار نیست و او فرازمند سترگ است» سوره بقره، آیه ۲۵۵.</ref> در آنجا هم مقصود، تختِ مادی نیست، بلکه کنایه از سیطره [[الوهیت]] و خدایی او بر همه عالم است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۴۸.</ref>.

*عرش در لغت به معنای [[سلطنت]] است و عرش [[خداوند]] [[سلطنت]] اوست و استوای او بر عرش، استیلای او بر [[سلطنت]] است<ref>مفید، مصنفات، ج۵، ص۷۳</ref><ref>ر.ک. [[محمد زمان رستمی|رستمی، محمد زمان]]، [[طاهره آل‌بویه|آل‌بویه، طاهره]]، [[علم امام ۲ (کتاب)|علم امام]]، ص ۸۵ ـ ۹۰</ref> عرش و برخی مفاهیم دیگر مانند کرسی، [[لوح]] و قلم از مفاهیم [[معنوی]] و مربوط به [[عالم غیب]] هستند.<ref>ر.ک. [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، ص ۳۳۹؛ [[مرتضی مطهری|مطهری، مرتضی]]، [[آشنایی با قرآن (کتاب)|آشنایی با قرآن]]، ج ۲، ص ۶۶ و ۶۷</ref>

*واژۀ عرش در برخی از [[آیات قرآن]] به کار رفته است مانند:<ref>سورۀ حاقه، آیۀ ۱۷</ref> {{متن قرآن|وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ}}، {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي خَلَق السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاء}}<ref>سورۀ هود، آیۀ ۷</ref> و....<ref>ر.ک. [[حسین خاکپور|خاکپور، حسین]]، [[علی اکبر نصیری|نصیری، علی اکبر]]، [[نعیمه معین‌الدینی|معین‌الدینی، نعیمه]]، [[تبیین مفهوم عرش و کرسی بر مبنای علم بلا معلوم (مقاله)|تبیین مفهوم عرش و کرسی بر مبنای علم بلا معلوم]]، فصلنامه پژوهش‌های فلسفی کلامی، ش ۶۳، ص ۱۳۷ـ ۱۴۵</ref> از دید [[قرآن]]، عرش [[مقام]] [[تدبیر]] عمومی عالَم و محل صدور [[اوامر]] [[تکوینی]] [[خداوند]] است:<ref>سورۀ بروج، آیل ۱۵ و ۱۶</ref> {{متن قرآن|ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ فَعَّالٌ لِّمَا يُرِيدُ}}<ref>ر.ک. [[زهرةالسادات میرترابی حسینی|میرترابی حسینی، زهرةالسادات]]، [[علم لدنی در قرآن و حدیث (پایان‌نامه)|علم لدنی در قرآن و حدیث]]، ص ۷۵</ref> رحمان بزرگ‌ترین اسم [[الله]] است و این اسم بر عرش [[استیلا]] یافته است: {{متن قرآن|الرَّحْمَنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى}}<ref>سورۀ طه، آیۀ ۵</ref> [[حضرت رسول]]{{صل}} فرمودند: «هیچ مخلوقی نیست مگر اینکه صورت آن در زیر عرش است.<ref>ر.ک. حسن زاده، حسن، ممدالهمم، ص۱۲۷</ref>»<ref>ر.ک. [[محمد زمان رستمی|رستمی، محمد زمان]]، [[طاهره آل‌بویه|آل‌بویه، طاهره]]، [[علم امام ۲ (کتاب)|علم امام]]، ص ۸۵ ـ ۹۰</ref> پس عرش همه چیز را در بر می‌گیرد؛ از این‌رو، در آیۀ شریفۀ {{متن قرآن|وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ}}،<ref>سورۀ اعراف، آیۀ ۱۵۶</ref> عرش همان [[رحمت الهی]] است که [[رسول اکرم]]{{صل}} مُظهر آن است و آیۀ شریفۀ {{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ}}<ref>سورۀ انبیاء، آیۀ ۱۰۷</ref> بر این امر دلالت دارد.<ref>ر.ک. [[محمد زمان رستمی|رستمی، محمد زمان]]، [[طاهره آل‌بویه|آل‌بویه، طاهره]]، [[علم امام ۲ (کتاب)|علم امام]]، ص ۸۵ ـ ۹۰</ref>