کوفه در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

کوفه در معارف مهدویت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۴۰

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۶ مارس ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - ']] صفحه' به ']]، ص'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۹۱۲

ویرایش

@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 *[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} در پی بیان فتنه‌هایی در [[مصر]] و [[بصره]] به [[ابن عباس]] فرمود:... سپس فتنه‌ای در کوفه پدیدار خواهد شد و در آن وقت [[سفیانی]] در [[شام]] به سر می‌‌برد، زمانی که [[سفیانی]] به کوفه لشکرکشی کند، [[منتظر]] باشید که [[بهترین]] شخص از دودمان [[رسول خدا]] (یعنی [[مهدی]]{{ع}}) از کنار [[کعبه]] [[ظهور]] کند. آن روز (به حدی زیباست که) زنده‌ها [[آرزو]] می‌‌کنند که ای کاش گذشتگان ما بودند و این روزها را می‌‌دیدند که چگونه [[دنیا]] از [[عدل و داد]] پر شده است و [[ظلم]] و بیدادی که [[جهان]] را پر کرده بود رخت بربسته است<ref>ملاحم: ص ۱۲۵.</ref>.  [[جابر]] از [[امام باقر]]{{ع}} درباره [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} سؤال نمود، [[حضرت]] پاسخ داد: این [[ظهور]] زمانی پدید خواهد آمد که در میان [[حیره]] و کوفه کشتاری بزرگ رخ دهد<ref>ارشاد مفید: ص ۳۶۰.</ref>. در [[حدیثی]] [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: در [[روز عاشورا]] [[امام حسین]]{{ع}} [[یاران]] خود را جمع نمود و به آنها خبر داد که همه به [[شهادت]] خواهند رسید، اما در [[زمان رجعت]] باز خواهند گشت. در آن [[حدیث]] [[حضرت]] از [[مسجد کوفه]] یاد می‌‌کند و می‌‌فرماید: [[خداوند]] در [[مسجد کوفه]] چشمه‌ای از طلا و چشمه‌ای [[آب]] و چشمه‌ای از شیر و چشمه‌ای از روغن ظاهر می‌‌کند<ref>الحرائج والجرائج: ج ۲، ص ۸۴۸.</ref>.
 *[[امام باقر]]{{ع}} درباره این [[آیه]] فرمود: {{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی می‌آزماییم» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref> این [[آیه]] خاص و عام است، اما معنی خاص در کوفه رخ خواهد داد و آن گرسنگی‌ای است که فقط [[دشمنان]] [[آل محمد]]{{صل}} را در بر خواهد گرفت با این [[گرسنگی]] آنان را به [[هلاکت]] خواهد رساند. ولی معنای عام آن در [[شام]] اتفاق می‌‌افتد، و آن [[ترس]] و گرسنگی‌ای است که همه را فرا خواهد گرفت و چنان سخت خواهد بود که کسی تاکنون نظریش را ندیده است این [[قحطی]] و [[گرسنگی]] پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] خواهد بود و [[ترس]] پس از [[قیام]] رخ خواهد داد<ref>تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۶۸.</ref>.
-*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: [[حضرت قائم]]{{ع}} به کوفه خواهد رفت. زمانی که [[حضرت]] به کوفه می‌‌رسد، سه گروه در آن [[شهر]] به [[نزاع]] مشغولند. [[لشکر]] [[یمنی]] و [[حسنی]] و [[سفیانی]]. [[جنگ]] میان این سه [[لشکر]] پایان می‌‌پذیرد (یعنی [[سفیانی]] کشته می‌‌شود و [[یمانی]] و [[حسنی]] نیز با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌‌کنند) [[حضرت]] در کوفه به [[منبر]] رفته و شروع به [[خطبه]] [[خواندن]] می‌‌نماید، اما [[مردم]] از شدت [[گریه]] متوجه سخنان [[حضرت]] نمی‌شوند. در [[جمعه]] دوم [[مردم]] نزد [[حضرت]] می‌‌آیند و می‌‌گویند ما [[دوست]] داریم همگی پشت سر شما [[نماز]] بخوانیم، زیرا [[اقتدا]] به شما مانند [[نماز خواندن]] پشت سر [[رسول خدا]]{{صل}} است، اما این [[مسجد]] (کوفه کوچک است و) گنجایش تعداد ما را ندارد [[حضرت]] می‌‌فرماید: برای آن تدبیری اندیشیده‌ام؛ آنگاه به سوی [[نجف]] می‌‌رود و مسجدی در آن می‌‌سازد که هزار درب دارد تا تمام [[مردم]] را بتواند در خود جا دهد. سپس از کنار [[قبر امام حسین]]{{ع}} در [[کربلا]] نهری حفر می‌‌کند تا [[آب]] [[شهر]] کوفه و [[نجف]] را از آن تأمین نماید و در میان راه [[نجف]] تا [[کربلا]] بر روی این نهر پل‌های متعدد و آسیاهای زیادی خواهد ساخت. گویا هم‌اکنون می‌‌بینیم که پیر زنی یک زنبیل گندم بر روی سر نهاده و به سوی [[کربلا]] می‌‌رود تا آن را آرد نماید!<ref>غیبت طوسی: ص ۲۸۱ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۶۹۸.</ref> <ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]] صفحه ۵۲۱-۵۲۲-۵۲۳-۵۲۴.</ref>.
+*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: [[حضرت قائم]]{{ع}} به کوفه خواهد رفت. زمانی که [[حضرت]] به کوفه می‌‌رسد، سه گروه در آن [[شهر]] به [[نزاع]] مشغولند. [[لشکر]] [[یمنی]] و [[حسنی]] و [[سفیانی]]. [[جنگ]] میان این سه [[لشکر]] پایان می‌‌پذیرد (یعنی [[سفیانی]] کشته می‌‌شود و [[یمانی]] و [[حسنی]] نیز با [[حضرت]] [[بیعت]] می‌‌کنند) [[حضرت]] در کوفه به [[منبر]] رفته و شروع به [[خطبه]] [[خواندن]] می‌‌نماید، اما [[مردم]] از شدت [[گریه]] متوجه سخنان [[حضرت]] نمی‌شوند. در [[جمعه]] دوم [[مردم]] نزد [[حضرت]] می‌‌آیند و می‌‌گویند ما [[دوست]] داریم همگی پشت سر شما [[نماز]] بخوانیم، زیرا [[اقتدا]] به شما مانند [[نماز خواندن]] پشت سر [[رسول خدا]]{{صل}} است، اما این [[مسجد]] (کوفه کوچک است و) گنجایش تعداد ما را ندارد [[حضرت]] می‌‌فرماید: برای آن تدبیری اندیشیده‌ام؛ آنگاه به سوی [[نجف]] می‌‌رود و مسجدی در آن می‌‌سازد که هزار درب دارد تا تمام [[مردم]] را بتواند در خود جا دهد. سپس از کنار [[قبر امام حسین]]{{ع}} در [[کربلا]] نهری حفر می‌‌کند تا [[آب]] [[شهر]] کوفه و [[نجف]] را از آن تأمین نماید و در میان راه [[نجف]] تا [[کربلا]] بر روی این نهر پل‌های متعدد و آسیاهای زیادی خواهد ساخت. گویا هم‌اکنون می‌‌بینیم که پیر زنی یک زنبیل گندم بر روی سر نهاده و به سوی [[کربلا]] می‌‌رود تا آن را آرد نماید!<ref>غیبت طوسی: ص ۲۸۱ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۶۹۸.</ref> <ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]، ص ۵۲۱-۵۲۲-۵۲۳-۵۲۴.</ref>.