مقام افتراض طاعت به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
مقام افتراض طاعت به چه معناست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۲۳:۲۷
، ۱۰ آوریل ۲۰۲۰جایگزینی متن - ' آیۀ شریفه' به ' آیۀ شریفه'
جز (جایگزینی متن - '==پرسش‌های مصداقی همطراز== {{پرسش‌های وابسته}} {{ستون-شروع' به '==پرسش‌های مصداقی همطراز== {{فهرست اثر}} {{ستون-شروع') |
جز (جایگزینی متن - ' آیۀ شریفه' به ' آیۀ شریفه') |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
:::::#به حق آن حق که شما را راعی و چوپان رمۀ خلقش قرار داده، | :::::#به حق آن حق که شما را راعی و چوپان رمۀ خلقش قرار داده، | ||
:::::#به حق آن پروردگاری که طاعت شما را قرین طاعت خودش ساخته، | :::::#به حق آن پروردگاری که طاعت شما را قرین طاعت خودش ساخته، | ||
::::::از او مسألت کرده، بخواهید گناهان مرا مورد استیهاب و بخشش قرار دهد. مرحوم مجلسی اوّل در شرح این جملات گوید: به حق آن خدایی که شما را بر سرّش امین قرار داد و علوم لدنیه و مکاشفات غیبیّه و حقایق الهیّه را به شما ارزانی داشت، و شما را پیشوایان خلق در عقاید و اعمال گماشت، و طاعت شما را مقرون به طاعت خودش نمود، که از این مقارنت استفاده می‌شود یکی از این دو طاعت خدا و ولی بدون دیگری پذیرفته نمی‌شود.<ref>روضة المتّقین ۴۹۷.</ref> صاحب شرح الزیاره روایاتی در مورد استیهاب و طلب بخشش خاندان رسالت{{عم}} نسبت به گناهان شیعیان از پروردگار آورده است. از جمله این حدیث: [[امام صادق|حضرت صادق]]{{ع}} فرمود: آن‌گاه که قیامت برپا شود خداوند ما را به حساب شیعیان موکّل گرداند و حساب‌رسی آنان را به ما واگذارد. {{عربی|"فَما کان لله سالناه ان یهبه لنا"}}، آنچه از حقوق خدا باشد از او می‌خواهیم که آن‌ها را به ما ببخشد، و آنچه از حقوق خلق باشد از او مسألت می‌کنیم که بدل و عوضش را به صاحبانش مرحمت فرماید، و آنچه از حقوق خود ما باشد که از آنِ خود شیعیان ماست. سپس آیۀ شریفه را تلاوت فرمود: {{متن قرآن|إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ * ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ}}.<ref>سوره الغاشیة، آیه ۲۵ و ۲۶؛ شرح الزیاره ۴۳۹.</ref> آری، با آن سه قسم از شما می‌خواهم که بخشش بدی‌های مرا از حق تعالی بگیرید و شما شفیعان من باشید؛ زیرا من در مقام اطاعت و فرمان برداری شما هستم. این طور نیست که یک سره مخالفت کرده باشم. تا حدودی مطیع بوده‌ام و می‌خواهم در تمام امور مطیع شما باشم. شفاعت بذل جاه و مایه گذاردن از آب روست برای اسقاط حقی یا رفع درجه و مقامی، که [[ائمه]]{{عم}} این امر را در دنیا با دعا برای توفیق آنان عهده‌دار بوده‌اند، و در آخرت وقتی نجات دوستانشان را از آتش بخواهند نزد حق تعالی وساطت نموده که از حقوقی که بر دوستانشان را از آتش بخواهند نزد حق تعالی وساطت نموده که از حقوقی که بر دوستانشان ثابت است، بگذرد و عوض صاحب حق را به او مرحمت فرماید، و چه بسا در این مورد در مقام بذل حسنات خود نسبت به او برآیند.<ref>همان.</ref> و این جملۀ {{عربی|"فَانی لکم مطیع"}} یا علّت استیهاب ذنوب و شفاعت است، یا استعطاف و جلب عطوفت و عنایت بیشتر حضراتشان.<ref>همان ۴۴۰.</ref>» <ref>ر. ک. [[سید م‍ج‍ت‍ب‍ی ب‍ح‍ری‍ن‍ی|ب‍ح‍ری‍ن‍ی، سید م‍ج‍ت‍ب‍ی]]، [[جامعه در حرم (کتاب)|جامعه در حرم]]؛ ص:۹۰۵.</ref>. | ::::::از او مسألت کرده، بخواهید گناهان مرا مورد استیهاب و بخشش قرار دهد. مرحوم مجلسی اوّل در شرح این جملات گوید: به حق آن خدایی که شما را بر سرّش امین قرار داد و علوم لدنیه و مکاشفات غیبیّه و حقایق الهیّه را به شما ارزانی داشت، و شما را پیشوایان خلق در عقاید و اعمال گماشت، و طاعت شما را مقرون به طاعت خودش نمود، که از این مقارنت استفاده می‌شود یکی از این دو طاعت خدا و ولی بدون دیگری پذیرفته نمی‌شود.<ref>روضة المتّقین ۴۹۷.</ref> صاحب شرح الزیاره روایاتی در مورد استیهاب و طلب بخشش خاندان رسالت{{عم}} نسبت به گناهان شیعیان از پروردگار آورده است. از جمله این حدیث: [[امام صادق|حضرت صادق]]{{ع}} فرمود: آن‌گاه که قیامت برپا شود خداوند ما را به حساب شیعیان موکّل گرداند و حساب‌رسی آنان را به ما واگذارد. {{عربی|"فَما کان لله سالناه ان یهبه لنا"}}، آنچه از حقوق خدا باشد از او می‌خواهیم که آن‌ها را به ما ببخشد، و آنچه از حقوق خلق باشد از او مسألت می‌کنیم که بدل و عوضش را به صاحبانش مرحمت فرماید، و آنچه از حقوق خود ما باشد که از آنِ خود شیعیان ماست. سپس [[آیۀ شریفه]] را تلاوت فرمود: {{متن قرآن|إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ * ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ}}.<ref>سوره الغاشیة، آیه ۲۵ و ۲۶؛ شرح الزیاره ۴۳۹.</ref> آری، با آن سه قسم از شما می‌خواهم که بخشش بدی‌های مرا از حق تعالی بگیرید و شما شفیعان من باشید؛ زیرا من در مقام اطاعت و فرمان برداری شما هستم. این طور نیست که یک سره مخالفت کرده باشم. تا حدودی مطیع بوده‌ام و می‌خواهم در تمام امور مطیع شما باشم. شفاعت بذل جاه و مایه گذاردن از آب روست برای اسقاط حقی یا رفع درجه و مقامی، که [[ائمه]]{{عم}} این امر را در دنیا با دعا برای توفیق آنان عهده‌دار بوده‌اند، و در آخرت وقتی نجات دوستانشان را از آتش بخواهند نزد حق تعالی وساطت نموده که از حقوقی که بر دوستانشان را از آتش بخواهند نزد حق تعالی وساطت نموده که از حقوقی که بر دوستانشان ثابت است، بگذرد و عوض صاحب حق را به او مرحمت فرماید، و چه بسا در این مورد در مقام بذل حسنات خود نسبت به او برآیند.<ref>همان.</ref> و این جملۀ {{عربی|"فَانی لکم مطیع"}} یا علّت استیهاب ذنوب و شفاعت است، یا استعطاف و جلب عطوفت و عنایت بیشتر حضراتشان.<ref>همان ۴۴۰.</ref>» <ref>ر. ک. [[سید م‍ج‍ت‍ب‍ی ب‍ح‍ری‍ن‍ی|ب‍ح‍ری‍ن‍ی، سید م‍ج‍ت‍ب‍ی]]، [[جامعه در حرم (کتاب)|جامعه در حرم]]؛ ص:۹۰۵.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||