امام کاظم: تفاوت میان نسخهها
←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
پیشوای هفتم [[شیعیان]]، از دودمان [[پیامبر]]، که در هفتم [[ماه]] صفر سال ۱۲۸ هجری در "[[ابواء]]" - محلی میان [[مکه]] و [[مدینه]] - به [[دنیا]] آمد. پدرش [[امام]] [[جعفر صادق]]{{ع}} و مادرش [[حمیده]] از [[زنان]] [[پاک]]، دانشمند و [[پرهیزکار]] عصر خویش بود. از [[القاب]] آن [[حضرت کاظم]]، [[عبد]] [[صالح]] و [[امین]] است. وی در شرایط [[ناهنجاری]] میزیست و با [[مردم]] [[کینهتوزی]] همزمان بود و بر همه [[سختیها]] [[صبر]] میکرد و [[خشم]] خود را فرو میبرد. بدین جهت به کاظم (فروبرنده [[خشم]]) [[لقب]] یافت. [[عباسیان]] که با [[شعار]] هواداری [[اهلبیت]] [[پیامبر]]، [[قیام]] کرده و [[امویان]] را سرنگون کردند، پس از [[قدرت]] یافتن، بنای سختگیری را با [[ائمه]] [[شیعه]] گذاشتند. امام کاظم{{ع}} در دوران [[خلافت]] [[هارون الرشید]]، سختترین شرایط را گذراند و بارها به زندان افتاد و سرانجام به دست [[هارون]]، در زندان به [[شهادت]] رسید. [[هارون]] پیوسته میترسید که [[مردم]] هوادار [[خاندان پیامبر]]، دور آن [[حضرت]] جمع شوند و بر ضد حکومتش [[قیام]] کنند. از این رو آن [[حضرت]] را آزاد نمیگذاشتند و ارتباطهای [[شیعه]] را با وی محدود میساختند. با این حال، امام کاظم{{ع}} از هر فرصتی برای نشر [[علوم]] [[دین]] کوتاهی نمیکرد. از برجستهترین [[یاران]] و شاگردانش میتوان [[حماد بن عیسی]]، [[عبدالرحمن بجلی]]، [[علی بن یقطین]]، [[مفضل بن عمر]]، [[هشام بن حکم]] و [[یونس بن عبدالرحمن]] را نام برد. مدت امامتش ۳۵ سال بود، از ۲۱ سالگی تا پایان [[عمر]]. از [[فضایل]] او [[علم]]، [[حلم]]، [[عبادت]]، [[زهد]]، [[سخاوت]] و رسیدگی به [[بیچارگان]] بود و از [[خوف]] [[خدا]] بسیار میگریست و در زندان هم پیوسته در [[عبادت]] و [[نماز]] بود. سه تن از [[فرزندان]] آن [[حضرت]] در [[ایران]] مدفوناند: [[امام رضا]] (در [[مشهد]])، [[حضرت معصومه]] (در [[قم]]) و [[احمد بن موسی شاهچراغ]] (در [[شیراز]]). [[شهادت]] [[موسی بن جعفر]] روز ۲۵ [[رجب]] سال ۱۸۳ هجری در زندان سندی بن شاهک بازهر اتفاق افتاد و در [[غرب]] [[بغداد]]، در مقابر [[قریش]] به [[خاک]] سپرده شد. امروز آن منطقه، شهری به نام [[کاظمین]] در [[عراق]] است که [[حرم مطهر]] وی در آنجاست<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگنامه دینی (کتاب)|فرهنگنامه دینی]]، ص۲۲۴.</ref>. | پیشوای هفتم [[شیعیان]]، از دودمان [[پیامبر]]، که در هفتم [[ماه]] صفر سال ۱۲۸ هجری در "[[ابواء]]" - محلی میان [[مکه]] و [[مدینه]] - به [[دنیا]] آمد. پدرش [[امام]] [[جعفر صادق]]{{ع}} و مادرش [[حمیده]] از [[زنان]] [[پاک]]، دانشمند و [[پرهیزکار]] عصر خویش بود. از [[القاب]] آن [[حضرت کاظم]]، [[عبد]] [[صالح]] و [[امین]] است. وی در شرایط [[ناهنجاری]] میزیست و با [[مردم]] [[کینهتوزی]] همزمان بود و بر همه [[سختیها]] [[صبر]] میکرد و [[خشم]] خود را فرو میبرد. بدین جهت به کاظم (فروبرنده [[خشم]]) [[لقب]] یافت. [[عباسیان]] که با [[شعار]] هواداری [[اهلبیت]] [[پیامبر]]، [[قیام]] کرده و [[امویان]] را سرنگون کردند، پس از [[قدرت]] یافتن، بنای سختگیری را با [[ائمه]] [[شیعه]] گذاشتند. امام کاظم{{ع}} در دوران [[خلافت]] [[هارون الرشید]]، سختترین شرایط را گذراند و بارها به زندان افتاد و سرانجام به دست [[هارون]]، در زندان به [[شهادت]] رسید. [[هارون]] پیوسته میترسید که [[مردم]] هوادار [[خاندان پیامبر]]، دور آن [[حضرت]] جمع شوند و بر ضد حکومتش [[قیام]] کنند. از این رو آن [[حضرت]] را آزاد نمیگذاشتند و ارتباطهای [[شیعه]] را با وی محدود میساختند. با این حال، امام کاظم{{ع}} از هر فرصتی برای نشر [[علوم]] [[دین]] کوتاهی نمیکرد. از برجستهترین [[یاران]] و شاگردانش میتوان [[حماد بن عیسی]]، [[عبدالرحمن بجلی]]، [[علی بن یقطین]]، [[مفضل بن عمر]]، [[هشام بن حکم]] و [[یونس بن عبدالرحمن]] را نام برد. مدت امامتش ۳۵ سال بود، از ۲۱ سالگی تا پایان [[عمر]]. از [[فضایل]] او [[علم]]، [[حلم]]، [[عبادت]]، [[زهد]]، [[سخاوت]] و رسیدگی به [[بیچارگان]] بود و از [[خوف]] [[خدا]] بسیار میگریست و در زندان هم پیوسته در [[عبادت]] و [[نماز]] بود. سه تن از [[فرزندان]] آن [[حضرت]] در [[ایران]] مدفوناند: [[امام رضا]] (در [[مشهد]])، [[حضرت معصومه]] (در [[قم]]) و [[احمد بن موسی شاهچراغ]] (در [[شیراز]]). [[شهادت]] [[موسی بن جعفر]] روز ۲۵ [[رجب]] سال ۱۸۳ هجری در زندان سندی بن شاهک بازهر اتفاق افتاد و در [[غرب]] [[بغداد]]، در مقابر [[قریش]] به [[خاک]] سپرده شد. امروز آن منطقه، شهری به نام [[کاظمین]] در [[عراق]] است که [[حرم مطهر]] وی در آنجاست<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگنامه دینی (کتاب)|فرهنگنامه دینی]]، ص۲۲۴.</ref>. | ||
==مقدمه== | |||
*[[امام کاظم]]{{ع}} [[هفتمین امام]] [[شیعیان]] در قریه [[ابواء]] میان [[مکه]] و [[مدینه]] در سال ۱۲۸ هجری به [[دنیا]] آمد و در [[شهر]] [[بغداد]] در زندان سندی بن شاهک در روز ششم [[ماه رجب]] سال۱۸۳ در ۵۵سالگی به [[شهادت]] رسید. مادرش ام ولد بود و حُمیده بربریه نام داشت. | |||
*مدت [[امامت]] آن [[حضرت]] سی و پنج سال بود. کنیهاش [[ابوابراهیم]]، [[ابوالحسن]] و ابوعلی است و به سبب کثرت [[عبادت]] به [[عبد]] [[صالح]] [[معروف]] و به [[دلیل]] شدت [[حلم]] و [[بردباری]] و [[گذشت]] در مورد دیگران به [[لقب]] کاظم نیز مشهور هست. همچنین آن [[حضرت]] به [[دلیل]] آن که واسطه در [[نجات]] [[مردم]] و حل مشکلات ایشان نزد باری تعالی میباشد به باب الحوائج ملقب شده است. | |||
*[[امام کاظم]]{{ع}} در [[طول عمر]] شریفش سالهای زیادی در زندان [[هارون الرشید]]، [[خلیفه عباسی]]، به سر برد و در تمام این مدت به [[عبادت]] [[خدا]] مشغول بود و ارتباط [[شیعیان]] با [[حضرت]] در این مدت تنها از طریق بعضی از [[نامهها]] بود<ref>مفید، محمد بن محمد بن نعمان، الارشاد، ج۲، ص۳۰۲۳۰۱؛ اربلی، ابن ابوالفتح، کشف الغمة، ج۲، ص۷۴۳؛ ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابوطالب، ج۲، ص۳۸۲؛ هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۲۰۳؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۷۸، ص۳۲۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۸، ص۱۰۹.</ref><ref>[[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[امامت امام کاظم (مقاله)|امامت امام کاظم]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۹.</ref>. | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== |