بحث:آیا صالح پیامبر علم غیب داشت؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

بحث:آیا صالح پیامبر علم غیب داشت؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۲ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۸

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۲ آوریل ۲۰۲۰

جز

جایگزینی متن - ':{{متن قرآن' به ': {{متن قرآن'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۰۹۰

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 ==پاسخ اجمالی==
 *[[غیب]] هر آن چیزی است که در دایرۀ محسوسات نباشد<ref>ر.ک. طباطبایی، سیدمحمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، ج ۱، ص۷۲، پناهی آزاد، مقالۀ معنا و عقلانیت «ایمان به غیب» با توجه به آرای امام خمینی(ره) و صدرالمتألهین.</ref>. مطابق برخی از [[آیات]]، [[علم غیب]] مخصوص [[خداوند]] است،<ref>سورۀ انعام، آیۀ ۵۹.</ref> اما به هرکس بخواهد [[عنایت]] می‌‌کند<ref>سورۀ جن، آیۀ ۲۷.</ref>. در [[قرآن مجید]] آیاتی وجود دارد که آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی از [[بندگان]] خاص [[خدا]] را از امور [[پنهان]] از [[حس]]، [[تصدیق]] می‌کنند و هیچ فرد مسلمانی پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱.</ref>. مانند آیۀ: {{متن قرآن|عَالِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ}}<ref>«او دانای نهان است پس هیچ کس را بر نهان خویش آگاه نمی‌کند. جز فرستاده‌ای را که بپسندد که پیش رو و پشت سرش، نگهبانانی می‌گمارد» سوره جن، آیه ۲۶ و ۲۷</ref>
-*در این [[آیه]] [[عمومیت]] «فَلا یُظْهِرُ عَلَی غَیْبِهِ أَحَدًا» ‏ استثنا شد، به اینکه [[رسولان]] از [[غیب]] [[آگاه]] می‌‌شوند. همچنین [[رسولان]] در هر چیزی که تحقق یافتن رسالتشان مشروط به آن باشد که نسبت به آن [[علم غیب]] داشته باشند، این [[علم]] را خواهند داشت، حال چه متن رسالتشان از قبیل [[معارف]] [[اعتقادی]] و [[شرایع]] [[دین]] و قصص و عبرت‌ها و حکمت‏‌ها و [[مواعظ]] باشد و چه اینکه نشانی‌‌های رسالتشان باشد و [[مردم]] با دیدن آن‏ نشانه و آن [[معجزه]] به [[صدق]] [[رسول]] در ادعای رسالتش پی ببرند<ref>ر.ک. [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref>. در [[قرآن کریم]] از بعضی [[رسولان]] نمونه‏ هایی حکایت شده،<ref>ر.ک. [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref> مانند داستان [[حضرت صالح]]{{ع}}. ایشان به [[قوم ثمود]] که برای [[دعوت]] آنان به راه [[خداپرستی]] برانگیخته شده بود و ناقه‌ای به عنوان [[معجزه]] برای آنان آورده بود گفت:{{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِي دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ}}<ref>«و ای قوم من! این شتر خداوند است؛ که برای شما نشانه‌ای  است؛ او را وانهید تا در زمین خدا بچرد و آزاری به وی نرسانید که عذابی نزدیک، شما را فرا گیرد. امّا او را پی کردند، و (صالح) گفت: سه روز در خانه‌های خویش برخوردار گردید (تا عذابتان برسد)؛ این وعده‌ای بی‌دروغ است.» سوره هود، آیه ۶۴ و ۶۵</ref> <ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱؛ بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل کتاب و سنت، ص ۱۵۷ـ ۱۵۹؛ [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref>
+*در این [[آیه]] [[عمومیت]] «فَلا یُظْهِرُ عَلَی غَیْبِهِ أَحَدًا» ‏ استثنا شد، به اینکه [[رسولان]] از [[غیب]] [[آگاه]] می‌‌شوند. همچنین [[رسولان]] در هر چیزی که تحقق یافتن رسالتشان مشروط به آن باشد که نسبت به آن [[علم غیب]] داشته باشند، این [[علم]] را خواهند داشت، حال چه متن رسالتشان از قبیل [[معارف]] [[اعتقادی]] و [[شرایع]] [[دین]] و قصص و عبرت‌ها و حکمت‏‌ها و [[مواعظ]] باشد و چه اینکه نشانی‌‌های رسالتشان باشد و [[مردم]] با دیدن آن‏ نشانه و آن [[معجزه]] به [[صدق]] [[رسول]] در ادعای رسالتش پی ببرند<ref>ر.ک. [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref>. در [[قرآن کریم]] از بعضی [[رسولان]] نمونه‏ هایی حکایت شده،<ref>ر.ک. [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref> مانند داستان [[حضرت صالح]]{{ع}}. ایشان به [[قوم ثمود]] که برای [[دعوت]] آنان به راه [[خداپرستی]] برانگیخته شده بود و ناقه‌ای به عنوان [[معجزه]] برای آنان آورده بود گفت: {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ هَذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ آيَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِي أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ قَرِيبٌ فَعَقَرُوهَا فَقَالَ تَمَتَّعُوا فِي دَارِكُمْ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ ذَلِكَ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ}}<ref>«و ای قوم من! این شتر خداوند است؛ که برای شما نشانه‌ای  است؛ او را وانهید تا در زمین خدا بچرد و آزاری به وی نرسانید که عذابی نزدیک، شما را فرا گیرد. امّا او را پی کردند، و (صالح) گفت: سه روز در خانه‌های خویش برخوردار گردید (تا عذابتان برسد)؛ این وعده‌ای بی‌دروغ است.» سوره هود، آیه ۶۴ و ۶۵</ref> <ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱؛ بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل کتاب و سنت، ص ۱۵۷ـ ۱۵۹؛ [[سید محمد حسین  طباطبایی|طباطبایی، سید محمد حسین]]، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏۲۰، ص۸۶.</ref>
 *ایشان قومش را از بد [[رفتاری]] با ناقه‌ اش پرهیز داده و پیامد آن را که [[عذاب]] قریب است گوشزد می‌نماید اما آنان به این [[انذار]] توجه نکردند، [[حضرت صالح]]{{ع}} به آنان فرمود: شما سه روز دیگر مشمول [[عذاب]] خواهید شد؛<ref>ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل کتاب و سنت، ص ۱۵۷ـ ۱۵۹.</ref> به تصریح [[قرآن مجید]] همین‌ طور هم شد یعنی پس از سه روز [[عذاب الهی]] آنان را فرا گرفت<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱.</ref>. همچنان که در سوره ذاریات نیز فرموده: {{متن قرآن|فَعَتَوْا عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّاعِقَةُ وَهُمْ يَنظُرُونَ}}<ref>«و از فرمان پروردگارشان سرپیچیدند، پس آذرخش (آسمانی) آنان را در حالی که خود می‌نگریستند فرو گرفت» سوره ذاریات، آیه ۴۴.</ref> <ref>ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل کتاب و سنت، ص ۱۵۷ـ ۱۵۹.</ref>
 *معلوم است، اطلاع [[حضرت صالح]]{{ع}} از جریان [[عذاب]] [[آینده]] آنان از مصادیق [[علم غیب]] است<ref>ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل کتاب و سنت، ص ۱۵۷ـ ۱۵۹.</ref>. و چه خبر غیبی بالاتر از این، که [[پیامبری]] از [[سرنوشت]] مردمی که به [[معجزه الهی]] [[احترام]] نگذاردند خبر می‌دهد و می‌گوید: بیش از سه روز در [[جهان]] زنده نخواهید بود و [[عذاب الهی]] شما را نابود می‌کند<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۰ ـ ۱۰۱.</ref>.