بداء در معارف مهدوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بداء]] در اصطلاح یعنی اتخاذ نظری [[جدید]]، در برخی امور که تصور بر قطعی بودن آنها شکل گرفته بود<ref>مفید، محمد بن محمد، تصحیح الإعتقاد، ص ۵۱ ـ ۵۲؛ لاهیجی، گوهر مراد، ص ۲۹۲.</ref>. [[بداء]] فقط در میان مخلوقات ممکن است، به جهت ارتقای [[دانش]]، [[پشیمانی]]، [[فراموشی]]، [[جهل]] و یا [[ضعف]] و [[ناتوانی]]، ولی در مورد [[خداوند متعال]] [[بداء]] ممکن نیست، زیرا {{متن قرآن|لَا يَخْفَى عَلَيْهِ شَيْءٌ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ}}<ref>«بی‌گمان خداوند است که هیچ چیز در زمین و آسمان بر او پوشیده نیست» سوره آل عمران، آیه ۵.</ref>. از این رو گفته شده [[بداء]] یعنی روشن شدن چیزی پس از مخفی شدن از [[مردم]]، در واقع، تغییری در [[علم الهی]] به وجود نمی‌آید؛ بلکه تغییر در اطلاع [[انسان‌ها]] از آنچه قبلًا خبر داده شده، ایجاد می‌شود<ref>الهادی، جعفر، البداء فی ضوء الکتاب و السنة (تقریرات درس آیت الله جعفر سبحانی)؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۶۱.</ref>. و یا گفته شده: [[بداء]] به آن معنایی که [[مردم]] می‌پندارند نیست زیرا [[خداوند]] از هرگونه [[پشیمانی]] منزه است. لذا [[اقرار]] به این مطلب [[واجب]] است که [[خداوند]] بر هر کاری [[قادر]] است، بیافریند یا معدوم کند، یا به چیزی [[دستور]] دهد و سپس به مصلحتی از آن [[نهی]] کند، مانند [[نسخ]] شریعت‌های پیشین یا تغییر [[قبله]] [[مسلمین]]<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، توحید، ص ۳۳۴؛ تفسیر قمی، ذیل آیه ۶۴ سوره مائده.</ref>.<ref>ر.ک: تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۶۱.</ref>