سید کاظم رشتی (پدیدآورنده): تفاوت میان نسخه‌ها

سید کاظم رشتی (پدیدآورنده) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۰۱

۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۸ آوریل ۲۰۲۰

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۱٬۸۲۶

ویرایش

@@ خط ۳۷: / خط ۳۷: @@
 *[[سید کاظم رشتی]]، [[فرزند]] [[سید]] قاسم بن [[احمد]]، از اشراف و [[سادات حسینی]] که اهل [[مدینه]] بود، اما جدش [[سید]] [[احمد]] به [[رشت]] [[مهاجرت]] کرد و [[سید]] کاظم، در سال ۱۲۱۲ ق. در رشت به [[دنیا]] آمد و در همان‌جا تحصیل خود را آغاز کرد و به [[مقام]] بالایی رسید.
 *او در [[جوانی]] در یزد به [[شیخ احمد احسائی]] ملحق شد و از محضر او استفاده کرد و نزد [[شیخ]]، به مقامی رسید که تا او در مجلس درس حاضر نمی‌شد، [[شیخ]] درس را شروع نمی‌کرد و [[شیخ]] در [[حق]] او فرمود: {{عربی|ولدی کاظم یفهم و غیره لا یفهم}}<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۶ ـ ۲۸۰؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۰۷.</ref>.
-[[شیخ]] [[احمد احسایی]] پیش از [[وفات]] خود، [[سید کاظم رشتی]] را که کمتر از سی سال سن داشت، [[جانشین]] خود ساخت. [[پیروان]] وی نیز بی‏‌هیچ [[اختلاف]]، [[سید]] را [[نایب]] مناسب او و لایق [[پیشوایی]] خویش پذیرفتند. از آن پس، حوزۀ درس و [[ریاست]] [[شرعی]] [[سید]] [[قوت]] گرفت و او به سبب نطق و قلم و تصنیف و تألیف کتاب، عهده‏‌دار انتشار [[افکار]] استاد خود شد. از این رو طایفۀ [[شیخیه]] در همه‌جا از روی تعلیمات [[شیخ]] [[احمد]] و [[سید]] کاظم [[معالم دین]] خود را به جای می‌‌آوردند و خود را از دیگر [[فرقه‌های شیعه]] ممتاز می‌دانستند. [[سید]] در تمام مدت ۱۶ ساله [[پیشوایی]] خود، به [[ایران]] [[سفر]] نکرد و مرکز خود را همان [[عتبات عالیات]] قرار داد و از آنجا، با [[هند]] و ممالک [[عثمانی]] و [[حجاز]]، رابطه داشت<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۶ ـ ۲۸۰؛ درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۸۷، ۱۸۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۰۷.</ref>.
+*[[شیخ]] [[احمد احسایی]] پیش از [[وفات]] خود، [[سید کاظم رشتی]] را که کمتر از سی سال سن داشت، [[جانشین]] خود ساخت. [[پیروان]] وی نیز بی‏‌هیچ [[اختلاف]]، [[سید]] را [[نایب]] مناسب او و لایق [[پیشوایی]] خویش پذیرفتند. از آن پس، حوزۀ درس و [[ریاست]] [[شرعی]] [[سید]] [[قوت]] گرفت و او به سبب نطق و قلم و تصنیف و تألیف کتاب، عهده‏‌دار انتشار [[افکار]] استاد خود شد. از این رو طایفۀ [[شیخیه]] در همه‌جا از روی تعلیمات [[شیخ]] [[احمد]] و [[سید]] کاظم [[معالم دین]] خود را به جای می‌‌آوردند و خود را از دیگر [[فرقه‌های شیعه]] ممتاز می‌دانستند. [[سید]] در تمام مدت ۱۶ ساله [[پیشوایی]] خود، به [[ایران]] [[سفر]] نکرد و مرکز خود را همان [[عتبات عالیات]] قرار داد و از آنجا، با [[هند]] و ممالک [[عثمانی]] و [[حجاز]]، رابطه داشت<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۶ ـ ۲۸۰؛ درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۸۷، ۱۸۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۰۷.</ref>.
 *در سال ۱۲۵۸ که [[کربلا]] مورد [[هجوم]] [[دولت]] [[عثمانی]] قرار گرفت و به [[قتل]] و [[غارت]] قوای دولتی و کشته شدن جماعتی از [[مؤمنین]] و اطفال منجر شد، منزل او مأمن و ملجأ اهالی بود. ولی [[سید]] از این واقعه صدمه زیادی دید. بعد از یک سال از این واقعه، در سال ۱۲۵۹ [[سید]] توسط نجیب پاشا [[عثمانی]]، [[والی]] [[بغداد]] [[مسموم]] شد و در سال ۱۲۵۹ [[وفات]] نمود و در [[حرم]] اباعبدالله{{ع}} [[دفن]] شد<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۶ ـ ۲۸۰؛ درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۸۷، ۱۸۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۰۷.</ref>.
 *کتاب‌ها و رسائلی که [[سید]] تصنیف و تألیف کرده بش از یکصد جلد متجاوز است که برخی از آنها عبارتند از:[[اسرار]] اسماء المعصومین، اصول العقاید، [[دلیل]] المتحیرین، رسالة السلوک فی الاخلاق و الاعمال، شرح الخطبه التطنجیه، [[کشف]] الحق فی مسائل المعراج که معروف‌ترین این آثار [[دلیل]] المتحیرین است<ref>ر.ک: سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۲۷۶ ـ ۲۸۰؛ درسنامه مهدویت ج۲، ص۱۸۷، ۱۸۸؛ محمدی، مسلم، فرهنگ اصطلاحات علم کلام، ص ۳۰۷.</ref>.